เล่าสู่กันฟังครับ....
หนก่อนได้ไปบ่อตกปลาแห่งหนึ่ง (สงวนนาม) วันนั้นเป็นวันธรรมดาครับ
ทุกคนในบ่อใช้ตะกร้อตาข่ายหมด ยกเว้นผม (สปิ๋ว)
ผลปรากฏ....คนอื่นได้กันคนละตัวบ้าง สองตัวบ้าง
ส่วนผม.....นั่งวัดเอาๆ ร่วมกว่า 26 ตัว!!!
(นั่งนับไว้ครับ เพราะอยากลบสถิติน้าใหญ่ในกระทู้สปิ๋ว-ชิงหลิว)
เวลาผมได้ปลา ผมจะเอาให้คนข้างๆ ครับ ให้หมดเลย เพราะผมไปพักผ่อน
มีแต่คนฮือฮา ขอบใจผมยกใหญ่ (วันนั้นเงียบมาก ไม่ค่อยมีคนได้)
อาทิตย์ถัดมา จะไปบ่อเดิมอีก (ตั้งใจลบสถิติน้าใหญ่เต็มที่)
ไม่ค่อยมีคนครับ แต่ป้าเจ้าของบ่อเห็นผม รีบออกตัวเลยว่า
"วันนี้ไม่มีคนนะ ถ้าตกได้แล้วจะเอาไปให้ใคร ถ้าไม่เอาปลาก็อย่าตกเลย!!!"
ผมได้ยินก็ถึงบางอ้อ.....ใส่เกียร์สุนัขเดินกลับเลยครับ!!!!
ผมตกสปิ๋ว เบ็ดเล็กก็จริง แต่ผมบีบเงี่ยงหมดทุกตัวนะครับ
ไม่ทำเสียงดัง ไม่ทำพื้นที่สกปรก
แต่....ผมก็เข้าใจป้าครับ
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า "บางครั้ง....ความสามารถ ก็สวนทางกับความต้องการทางธุรกิจ!!!"
1
) 