หน้าแรก|กระดาน|รีวิว|ประมูล|ตลาด|เปิดท้าย

            สมัยผมยังเป็นเด็ก  แม่ผมท่านได้เล่าให้ฟังว่า.....ทุกวันตาจะต้องพายเรือออกไปเหวี่ยงแหหาปลาเพื่อมาให้ลูก ๆ ได้กินเป็นกับข้าว  ครอบครัวของแม่ผมนั้นมีด้วยกัน  9  ชีวิต  ประกอบด้วย  ตา  ยาย  และ ลูก ๆ อีก  7  คน  ทุกครั้งที่ตาออกไปหาปลานั้นเมื่อยามกลับมาจะต้องได้ปลาหลากหลายชนิดและกุ้งแม่น้ำติดกับมาด้วยเสมอ  แต่แม่ผมท่านว่าอาหารที่ท่านโปรดปรานมากที่สุดในสมัยนั้นกลับเป็น  เนื้อหมูและเป็ด  ท่านว่าสมัยนั้นไม่ค่อยได้กิน  กินแต่ปลากับกุ้งแม่น้ำทุกวันจนเบื่อ  .....ผมนั่งฟังขณะที่จิตนาการณ์ถึงความอุดมสมบูรณ์ของแหล่งน้ำในสมัยนั้นไปด้วย
            วันนี้ผมต้องกลับมายังบ้านเกิดของแม่อีกครั้ง  ผมชอบยืนบริเวณตรงกลางสะพานข้ามแม่น้ำโดยเฉพาะอย่างยิ่งในตอนโพล้เพล้ใกล้ค่ำ  ผมมักมองเห็นภาพของเรือจอดกุ้งที่จอดกันอยู่เรียงรายไปตามลำน้ำ  แสงไฟวับ ๆ แวม ๆ เรียงรายกันเป็นจุด ๆ  ท่ามกลางความมืด.....เชื่อหรือไม่ว่านี่คืออาชีพที่ผมใฝ่ฝัน  ผมมักจะสัมผัสถึงความสงบทุกครั้งยามเมื่อนั่งมองคนตกกุ้งนั่งอยู่ในเรือกลางแม่น้ำ.....แต่วันนี้ไม่ปรากฎเรือตกกุ้งให้เห็นแม้แต่ลำเดียว  เนื่องจากกระแสน้ำไหลเชี่ยวแรงมาก
            ผมขับรถไปถึงยังบ้านของเพื่อนสนิทที่โทรไปชวนให้ผมมาหาในวันนี้  เมื่อเปิดประตูเข้าบ้านไป  ภาพที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าไม่ได้แตกต่างไปจากสะพานปลาเลยแม้แต่น้อย  ปลาใหญ่  ปลาเล็กและกุ้งแม่น้ำถูกจับคัดใส่กะละมังที่วางเรียงรายกันอยู่บนพื้นเต็มไปหมดหลายสิบใบ  พอเดินลัดเลาะไปยังหลังบ้านบริเวณท่าน้ำที่ติดกับเขื่อนกั้นน้ำเซาะ  ก็เห็นเพื่อนผมกับพรรคพวกอีก 5 - 6 คน  กำลังชุลมุนวุ่นวายส่องไฟหาปลากันอยู่  มือเปล่าบ้างสวิงบ้างให้วุ่นวายกันไปหมด  ผมจับไฟฉายเดินลงไปร่วมสมทบ  ยามแสงไฟกระทบกับตากุ้งนั้นจะเห็นเป็นจุดสีแดงเรือง ๆ  อย่างชัดเจน  เชื่อหรือไม่ว่าภายในเวลาไม่ถึงหนึ่งชั่วโมงผมสามารจับกุ้งด้วยมือเปล่าได้ถึง  3  กิโลเชียว........วันนี้  เกิดอะไรขึ้น  กับ  สายน้ำ
            ในวงสุรา.......เพื่อนของผมได้เล่าให้ฟังว่า.....วันนี้โรงงานซึ่งอยู่เหนือขึ้นไปประมาณ  25  กิโลเมตร  ได้ฉวยโอกาสช่วงน้ำหลากทิ้งกากวัตถุดิบที่เหลือจากการผลิต  เป็นเหตุให้สัตว์น้ำน้อยใหญ่เกิดอาการเมาพากันลอยขึ้นมา  กินระยะทางลงไปถึงอีกอำเภอหนึ่งซึ่งอยู่ทางใต้ของแม่น้ำไปอีกถึง 20  กิโลเมตร  สรุปได้ว่าผลจากการทิ้งกากวัตถุดิบในครั้งนี้เป็นเหตุให้ปลาเล็ก  ปลาใหญ่ต้องลอยกันเป็นแพ  ร่วมระยะทางแล้วทั้งสิ้นเกือบ  50  กิโลเมตรเชียว  พิษร้ายแรงขนาดนี้  ผมว่าบริเวณที่ทิ้งกากนั้น  ปลาคงตายกันเป็นเบือ  (  ภาพถ่ายจากหนังสือพิมพิ์ในวันรุ่งขึ้น  ปรากฏว่าบริเวณดังกล่าวปลาเค้าขนาดที่ผู้ใหญ่ต้องอุ้มให้ช่างกล้องถ่ายภาพยังลอย )......ผมฟังดูแล้ว  ก็ได้แต่นั่งสลดใจ
            ตื่นเช้าก่อนกลับบ้าน  ผมฉุกคิดอะไรได้บางอย่างในสมอง  จึงได้แวะไปหาตาดำคนตกกุ้งซึ่งผมจะอุดหนุนแกเป็นประจำเมื่อมาที่นี่  ช่วงน้ำหลากอย่างนี้แกจะเปลี่ยนอาชีพไปหาเก็บผักบุ้งส่งตลาดแทน  เราได้สนทนากันอยู่สักพักหนึ่งก่อนที่ผมจะต้องอำลากับพร้อมกับผักบุ้งกำใหญ่ที่แกห่อให้มา  ก่อนจาก  ผมเอาเงินจำนวนหนึ่งยัดใส่มือแก  โดยเพียงหวังว่าเงินจำนวนนี้คงจะช่วยให้หลานชายคนเดียวของแกได้มีชุดใหม่ใส่ไปโรงเรียนในวันเปิดเทอมที่จะถึงอีกสองสามอาทิตย์นี้  ผมมั่นใจว่าถึงแม้น้ำจะลดให้แกออกเรือไปตกกุ้งได้ในวันนี้ก็ตาม  มันคงจะไม่มีกุ้งให้แกตกอย่างแน่นอน  อย่างน้อยก็คงอีกหลายเดือน......แทบไม่อยากเชื่อเลยว่า  สายน้ำที่เคยเลี้ยงแม่ผมกับครอบครัวได้ถึง  9  ชีวิต  มาในวันนี้  มันไม่หลงเหลือความสมบูรณ์เพียงพอที่จะเลี้ยงคนแก่กับเด็กชายเล็ก ๆ เพียงสองคนนี้ได้.......มันเป็นผลกระทบที่เกินกว่าใครจะคาดคิด  ผมคงสามรถช่วยเหลือสองชีวิตนี้ได้  ก็แต่เพียงเท่านี้  แต่สำหรับ.............

            อีกนับล้านชีวิตในสายน้ำ  ที่ต้องสูญเสียความสมดุลย์ของระบบนิเวศน์และห่วงโซ่อาหาร
            อีกนับร้อยนับพันชีวิตบนพื้นดิน  ที่ต้องดำรงชีพโดยอาศัยลำน้ำแห่งนี้

            คงจะต้องทนทุกข์กับโศกนาฏกรรมแห่งสายน้ำ  ของค่ำคืนที่ผ่านมาไปอีก..............ไม่รู้ตราบนานเท่าใด



Special  Thank .........คุณผิวไผ่  สำหรับภาพสวย ๆ ประกอบเรื่อง

รอก.....ลั่น