หน้าแรก|กระดาน|รีวิว|ประมูล|ตลาด|เปิดท้าย

                  ‘สงครามไม่มีคำว่าปรานี  กีฬาไม่มีคำว่าลดข้อ’ เป็นคติประจำใจเวลาแข่งกีฬา 
ในสมัยที่เป็นหัวหน้าทีมบาสเก็ตบอลประจำโรงเรียน ในเกมส์แข่งขันอาจหมายถึงคนแข่งกับคน
และเกมส์ที่นักกีฬาต้องแข่งกับศักยภาพของตัวนักกีฬาเอง...ฯลฯ  แต่กับเกมส์ฟิช  นักตกปลาล้วนมีฝีมือทัดเทียมกัน
เรื่องของโชคจึงมีผลอย่างมากกับเกมส์ฟิช  ฉะนั้นใครดวงบาปแจ่มจรัสในวันแข่งขันโอกาสคว้ารางวัลปลาใหญ่จึงเป็นไปได้สูง
ที่เกริ่นมานี้มิได้หมายความว่าจะไม่ยอมรับความพ่ายแพ้นะครับ

                  ผมได้รับการเชื้อเชิญจากผู้การไข่นุ้ย (คุณสมศักดิ์  ไชยคำ  ผู้จัดการของ ธ. CIMB THAI  สาขาสุรินทร์)
  ให้เข้าร่วมแม็กซ์แข่งขันตกปลาที่เขื่อนเขาแหลม จ.กาญจนบุรี  ซึ่งจัดโดยคณะกรรมการชุมชนชาวสยามฟิชชิ่ง
มีน้าบุ้ง (คุณฉัตรชัย  เลี้ยงมงคล) เป็นประธาน ผมไม่ลังเลใจที่จะรับคำเชิญโดยเข้าร่วมแข่งในนามทีมบั้งไฟ FC
เพราะผมยังไม่เคยไปเขื่อนเขาแหลมเลย

                  วันที่  22 – 3 – 54  รถโฟร์วิลสีแดงคันนั้นพา  3  นักกีฬาฟิชชิ่ง (สมาชิกบั้งไฟ FC อีกท่าน  น้าหนูหวาย
(คุณธราวุธ  ศรีสุข  จากยโสธร)  ออกจากทุ่งเมืองช้างราว  4  ทุ่ม  สารถีผลัดกัน  3  ไม้เราก็ถึงเขื่อนเขาแหลมราว  8  โมงเช้า 

                    หลังจากนักกีฬาลงทะเบียนแล้ว  เวลาเที่ยงตรงกรรมการก็ทำการปล่อยตัวนักกีฬา
โดยให้เรือเร็วออกสตาร์ไปก่อนเพื่อความปลอดภัยในการสัญจรทางน้ำ  ส่วนเรือหางยาวชาวบ้านออกตามหลัง 

                  โป่งช้างเป็นหมายแรกที่ผู้การไข่นุ้ยต้องการเข้าไปสำรวจก่อน  ท่านได้แชมป์ปลาช่อนเมื่อแม็กซ์ปีกลายจากหมายนี้
เราฝากความสำเร็จไว้กับเจ้าอ้นบ้านแนบ  ซึ่งเป็นนางนกต่อตัวหมาน
                  “ผมคัดเอามาฝากเฮีย  2  ไซส์  รับรองนางช่อนอดใจไม่อยู่แน่”
                    ผู้การไข่นุ้ยบรรยายสรรพคุณขณะส่งเหยื่อให้ผม  แต่ผมยังเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง  แม้จะบ่ายแล้ว
  แต่วันนั้นผมยังไม่เห็นตะวัน  บรรยากาศครึ้มฟ้าครึ้มฝนแต่เช้า  อากาศเย็นและลมแรง

เวิ้งน้ำที่เราตีเหยื่อน่าจะเป็นป่าละเมาะที่ถูกน้ำท่วมตามหน้าน้ำขึ้นน้ำลง สาหร่ายแห้งคลุมซากไม้ตาย
เป็นพุ่มเป็นซุ้มกระจายอยู่ไม่ห่างกันนักเต็มเวิ้งน้ำ  ผมส่งเจ้าอ้นบ้านแนบไปที่ร่องน้ำระหว่างซากพุ่มไม้ตาย
ตูม !!  ไม้ที่  3  เจ้าแป๊ะซะก็พุ่งตัวขึ้นชาร์จเหยื่อจากใต้น้ำดังสนั่น...เอาแล้วโว้ยยังไงก็ไม่แห้วแล้วเรา...
ตัวมันไม่เล็กแต่ก็ยังไม่ใช่ไซส์รางวัล ที่ร่องน้ำเดิมผมได้ไอ้ป๊อกกับนางช่อนอย่างละตัว

                  ไกลออกไปตรงที่เหยื่อส่งไปไม่ถึงมีเสียงปลาขึ้นดังเร้าใจ  ผมลุยน้ำครึ่งแข้งไปตรงดอนที่อยู่ใกล้ปลาขึ้น
  ส่งเหยื่อไปตรงร่องน้ำที่หมายตาไว้ ไม่กี่ไม้ตัวใต้น้ำพุ่งขึ้นขย้ำเจ้าอ้นบ้านแนบ
ผมเพียงรู้สึกว่ามันกระตุ๊กเหยื่ออย่างระแวง มันโชคดีที่ไม่หลงกลเจ้าอ้นบ้านแนบ
                    “เฮียครับเราย้ายไปที่หุบอื่นดีกว่า  แถวนี้น้ำตื้นปลาเล็ก  สองตัวที่ผมได้ก็ไม่ใหญ่”

                    ผู้การไข่นุ้ยตามมาชวนผมย้ายหมาย ไต๋พรสตาร์เครื่องเรือหางยาวพาเราเลาะไปตามหุบเขา
  บริเวณที่มีสาหร่ายขึ้นเป็นแพริมตีนเขา  บางจุดที่เป็นพื้นราบเหมาะแก่การเดินตีเหยื่อ
เราก็ลงจากเรือแยกย้ายกันไปคนละทาง  ราว  5  โมงครึ่งเราก็กลับเข้าจุดชั่งปลา ซึ่งเวลาต้องไม่เกิน 6 โมงเย็น
  ผมได้ปลาเพียง  3  ตัว  ส่วนผู้การได้  7  ตัว แม่ปลาช่อน  0.98  กก. ของผู้การติดอันดับ  3  ตัวที่ขึ้นแท่นน้ำหนัก  1.5  กก.

                  น้าหนูหวายได้นางช่อน 3 ตัว น้าเก้า (คุณจตุรงค์  ผาระกัน)ได้ 2 ตัว วันรุ่งขึ้นทำสกอร์กลับกัน

                  น้าไร้ท์(คุณมงคล  บุญช่วย)แห้ว วันที่สองได้แต่กระสูบ  ส่วนน้าเอ๊ก (คุณสุนทร  ธูปดี) แห้วทั้งสองวัน

                  19.00  น.  นักกีฬารวมพลกันที่ห้องอาหาร VIP ร่วมรับประทานอาหารพบปะสังสรรค์กัน
กรรมการได้นำเอาสิ่งของที่สปอนเซอร์สนับสนุนมาขายในราคาถูก

                  มีเล่นเกมส์แบบฝืนความรู้สึก  แม้นักกีฬาจะต่างวัยกัน  ต่างก็ไม่ถือตัวเล่นเกมส์กันสนุกสนานเหมือนย้อนวัย 
บางคู่วันแซยิดรวมกันริมร้อย

ซึ่งผมรับทราบข้อมูลจากน้าโม่งรองประธาน (คุณณัฐวุฒิ  ตันบุญเจริญ)  ถึงวัตถุประสงค์ในการจัดงานครั้งนี้ว่า

ต้องการให้เพื่อนๆชาวเวปสยามฯ ได้สัมผัสตัวจริงกันนอกเหนือจากที่ทักทายกันในเวปซึ่งเห็นแต่รูป
ส่วนเงินที่ได้จากการขายของในงาน ก็จะนำไปซื้อปลาปล่อยตามแหล่งน้ำธรรมชาติต่อไป

                    5.30 น. เช้าวันใหม่  เราทานข้าวต้มกับกาแฟพร้อมรับข้าวกล่อง  ทีมใดพร้อมก็ออกเรือได้เลย
เราได้ฤกษ์ตอน 6 โมงเช้า ท้องฟ้าก็ยังมืดครึ้มแม้นลมจะสงบแต่อากาศหนาวกว่าเมื่อวาน
เราตีปลาไปตามเวิ้งน้ำในหุบเขา โชคดีพบฝูงไก่ป่าไม่กลัวคน 4 - 5 ตัวลงกินน้ำไม่ไกลนัก
พวกมันไม่เห็นเราอยู่ในสายตาเลย ....นายกล้ามาก... ไต๋พาเราเลาะไปตามตีนเขาหลายลูก
ไม่มีปลาฉวยเหยื่อเลยจนถึง  10  โมง  เราย้ายไปที่โป่งช้าง  ผู้การยึดชัยภูมิตรงตีนเขาด้านนอกฝั่งทิศใต้
  ส่วนผมขออ้อมตีนเขาเข้าไปในหุบอีกด้านซึงเป็นจุดที่ผมได้ปลาเมื่อวาน  ยังไงก็ขอให้ไข่แตกก่อน
ผมได้นางช่อนกับไอ้ป๊อก  2  ตัว  ก่อนพากันย้ายไปอีก 2- 3 หุบ  ตอนนั้นเวลาจะ 11 โมงครึ่งแล้ว 
ท้องฟ้ายังอึมครึมครึ้มฝน  ผมยังยึดสกอร์เดิมส่วนผู้การหิ้วแห้วถุงใหญ่อยู่

                “ไปเหอะหมดเวลาแล้ว ” 
                    ผมอยู่บนฝั่งเรียกให้เรือมารับ เพราะเวลาชั่งปลาในวันนี้ต้องไม่เกินเที่ยง
ตอนนั้นผู้การยืนอยู่หัวเรือหันมาบุ้ยปากส่งเสียงเบา ๆ เหมือนกลัวแม่ปลาช่อนจะได้ยินบอกตัวใหญ่ ๆ
แล้วส่งเหยื่อขึ้นริมตลิ่งค่อย ๆ ลากมันลงน้ำ หลายไม้ต่อมาขณะที่อ้นบ้านแนบเจ้าเล่ห์วิ่งมาบนผิวน้ำคล้ายเขียดจ้ำหนีภัย

                  ตูม !!!  เสียงน้ำกระจุยกระจายดังสนั่น  ผู้การตะวัดคันไปข้างหลัง
  นางช่อนพุ่งตัวลอยขึ้นกลางอากาศในท่าซัมเมอร์ซอลใส่เกลียว 2 รอบครึ่ง  เจ้าอ้นบ้านแนบลอยละลิ่วแจ้นเข้าหาเจ้านาย
เจ้าแป๊ะซะจมลงใต้น้ำกบดานเงียบ  ผู้การไข่นุ้ยทำไม้หลุดมือก่อนเข้าเส้นชัย ถ้วยรางวัลกระโจนหนีไปต่อหน้าต่อตา

                    ผลการแข่งขันทีมบั้งไฟ FC มีน้าเอ๊กเพียงคนเดียวได้รับเหรียญรางวัลพิเศษในฐานะนักกีฬารับประทานแห้วทั้งสองวัน

                  เนื่องจากอากาศไม่เป็นใจ  ปลาที่นักกีฬาสอยได้จึงน้อยและไซส์ปลาไม่ใหญ่อย่างที่ควรจะใหญ่
  บรรดาเรือเร็วหลายลำก็ไม่ประสบความสำเร็จในการตามล่าโทรฟี่  บางทีการที่อากาศแปรปรวน
หน้าร้อนแต่กลับหนาวก็ส่งผลถึงการรับทานอาหารของเหล่ามัจฉาได้เหมือนกัน
                    ขากลับทุ่งเมืองช้างเราเจอฝนโปรยตลอดทางเป็นช่วงๆ วันรุ่งขึ้นอากาศหนาวติดต่อกันหลายวัน
มันน่าจะเป็นรางบอกเหตุอะไรสักอย่างจากธรรมชาติ หรือว่าโลกกำลังจะเปลี่ยนไป…../