หน้าแรก|กระดาน|รีวิว|ประมูล|ตลาด|เปิดท้าย

เป็นหนังสือการ์ตูนญี่ปุ่นที่พิมพ์โดย บงกช เข้าใจว่า ยังไม่จบเล่ม และไม่รู้กี่เล่มจบ เพราะท้ายเล่มหนึ่ง  พิมพ์ไว้ตัวเบ้อเร้อว่า โปรดติดตามฉบับหน้า -- นั่นสิ ผ่านมาแล้ว 3 ปี ฉบับหน้าก็ยังไม่ออก (หนังสือพิมพ์ภาษาไทยปี 2006)

จริงๆแล้ว การ์ตูนของญี่ปุ่น จะมีแยกประเภทเป็น การ์ตูนกีฬา โดยเฉพาะ อย่างที่มีคนอ่านๆกันก็มี Slamdunk เรื่องของนักบาสจอมอัจริยะ (31 เล่ม จบ)  หรือในพวกกีฬาจักรยาน ก็มี Rindo รินโด  เรื่องของ เคโกะ ริน เด็กหนุ่มที่ฝันว่าจะเป็นนักกีฬาจักรยานสนาม แล้วก็มีพี่ชายทั้ง 3 คน เป็นนักกีฬาจักรยานทั้งหมด หนังสือมีทั้งหมด 11 เล่มจบ  อ่านได้สนุกครับ เป็นหนังสือประเภท Growing with the age เติบโตไปกับกาลเวลา  หรือเรื่องล่าสุด Odds! ฝันติดล้อแต้มต่อของชีวิต  ซึ่งออกถึงเล่ม 5 แล้ว แต่ยังไม่จบ ผมอ่านผ่านๆ รู้สึกพระเอกของเรื่องจะไปถึง ตรู เดอร์ ฟรองซ์ กันเลยทีเดียว

Shota Kikuchi มีงานออกมาหลายเล่มแล้ว  เรื่องนี้เกี่ยวกับตกปลา ชื่อว่า เซียนบ็ด เผิด สวย ดุ!  เอาไปเอามา ก็อย่างที่ผมว่า พิมพ์แค่เล่ม 1 Vol.1 แล้วหายไปเลย --- แม้ว่าจะพิมพ์แค่เล่ม 1 ก็คุ้มค่าที่จะหามาอ่านครับ

พลิกหน้าแรก เจอตัวใหญ่เลย ไม่ใช่ปลานะ ตัวหนังสือ

ถ้าอยากมีความสุข 1 ชั่วโมงให้ดื่มเหล้า ถ้าอยากมีความสุข 3 วันให้แต่งงาน ถ้าอยากมีความสุข 8 วันให้เชือดหมูกิน ถ้าอยากมีความสุขตลอดไปให้เรียนรู้การตกปลา

นางเอกของเรื่องชื่อ ยามาเมะ  เธอจะพาเรา (นักตกปลารุ่นใหม่ พร้อมอุปกรณ์ทันสมัย --  ในเรื่องก็คือ ทีม บก. นิตยสารตกปลาฉบับหนึ่ง) ไปพบกับการตกปลาแบบธรรมชาติ กับ เหยื่อสด  บรรดานักเขียนในเรื่อง เขาใช้แต่พวก เหยื่อปลอม กันครับ  พอไปเจอ ยามาเมะ  สาววัย 15 ที่เติบโตมาในชนบท เธอขุดไส้เดือน  สอยรังผึ้ง เอาตัวอ่อนผึ้งไปตกปลา  บรรดาทีม บก. (ซึ่งก็คงเทิร์นโปร) ต่างก็บอกว่า เสียเวลาจริงๆ จะมาตกปลาด้วยเหยื่อปลอมให้สนุก กลับมาเจอเด็กกะโปโล มันจะได้ปลากับอะไร

ปรากฎว่า ยามาเมะ ตกปลาได้ ตกปลาดี หย่อนเป็นกิน วัดเป็นติด --  ว่าแล้ว บรรดา ผู้ช่วย บก. และนักเขียน ก็เริ่มโอนอ่อนครับ  ในเรื่องเขาเรียก คนเหล่านั้น ว่า คนโตเกียว  ก็เหมือนบ้านเรา ที่เป็นคนเมือง พอกลับสู่ชนบท จะไปใช้วิถีชีวิตแบบชนบท ก็ต้องปรับตัวกันสักพัก พอปรับตัวได้ ก็เริ่มตระหนักว่า เอ สิ่งที่มันล้าสมัยนี่ ที่จริงมันเป็นความพอเพียง เป็นความสมดุลย์ ไม่ใช่จ้องแต่จะอวดเทห์ อวดอุปกรณ์อะไรแบบนั้นเลย

ยามาเมะ เด็ดจริงๆ เธอเอาปลาที่ตกได้ เอามาทำกับข้าว ปลาดิบ ปลาเผา ทำได้หมด เล่นเอาพวก "คนโตเกียว" อึ้ง ทึ่ง ไปเลย ..  เธอทำอาหารแบบพื้นฐานแบบชาวบ้านให้กินด้วย เอากับเธอสิ

แล้วเรื่องถึงหู บก. หญิง สาวแห่งนิตยสารตกปลาเล่มนั้นจนได้!  เธอเป็นหญิงเปรี้ยวครับ ประสบความสำเร็จในการทำนิตยสารตกปลา จนกระทั่ง ชื่อของเธอ กลายเป็น Signature ไปแล้ว เรียกได้ว่า ทำอุปกรณ์ตกปลา ยี่ห้อของเธออกมาขาย  แต่สถานที่ตกปลาที่ นิตยสารตกปลาที่เธอทำ ได้เอามาลงนิตยสาร  ก่อนที่หมายจะแตก (แหงล่ะ) มันยังทำเงินให้กับคนในพื้นที่อย่างมาก เอ้อ มุขหนึ่งเล่นจุกเลยครับ เธอไปที่โรงแรมแห่งหนึ่ง เขามีอุปกรณ์ตกปลาเก่าๆ คอยให้บริการลูกค้าอยู่ บก. หญิง เธอบอกเฉยเลย  ไอ้อุปกรณ์เก่าๆของคุณเนี่ย มันไม่น่าใช้งานหรอก ใครเขาจะใช้ มาสั่งของฉันสิ  ดูทันสมัย ออกแบบมาสำหรับผู้หญิงโดยเฉพาะ ก็ผู้หญิงน่ะ เวลาจับจ่ายเงิน เธอสนใจอะไรที่ไหนเล่า ขอเพียงพอใจ เธอต้องยินดีจ่าย แถมเวลาเธอมาตกปลา พวกหนุ่มๆก็ต้องหันมาสนใจการตกปลาเป็นแถว

เป็นงัยล่ะ แม่ บก. สาวเซ็กซี่ !!!

พอเรื่องของ ยามาเมะ มาถึงหู ทำให้ บก หญิงเป็นตัวตั้งตัวตีในการจัดทริปเลย ปรากฎว่า เป็นการ "ส่องไฟตกปลาในทะเล" แน่นอนว่า ยามาเมะ ทำให้นักตกปลาระดับนักเขียน ตะลึง ตึง ตึง ตึง กันอีกแล้ว ด้วยว่า เธอตกปลาเก่ง แถมปรับตัวได้เก่งอีกด้วย บรรยากาศเหมือนเรือตกปลาทะเลาบ้านเราครับ ในเรือก็มีแต่กลิ่นคาวปลา คาวหมึก  "พวกคนโตเกียว" ก็บอกว่า โห มันไม่น่าพิศมัยเอาเสียเลย .. แต่ยามาเมะ สบายครับ  บก. หญิง บอกว่า ไม่ไหว ห้องน้ำก้ไม่มี จะฉิ๊งฉ่องยังงัย  ยามาเมะ โชว์เลย ดึงเชือกไว้ หย่อนบั้นท้ายลงท้ายเรือ -- นี่ แบบนี้งัย

แม่ บก เซ็กซี่ นี่ หุ่นทรงเธอ อย่าให้บอกเลยครับ  ขนาดไต๋เรือ ยังบอกว่า จะยอมทำทุกอย่างล่ะ ให้ทำอะไรก็ทำเถอะ -- ฮ่ะ ฮ่ะ เธอใส่เสื้อกล้าม  โนบรา ขาสั้น  ลงตกปลา โชคดี (ของไต๋ และ หนุ่มๆ คนอื่นในเรือ) และโชคร้าย (ของเธอ) ปลาใหญ่ติดเบ็ด เธอสู้อย่างดูเดือด เสื้อขาดหมดเลย 

จบเล่ม 1  ทำไม ทำไม ทำไม ไม่พิมพ์เล่ม 2!!! ผ่านมา 3 ปี แล้ว (ภาษาเด็กอ่านการ์ตูน เขาเรียกว่า ลอยแพครับ)