หน้าแรก|กระดาน|รีวิว|ประมูล|ตลาด|เปิดท้าย

                                                                                                                        หลังจากที่พวกเราไม่ประสบความสำเร็จในการตกปลาที่ลาวมาสองปีซ้อน
                                                                                                            ทริปนี้จึงมีเป้าหมายจะไปตีกระสูบทางตอนใต้ของลาว  หน่วยจรยุทธ์พวกคุณไชยราชไปเซอเวย์มาแล้ว
                                                                                                            กระสูบขีดไซส์ 2 - 3 กิโลกรัมได้มาหลายตัว  เส้นทางเข้าหมายทุรกันดาร ค่อนข้างโหด
                                                                                                            ถ้าไม่ใช่รถโฟร์วิลก็ไม่อาจเข้าถึงหมายได้
                                                                                                  วันที่ 13 – 11 - 52  รถโฟร์วิลสีแดงคันนั้นพาห้านักรบพลัดถิ่นตะลุยถึงด่านช่องเม็กราว 4 โมงเช้า
                                                                                                              เวลาเที่ยงเราก็ถึงสะพานลาว - ญี่ปุ่น ปากเซทุกวันนี้กำลังโตวันโตคืนสถานเริงรมย์ผุดขึ้นดั่งดอกเห็ด
                                                                                                              ป้ายเบียร์แขวนทั่วทุกซอกซอยทุกถนนหนทางมอมเมาทุกชนชั้น               

                                                                                                              หลังเที่ยงพวกเรารวมตัวกับคุณตี๋ และ คุณไชยราช ขุนศักดา เนวิเกเตอร์เจ้าถิ่น
                                                                                                  ทำหน้าที่สารถีพาคณะแวะหมายคนที่ตลาดหลัก 14 เตรียมเหล้ายาปลาปิ้งและเติมพลังกัน
                                                                                                  ออกจากตลาดรถเราสวนทางกับรถขนซุงหลายคัน เลี้ยวซ้ายเข้าแยกประทุมพร 22 อีก 20 กม.
                                                                                                  จะถึงบ้านพะลาย  รถโฟร์วิลคลานโยกเยกบนถนนลูกรังเป็นหลุมเป็นบ่อ 
                                                                                                  ไหนจะต้องคอยหลบหลีกรถบรรทุกซุงเป็นระยะ ๆ เราพอจะคาดเดาได้ว่าปลายทาง
                                                                                                    ของไม้ทองคำเหล่านั้นจะไปตกแต่งในคฤหาสถ์หลังหรูที่ไหนสักแห่งที่ประเทศเพื่อนบ้าน 

                                                                                                          พวกเราถึงบ้านคุณเกตุที่หมู่บ้านพะลาย  ตอนนั้นบ่ายมากแล้ว  คุณยุทธ์
                                                                                                  คุณจ้อยและคุณตี๋จึงแยกลงเรือไปตีกระสูบทดสอบหมายในห้วยตาเอือง  นักรบอีกกลุ่มแยกไปตีปลาช่อน
                                                                                                  หมายตีปลาช่อนอยู่ห่างหมู่บ้านราว 1 กิโลเมตร ตรงปากทางเข้าหมู่บ้าน
                                                                                                  พื้นถนนบริเวณนั้นเป็นลานหินภูเขาไฟค่อนข้างราบ น้ำจากอ่างฝั่งตะวันตกลากท่วมถนน
                                                                                                  ในระดับข้อท้าวไหลไปลงคลองเล็ก ๆ ฝั่งตะวันออก  ในคลองมีคนหาปลา 2 - 3  คน
                                                                                                  พื้นที่ตีปลาฝั่งตะวันตกมีไม่กว้างนัก  ถูกยึดครองโดยชาวประมงพื้นบ้าน 3 - 4 คน 
                                                                                            พวกเรากระจายกำลังข้ามสะพานปูนเลาะไปตามริมอ่างหาจุดที่พอจะตีปลาช่อนได้ 
                                                                                                    แต่พื้นที่ตีปลามีน้อย ถูกต้นกกขึ้นแน่นเป็นทุ่งกว้าง ใต้กกเป็นดินเลนน้ำขังทั้งปี  เราได้ปลาช่อน 2 ตัว
                                                                                                    น้ำหนักรวมไม่ถึงครึ่งกิโลกรัมจากคุณไชยราชที่ลงทุนใส่ชุดลุยน้ำ ส่วนทีมคุณยุทธ์ก็คว้าน้ำเปล่ากลับที่พัก
     

                                                                                                          เย็นนั้นคุณอนุรักษ์แปลงกายเป็นพ่อครัวหัวป่าก์ปรุงอาหารเลี้ยงแขกไทย – ลาว
                                                                                                    ผมฉวยโอกาสหอบหิ้วอุปกรณ์ตกปลากดลงไปที่ฝาย ซึ่งอยู่ห่างบ้านคุณเกตุไม่ถึง 30 เมตร
                                                                                                    ตัวฝายกว้างประมาณ  30  เมตร ก่อสร้างบนลานหินภูเขาไฟ  ระดับน้ำหน้าฝายเสมอสันฝาย
                                                                                                    น้ำไหลลอดช่องประตูเหล็กเก่าชำรุดที่ทำติดตลิ่ง ผมเอาโครงไก่อ่อยตรงริมธารน้ำไหลด้านล่างหลังฝาย 
                                                                                                    ปลากดติดเบ็ดล้วนไซส์สวย ๆ แบบว่าลงยก ๆ
                                                                                          “เฮียเป็นยังไงครับ?”
                                                                                                      คุณไชยราชนำทางคุณตี๋ลงมาหาผม
                                                                                          “ช่วยเอาปลาไปให้เฮียตู้ต้มยำก่อน”
                                                                                                      ผมบอกพร้อมกับส่องไฟไปที่ถังใส่ปลา
                                                                                          “โอ้โฮ้  ลงมาแป๊ปเดียวทำไมตกปลาได้เยอะขนาดนี้”
                                                                                                      คุณไชยราชทึ่งกับปลา 20 กว่าตัวที่ตกได้ในเวลาอันสั้น
                                                                                                        เพราะพวกเขาไม่เคยตกปลากด  เขาหิ้วปลาไปไม่ถึง 20นาทีก็กลับมาพร้อมกับเพื่อนหลายคนเอา
                                                                                                      ไฟฉายส่องดูปลาในถังซึ่งมีปลาเพิ่มขึ้นอีกกว่า  20  ตัว
                                                                                            “เฮียทานข้าวก่อน  ต้มยำปลากดสุกแล้ว  กินข้าวเสร็จพวกผมจะลงมาตกปลาด้วย”
                                                                                            หมู่บ้านพะลายมี 268 ครัวเรือน  ประชากร 1,420 คน  เป็นข้อมูลจากผู้ใหญ่ถาวร 
                                                                                                        ขณะนั่งล้อมวง 14 -15 คนร่วมรับประทานอาหารมื้อค่ำบนชาญเรือนบ้านคุณเกตุ ประสานความสัมพันธ์ไทย-ลาว
                                                                                                          ด้วยน้ำอัดลม เขยลาว น้ำโขง (เบียร์ลาว) บ้านพะลายไม่มีไฟฟ้า  ชาวบ้านอาศัยแสงสว่างจากตะเกียงน้ำมัน
                                                                                                          กระท่อมส่วนใหญ่ยกพื้นสูง ฝาบ้านไม้ไผ่ มุงหลังคาสังกะสี
                                                                                                          ผมอิ่มแล้วแต่วงเหล้ายังเหนียวแน่น ผมขอแยกวงไปดูอุปกรณ์ตกปลาที่ผมทิ้งไว้ที่ริมธาร
                                                                                                          เพื่อนๆหลายคนตามผมลงไปตกปลากดด้วย  แต่ปลาบางตัวจนต้องเก็บเบ็ดกัน  พวกผู้ใหญ่บ้านลากลับไปแล้ว
                                                                                                          คุณอนุรักษ์กับเจ้าบ้าน 2 - 3 คนย้ายวงเหล้าเข้าไปบรรเลงต่อในครัว  ผมกางมุ้งหลังเล็ก ๆ
                                                                                                          นอนบนฟูกลมตรงชาญเรือนรวมกับพรรคพวกอีกหลายคน

                                                                                                                  หลังไก่ขันไม่นาน พวกเราทานข้าวมื้อเช้าเสร็จพร้อมอยู่ในเรือหางยาว 2 ลำ
                                                                                                      ลากจูงเรืออีกลำที่ไม่ติดเครื่องเรือ ใช้เวลาเกือบสองชั่วโมงวิ่งไปตามลำห้วยคดเคี้ยว
                                                                                                      ก่อนถึงเวิ้งหมายกระสูบ เราต้องผ่านชุมชนเล็ก ๆ หัวหน้าชุมชนไม่อนุญาตให้พวกเราวิ่งเรือขึ้นไปอีก
                                                                                                      พวกเราจำต้องล่องเรือกลับ  ตลอดลำห้วยที่คดเคี้ยวมีกอไผ่ขึ้นรกทั้งสองฝั่งคลอง
                                                                                                      กระท่อมปลูกติดริมธารห่าง ๆ หลังหนึ่ง  ชาวบ้านจะเข้าเมืองต้องอาศัยเรือเข้ามาที่บ้านพะลาย
                                                                                                      แล้วจึงต่อรถโดยสารเข้าเมือง  ผมนึกถึงคนเจ็บป่วยกะทันหัน  คงถึงสวรรค์ก่อนถึงมือหมอ

                                                                                                                คุณไชยราชลงเรือลำเล็กล่วงหน้าไปก่อน  คุณอนุรักษ์กับผมลงเรือทิ้งระยะห่าง ๆตามหลัง 
                                                                                                  คุณอนุรักษ์ใช้กบกระโดดเพียงตัวเดียวตลอดงาน  ผมใช้สายเดี่ยว, สปูน, กบกระโดด, กระดี่เงินปลาปลอม,
                                                                                                    และ ฯลฯ ตีเหยื่อสลับกับคุณอนุรักษ์ซ้ายทีขวาที  ตรงไหนมีก่อไผ่ล้มข้างตลิ่งเราก็ตีเหยื่อหลายไม้หน่อย
                                                                                                    ตรงไหนตื้นเราก็ผ่าน  มีอยู่เวิ้ง น้ำตรงหัวโค้งเราใช้เวลาตื้ออยู่ที่เวิ้งนี้ราว 30 นาทีในการรับประทานแห้ว

                                                                                                            เราล่องเรือตีเหยื่อเลยครึ่งทางไปแล้ว  ไม่มีปลาสไตร้เหยื่อไม่ว่าสิ่งประดิษฐ์ชิ้นไหน ๆ
                                                                                          ไม่มีแม้กระทั่งปลาขึ้นจิบน้ำให้เห็น  ในที่สุดเรือติดเครื่องวิ่งกลับหน้าฝาย
                                                                                            ก่อนเที่ยงพวกเราก็มาพร้อมหน้ากันที่บ้านพัก  คุณไชยราชได้กระสูบไซส์ย่อม  3  ตัว  คุณตี๋ได้กระสูบ  2  ตัวกระสงหนึ่งตัว
                                                                                        เราวางแผนใหม่จะไปกางเต้นนอนที่น้ำตกคอนพะเพ็ง ตกปลากดในตอนกลางคืน

                                                                                                            4 โมงเย็นเราก็ถึงด่านก่อนเข้าน้ำตก เจ้าหน้าที่ด่านไม่อนุญาตให้ชาวต่างชาติเข้า
                                                                                                    ไปพักค้างคืนในเขตน้ำตก พวกเราจำต้องย้อนทางเก่ากลับไปค้างที่บ้านคุณบุญศรี
                                                                                                    ซึ่งเป็นร้านอาหารเล็ก ๆอยู่ ติดริมโขง  บ้านท่าม่วงยังไม่มีไฟฟ้า 
                                                                                                              ถ้าเราไปตกปลาที่หลี่ผี  คุณยุทธ์บรรยาย สภาพตลิ่งเป็นรูปตัว V  แต่ละคนต้องเตรียม
                                                                                                    อุปกรณ์ไต่ตลิ่งสูงลงไปหาจุดตกปลา  ผมลองหลับตาฝันลม ๆ แล้ง ๆ แล้วถ้าปลาใหญ่ติดเบ็ด
                                                                                                    เราจะเอาปลาขึ้นจากน้ำได้ยังไง  หมายหลี่ผีจึงล้มเลิกเพราะมันอันตรายเกินไป
                                                                                                    หมายที่เข้าท่าน่าจะเป็นที่น้ำตกคอนพะเพ็ง 
                                                                                        พวกเราช่วยกันเคลียพื้นที่จัดที่หลับที่นอน  ผมกางมุ้งตรงริมธรณีประตูทางขึ้นบ้าน บ้านไม่มีบานประตู

                                                                                                          โมงเช้า  พวกเราทานเฝอ (ก๋วยเตี๋ยว) กันที่ห้องอาหารแถวน้ำตกคอนพะเพ็ง
                                                                                                  อิ่มแล้วเกียวนเหล็กคันนั้นพาพวกเราซอกแซกไปตามทางรถในป่าประมาณ 500 ม.
                                                                                                  จนถึงจุดที่รถไม่อาจไปต่อได้  เราขนอุปกรณ์ตกปลาลัดเลาะไปตามโขดหินริมธารอีกกว่า 200 เมตร
                                                                                                  จนถึงหัวโค้งน้ำจุดที่คาดว่าบริเวณนั้นน่าจะมีปลา ต่างแยกย้ายเลือกทำเลทองของตัวเอง
                                                                                                  ส่วนสองเจ้าถิ่นบุกขึ้นไปทางน้ำตก

                                                                                                            พวกเราปักหลักอยู่ไม่ห่างกันนัก  ตอนนั้น  10  โมงกว่าแล้ว  คำตอบที่ได้จากเพื่อนๆคือยังไม่มีปลาตอดเหยื่อ
                                                                                              ยกเว้นคุณอนุรักษ์  เขายืนยันว่าปลาตอดเหยื่อหลาย ครั้งแต่วัดไม่ติด  ผมขึ้นไปทางน้ำตกอีกราว 50 เมตร
                                                                                              แม่น้ำโขงตรงหัวโค้งกว้างไม่ถึง 40 เมตร  กระแสน้ำไหลเชี่ยวรุนแรง  ห่างตลิ่งประมาณสองเมตรมี
                                                                                              ยอดหินใหญ่โพล่พ้นน้ำสูงไม่เกินเมตร ปลาทุกตัวที่จะขึ้นหน้าน้ำตกคงต้องผ่านช่องแคบนี้
                                                                                              ผมลุยโตรกหินริมธารกลับไปขนอุปกรณ์ตกปลา 

                                                                                                          ที่หมายใหม่ ผมปั้นเหยื่อก้อนใหญ่ตีไปตรงหลังกองหินซึ่งเป็นจุดน้ำเบา
                                                                                                  โล่งอกตะกั่วไม่ติดซอกหิน  กรอเอ็นให้ตึง  มือขวาถือคันมือซ้ายเอาผ้าเช็ดดินโคลนบนก้อนหินก้อนหนึ่งเอาไว้รองก้น
                                                                                                  ทันใดนั้นปลายสายถูกกระชากอย่างแรงผมทิ้งผ้าหันมาประคองคันอัดสู้ปลา
                                                                                                  แรงกระเทือนที่มือกระตุ้นต่อมตื่นเต้นชวนให้นึกกระหยิ่มในใจ...เสร็จตูแน่..ขณะที่มันดิ้นผ่านช่องน้ำแรง
                                                                                                  ตะกั่วก็ตกแตะพื้น...อ้าว! ดีใจแป๊บเดียว  ความตื่นเต้นเมื่อครู่หลุดลอยไปกับสายน้ำ
                                                                                                  เบ็ดกามาเบอร์ 14 ตัวหน้าผูกด้วยสายไดมีน่า 20 ปอนด์ขาดเหมือนโดยกรรไกรตัด
                                                                                                  ผมเอาสาย H.D. CARBON DUEL NO 8.  ผูกเบ็ดใหม่อีก 2 ตัวทำสายชิ่งปั้นเหยื่อก้อนใหญ่
                                                                                                  เหวี่ยงไปตำแหน่งเดิมประคองคันนั่งบนก้อนหินรออย่างมีความหวัง เปลี่ยนเหยื่ออีกสองปั้นเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น
                                                                                    “....เฮียครับทุกคนรอเฮียอยู่ที่รถแล้วนะ  พวกเราจะย้ายไปเวิงคาม...”
                                                                                                ผมจำต้องทิ้งหมายนี้อย่างค้างคาใจ  เดิมคิดว่าหลังพระอาทิตย์ตกดินแล้วจุดนี้น่าจะเป็นจุดอ่อยเหยื่อ
                                                                                                ตกปลากดที่สนุกสนานจุดหนึ่ง  มาถึงรถจึงทราบว่าคุณไชยราชพิชิตปลายางหนักกว่าสองกิโลกรัมได้ตัวหนึ่ง

                                                                                                          เราถึงเวิงคามราวบ่ายสอง  ทานเฝอกันที่ร้านคุณสุริยาอิ่มแล้วเราเตรียมเหยื่อ
                                                                                                กับเบ็ดลงเรือที่คุณสุริยาหาให้  เป็นเรือสำหรับพานักท่องเที่ยวท่องโขง เรือมีหลังคากันแดดจึงไม่คล่องตัวที่จะใช้ตกปลา
                                                                                                คุณยุทธ์  คุณไชยราช  คุณตี๋ลงเรือออกจากท่าไปก่อน  ส่วนเรือลำของเราปรากกว่าห่างเสือหลวม 
                                                                                        พวกเราต้องย้ายอุปกรณ์ไปลงเรืออีกลำที่เล็กกว่า  เรือวิ่งออกจากท่าไม่ถึง 15 นาที  ท้องเรือมีน้ำนองปริ่มไม้กระดานรองพื้นเรือ
                                                                                    “เอายังไงเฮีย  น้ำซึมเข้าเรือเร็วมาก”
                                                                                                          คุณอนุรักษ์หันมาถาม  ผมประเมินแล้วไม่ควรเสี่ยง
                                                                                          บอกไต๋ขอเปลี่ยนเรือใหม่ เราได้ไต๋กับเรือลำใหม่ กว่าพวกเราจะไปถึงหมายพวกคุณยุทธ์ได้ปลายางไซส์ไม่เท่าฝ่ามือ 2 - 3 ตัว
                                                                                          เราลงเหยื่อคนละ 2 - 3 ปั้นไร้การทักทายจากเจ้าบ้าน  เลยขยับเรือไปผูกกับกลุ่มต้นไม้กลางน้ำ
                                                                                          ตรงนั้นน้ำตื้น ขยับเรือไปหลังกองหินน้ำก็ตื้นเช่นกัน  เราลองหย่อนเบ็ดเสียตะกั่วหลายชุดโดยไม่มีปลาตอดเหยื่อ
                                                                                          เนื่องจากไต๋ไม่เคยตกปลาจึงไม่รู้จักหมาย  เราต้องชี้หมายให้นายท้ายพาเราไปตรงจุดที่เราเคยได้ปลาเมื่อปีที่แล้ว
                                                                                          ตรงนั้นเป็นหน้าผาใต้น้ำ  พอไต๋สตาร์ทเครื่องเรือหางเสือดันหลุดตกน้ำ  ให้มันได้อย่างนี้ซิน่า
                                                                                          เรือกู้มองลำหนึ่งช่วยเป็นธุระไปซื้อหางเสือให้  กว่าพวกเราจะถึงหมายที่หมายตาไว้
                                                                                          พระอาทิตย์ก็ใกล้ลับทิวป่าแล้ว เราได้ปลายางไซส์ยังไม่หย่านม 2 -  3 ตัว  คุณยุทธ์ตามเรามาจึงปรึกษาชวนกันกลับขึ้นฝั่ง
                                                                                          แม้เวลาเพิ่งจะ 5 โมงเย็น  แต่เวิงคามท้องฟ้าใกล้ค่ำแล้ว

                                                                                                          เรากลับไปที่บ้านนากระสัง  ถ้าข้ามโขงตลิ่งฝั่งโน้นก็ดอนเดช
                                                                                              รีสอร์ทหลายสิบแห่งมีให้เราเลือกพักได้อย่างเพลิดเพลิน  กับห้องพักคืนละ 150 บาท 
                                                                                              ดอนเดชไม่มีไฟฟ้า  บ้านนากระสังมีโรงแรมอ่อนประเสริฐเพียงแห่งเดียว  ห้องพัก 10 ห้องแบบชั้นเดียว
                                                                                              มีแอร์ทีวีตู้เย็นน้ำอุ่นกับน้ำดื่ม 2 ขวด  คืนละ 300 บาท (สามร้อยบาท)
                                                                                              นากระสังไม่มีร้านอาหารเหมือนดอนเดช  เจ้าของโรงแรมเพื่อนคุณไชยราชยินดีเป็นกุ๊กจำเป็น
                                                                                                แปรรูปปลากดปลายางหลายเมนูให้พวกเราได้อิ่มท้องกัน

                                                                                                          สว่างแล้วอีแดงจอดในโรงรถซึ่งเป็นบ้านของเจ้าของโรงแรมอยู่ละแวกตลาด
                                                                                                  พวกเราเติมพลังกันแล้วมีเวลาพอให้เดินชมตลาด ตีนท่าน้ำริมโขง  แม่หญิงจัย (สัญชาติไทย)
                                                                                                  แม่ค้าซื้อขายปลา หล่อนพกเพียงเครื่องคิดเลขถึงตลาดพร้อมพระอาทิตย์ขึ้น
                                                                                                  ซื้อปลาทุกชนิดที่ชาวบ้านนำมาขาย  และขายปลาทุกตัวถ้ามีคนซื้อ  เวลาสายปลาเหลือขาย
                                                                                                  เหล่านั้นมีพ่อค้าไทยมาเหมาไปหมด  ธุรกิจเบา ๆ ของหล่อนชวนให้หลายคนเป็นโรคตาแดง
                                                                                                    คนที่อิจฉาคือคนที่ด้อยกว่า  รักษาด้วยธรรมโอสถโรคจะทุเลาลงได้

                                                                                                                          โมงเช้า คุณยุทธ์  คุณไชยราช  และคุณตี๋ลงเรือไต๋บุญศรีออกเรือไปก่อน
                                                                                                                เรือไต๋พินลำใหญ่กว่า  (เที่ยวนี้เราไม่มีเด็กเรือ  คุณอนุรักษ์จึงทำหน้าที่เป็นมือทิ้งสมอ )
                                                                                          ยุทธการของไต๋พินคือวิ่งเรือไปหมายไกลก่อนแล้วล่องเรือกลับแวะตกปลาทีละหมาย 
                                                                                                                          9  โมงเช้าคุณอนุรักษ์กับผมเปิดหมายด้วยลูกปลายางก่อนย้ายไปหมายใหม่
                                                                                                              โดยทิ้งไต๋บุญศรีที่ทิ้งสมออยู่ไม่ไกลกัน (นายท้ายเรือทั้งสองเป็นพี่น้องกันและเข้าหมายเดียวกันตลอดทั้งวัน)

                                                                                                        หมายที่สองพื้นใต้น้ำเป็นหินดานราบพื้นใหญ่ (รู้สภาพพื้นใต้น้ำโดยอ่านจากตะกั่วตกกระทบพื้น)
                                                                                                เราได้ลูกปลายางเพียงตัวเดียวจากคุณตู่
                                                                                    หมายที่ 3 พื้นล่างยังคงเป็นหินดานผืนใหญ่ต่างระดับ  แซมด้วยหินก้อนเล็กก้อนน้อย
                                                                                                กระจายเป็นย่อม ๆ หมายนี้เราได้ลูกปลากันทุกคน  ผมได้ถึง 6 - 7 ตัว
                                                                            ตะวันข้ามศีรษะไปแล้ว  พวกเราโซ้ยซาลาเปากับข้าวหลามกล้วยน้ำหว้า กับนมกล่อง
                                                                                                  ย้ายไปอีกหมายพื้นล่างเป็นหินไข่  หินโล้นก้อนใหญ่มั่งเล็กมั่ง  ผมกับส.จ.จ้อยได้ลูกปลายางคนละตัว
                                                                                                  อีกหมายพื้นใต้น้ำเป็นทรายราบแบบไม่น่ามีปลายอาศัยอยู่จึงบอกไต๋ย้ายหมาย
                                                                                        ไต๋พาพวกเรากลับไปดอนเดชบริเวณท่าเรือเก่าของฝรั่งเศส  กลางลำน้ำโขงมีหลักซีเมนต์
                                                                                                  หลายหลักบอกระดับน้ำ เรือบุญศรีจอดใกล้ตลิ่ง  เราทิ้งสมอค่อนไปกลางลำน้ำโขง  ซึ่งน้ำไหลเชี่ยวรุนแรง
                                                                                                  ตะกั่วหนัก 3 ขีดถูกกระแสน้ำพัดปลิวไม่ถึงพื้น เราย้ายอีกหลายที่ไม่พบจุดที่เหมาะกับการหย่อนเบ็ด 
                                                                                                  สุดท้ายไต๋ย้ายไปตรงสามแยกแม่น้ำ  (แม่น้ำโขงแยกเป็น 3 สายแล้วไหลมาบรรจบกันเป็นสายเดียวตรงบ้านดอนเดช)

                                                                                                              ผมปั้นเหยื่อก้อนใหญ่เหวี่ยงไปตรงน้ำวน ขณะกำลังกรอเอ็นจับจุดที่ตะกั่วตกแตะพื้น
                                                                                                  ปลายสายมีปลาติดเบ็ดปั้มโยกคันกรอเอ็นอัดสู้กันไม่พออึดใจช้างตะกั่วก็ตกลงพื้น
                                                                                                    จึงกรอเอ็นเช็คเหยื่อ  ปรากฏว่าเบ็ดตัวหน้าขาดหายไป  แล้วปลาอะไรจะมีฟันคมขนาดนั้น 
                                                                                            บ่าย 3 คุณจ้อยสอยปลายางไซส์ตีไข่แตก เป็นเวลาเดียวกับที่เรานัดเข้าฝั่งกับคุณยุทธ์
                                                                                                    ผมยังปั้นเหยื่อเหวี่ยงลงน้ำอย่างมีความหวัง

                                                                                                              “ขออีกซักก้อนตราบใดที่เหยื่อยังแช่อยู่ในน้ำ โอกาสที่ปลาจะกินเบ็ดก็ยังมีอยู่”
                                                                                                      ผมบอกกับเพื่อน ๆ ซึ่งวางเบ็ดกันหมดแล้ว  หมดเหยื่ออีก 2 ก้อนต่อมา ขณะที่ผมคิดว่าเกมส์จบแล้ว
                                                                                                      มือกำคันกำลังกรอเก็บเอ็น  ปลายสายก็มีแรงกระตุกเหยื่อ ผมวัดคันสวนทันที
                                                                                          “เฮียใจเย็น ๆ” คุณอนุรักษ์พูดให้กำลังใจ มันเป็นปลากดแก้ว  แม้จะไม่ใช่ไซส์ตื่นเต้น
                                                                                                      แต่ก็จัดอยู่ในไซส์ตีไข่แตกได้
                                                                                          4  โมงเย็นเรากลับถึงฝั่งทักทายกับทีมคุณยุทธ์ พวกเขาได้ปลายางปลากดแก้วอย่างละตัว
                                                                                                      ในไซส์และขนาดเดียวกันกับเรา ต่างกันที่สถิติลูกปลายางพวกเขาได้น้อยกว่า

                                                                                                                        เราจัดสัมภาระขึ้นรถเรียบร้อย  เวลา  5  โมงเย็นเกวียนเหล็กคันนั้นคลานออก
                                                                                                                จากบ้านนากระสัง ทิ้งพระอาทิตย์สีแดงดวงโตไว้เบื้องหลัง  เราสวนทางกับรถโดยสารเที่ยวสุดท้าย
                                                                                                                พาฝรั่งมาเต็มคันรถ  เราไม่อาจรู้จุดประสงค์ที่แน่ชัดที่พวกฝรั่งผิวขาวพากันไปพักผ่อนเชิงอนุรักษ์ที่ดอนเดช
                                                                                                                ไฟฟ้าไม่มีอย่างเดียว  อย่างอื่นก็ไม่ต้องพูดถึง เรามองโลกในแง่ดี  ไม่คิดว่าพวกเขาไปดูดฝิ่นหรือพี้กัญชา
                                                                                                                    แต่ที่เรากังขาคือพวกตาน้ำข้าวแห่กันไปที่นั่นทำอะไร?

                                                                                                                    ผมเหลือบดูกระจกมองหลังบานที่อยู่ข้างประตู ภาพรถโดยสาร  4  ล้อใหญ่
                                                                                                            คันเก่าคร่ำคร่าขโยกโยกแยกตะกรุยฝุ่นแดงฟุ้งคลานเข้าหาพระอาทิตย์สีแดงดวงโตที่กำลังจมลง
                                                                                                            หลังหมู่บ้านเล็ก ๆ อันเงียบสงบ คงอีกไม่กี่ฝน ความอึกกระทึกครึกโครมตึกรามบ้านช่อง
                                                                                                            จะงอกงามบานสะพรั่งขึ้นที่หมู่บ้านเล็ก ๆ แห่งนี้จากปุ๋ยดอลล่าร์ที่ว่านโปรยทั่วพื้นนากระสัง