มันแค่ผัดฟักทอง ไม่ผิดห้องครับ..
ภาพที่ 1เพิ่งลองเขียนครั้งแรก ครับ ..... เรื่องมีอยู่ว่าตอนนั้นผมยังเรียนอยู่ประมาณป.5 ครับถ้าจำไม่ผิด ผมก็ไปโรงเรียนเป็นปกติเหมือนทุกวัน แต่พอตอนพักกลางวันจะซื้อข้าวกินเอามือล้วงไปในกระเป๋ากางเกง....อ้าวตังค์หาย งานเข้าเลยเรา ก็เลยเดินไปหาเพื่อนในโรงอาหารพอดีเจอรุ่นพี่คนหนึ่งบ้านอยู่ไกล้กัน เขาถามว่า กินข้าวหรือยัง ผมตอบว่า ตังค์หายพี่ เขาก็บอกว่า
มากินข้าด้วยกันสิ ห่อมาเยอะเลยกินคนเดียวไม่หมดหรอก กับข้าวก็คือ.ผัดฟักทองใส่ใข่.ที่ผมไม่เคยกินเลยแล้วก็ไม่คิดจะกินในชีวิตนี้(ในตอนนั้น)แต่ก็ทำงัยได้หิวข้าวเหมือนกันตังค์ก็หายจะบอกว่าไม่เคยกินก็เกรงใจเขาอีก ก็เลยต้องตัดสินใจลองกินดู ครั้งแรกในชีวิตครับที่ผมกินผัดฟักทอง( ที่บ้านผมก็ทำนะครับแต่ผมก็ไม่เคยกิน) เออ มันอร่อยมากนึกในใจ.....
เราทำไมโง่อยู่ตั้งนาน ของดีดีไม่ลองกิน มันเป็นความประทับใจอย่างมากในชีวิตผมเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ในตอนนั้น....
ขอขอบคุณ รุ่นพี่ ครับขอบคุณอย่างแรงทำให้ผมไม่อดข้าวกลางวัน...แล้วก็ได้กินของที่ไม่เคยกิน..มันก็จะเปรียบได้กับ
การใช้ชีวิตเหมือนกันครับ ถ้ายึดว่า ไม่อยากทำ...ทำไม่ได้...ไม่คิดที่จะทำ...กลัวไปต่างต่างนานา ชีวิตก็จะพลาดโอกาสดีดีไปนะครับ บางครั้งวิกฤติก็จะสร้างโอกาสที่ดีได้นะครับ ถ้าไม่มีวันนั้นผัดฟักทองกับผมก็คงไม่รู้จักกันแน่...มันจะเกี่ยวกันมั้ยเนี้ย. ผิดพลาดประการใดขออภัยด้วยครับ เขียนตามที่คิดใจอยากให้เขียน ขอบคุณ ครับ
โลกภายนอก กว้างไกล ใครใครรู้
โลกภายใน ลึกซึ้งอยู่ รู้บ้างไหม
จะมองโลก ภายนอก มองออกไป
จะมองโลก ภายใน ให้มองตน
อันนี้ลอกเขามา ครับ
1
) 