หน้าแรก|กระดาน|รีวิว|ประมูล|ตลาด|เปิดท้าย

ริ้วรวงทองที่ถักทอจากกอเขียว

โค้งคมเคียวเกี่ยวกระหวัดแล้วมัดฟอน

ทุ่งยามแดดทอสีเหลืองทาบเรืองรอน

สาวงามงอนกระหน่ำแรงกลางแหล่งดอย

ฟาดเม็ดข้าวจากมัดฟ่อนให้ร่อนร่วง

เม็ดสีทองทีถักรวงก็ร่วงผลอย

ทีละเม็ดเด็ดจากรวงร่วงทะยอย

เหงื่อรินหยดทีละย้อยหยาดจากนาง

กว่าจะเห็นเป็นสีทองของกองข้าว

หลายเรื่องราวบันทึกผ่านการถากถาง

เหงื่อทุกหยดที่รดไหลในรายทาง

คือส่วนสร้างสืบตำนานการทำนา

กว่าจะเป็นข้าวสวยในถ้วยจาน

กว่าจะเป็นอาหารแห่งคุณค่า

ผ่านหยาดเหงื่อผ่านเสียงร่ำผ่านน้ำตา

ยามราคาค่าด้อยด้วยน้อยใจ

คือชาวนาที่ทุ่มหมดทุกหยดเหงื่อ

หวังนั้นเพื่อทุ่งสีทองผ่องสุกใส

กาลเวลาหมุนเวียนผันเปลี่ยนไป

เธอยังใช้แรงทุ่มเพื่อรวงทอง

ถูกกล่าวหาว่าด้อยค่าต้อยค่ำ

เป็นชาวนาผิวคล้ำไม่ขาวผ่อง

ค่าของคนใช่ดูแต่แค่การมอง

ให้คุณตรองข้าวจานคุณฝีมือใคร?

( แด่ชาวนา : แรงงานที่สร้างสรรค์โลก ๑ พฤษภาคม ๒๕๕๐ วันแรงงานแห่งชาติ )
ลำภา มัคศรีพงษ์

ขวัญข้าวแม่เอย ขอเชยขอชม

แม่เอวกลมละองอ้อนแอ้น

ใบคือแขนค่อยโบกค่อยไหว

น้ำใสๆ คือน้ำน้ำสระสรง

สะโอดสะองค์สะอางค์แม่ข้าว

ฝนพราวๆ คือเพชรคือพลอย

รวงสายสร้อยรับท้องสาวสวย

แม่สำรวยสำเริงลมฝน

เขียวหมอกมนแม่ข้าวตั้งท้อง

เหลืองเป็นทองเต็มทุ่งเต็มท่า

รวงระย้าเป็นสร้อยเป็นสาย

เคียวขอฉายชักชวนแม่ข้าว

หมอกฟ้าหนาวท้องทุ่งท้องนา

มาเถิดมาแม่มาอยู่ลาน

บายศรีสู่พานขวัญข้าวแม่เอย

( เนาวรัตน์ พงษ์ไพบูลย์ ณ ทุ่งนาบ้านโพธิ์ อ.เสนา จ.อยุธยา )