หน้าแรก|กระดาน|รีวิว|ประมูล|ตลาด|เปิดท้าย

ผมอยากเล่าเรื่อง เด็กชาย  นิสัยดี แต่ ฐานะยากจน  ต้องเลิกเรียนกลางคัน เนื่องจาก พ่อแม่ ติดเหล้างอมแงม  แถมยังมีน้องให้ต้องเลี้ยงอีก

ชีวิต เค้า ต่างจากเด็กหนุ่มทั่วไป โดยสิ้นเชิง  เพื่อนๆต่างพากันเข้าร้านเกมส์ เข้าห้าง  เที่ยว ผับ เที่ยวเธค  และ ไปโรงเรียน

แต่ น้องเค้า ต้องเดินตากแดด หน้าดำ  เอาน้องวัย 3 ขวบ ใส่รถเข็น เดินเก็บของเก่า ตามข้างถนน

ผมได้แต่นั่งมองเค้าเข็นรถผ่านหน้าบ้านผม ด้วยความได้แต่สงสาร  อยากจะช่วยเหลือ แต่ก็ไม่ได้หยิบยื่นอะไรให้

เนื่องจาก  ผมไม่ได้รู้จักเด็กคนนี้เป็นการส่วนตัว  และ  ยังไม่กล้าพอที่จะเรียกเค้ามา หากแต่กลัวเค้าหาว่าเราดูถูกเค้า

มานั่งนึกอีกที  เด็กคนนี้  ดีมาก  ไม่เคยเที่ยวแตร่เลย  ตัวเค้าเองก็ยังไม่ประสีประสาอะไร  กลับต้องมีภาระให้ต้องรับผิดชอบเกินวัย

หน้าตาเค้า  ผมไม่เคยเห็น ว่าสดใส สมวัยเลย  วันๆ เข็นรถ  หาของเ่ก่า  อยากเอาหนังสือเก่าๆให้ แต่ก็ไม่รู้ว่าจะอ่านออกหรือเปล่า (เพราะเห็นเข็นมาตั้งแต่รถเข็นใหญ่

กว่าคนเข็น) พ่อแม่  ก็ไม่เห็นแก่ลูก  ผมยังเคยนึกในใจ  มรึง จะ ทำให้เกิดมาทำไมฟระ  ไม่พร้อมก็ไม่น่า ...................

เมื่อวาน ผมได้เห็นแววตา เด็กคนนี้  สดใส อย่างไม่น่าเชื่อ ไม่คาดคิดมาก่อน ว่า  เด็กน้อยคนนี้  จะยิ้มเป็น  ยิ้มได้ 

เหตุ ผล น่ะ หรือครับ  ตอนแรกผมก็ไม่รู้หรอกครับ  ผมเพียงแต่ เห็นเค้ามานั่งข้างร้านผม (ร้านเกมส์)  นั่งโดยไม่ได้มีรถเข็นคู่กาย(ปกติ เห็นเค้า ต้องเห็นรถเข็น)

เ้ค้านั่งยิ้มอยู่คนเดียว  ผมก็สังเกตุ ว่า วันนี้ เค้าแต่งตัวดีมากครับ  ใส่เสื้อผ้าไม่มอมแมมเหมือนเก่า (อย่างเราก็เรียกมอมแหละ แต่เท่าที่เจอเค้าทุกวันผ่านหน้าบ้าน

วันนี้ เค้าแต่งตัวดูดีที่สุด ) 

เวลาผ่านไป ผมเห็นเค้านั่งคนเดียวหน้าร้านเกมส์ ตั้งแต่ ประมาณ 10 โมงกว่า  จนถึงเวลาที่ผมได้ทราบจริงๆก็ตอนมีเด็กชายคนนึง  อายุ น่าจะไล่เลี่ยกับเค้า

แต่ต่างกันตรง  เด็กคนนี้  แต่งตัวดี  ดูเป็นลูกพ่อแม่พอมีกิน  เดินมาหาเด็กหนุ่มคนนี้  แล้วได้ถามเด็กคนนี้ว่า  ทำไมไม่เข้าไปนั่งรอข้างใน  แอร์เย็นๆ

เด็กคนนี้  ตอบไปอย่าง ที่ผมได้ยิน  แทบกลั้นน้ำตาไม่อยู่  " ไม่กล้าเข้าไป  เรากลัวนายไม่มา แล้วเจ้าของร้านถาม เรากลัวเค้าไล่เราออกมา "

แล้วเด็กชายคนที่มาหาเค้าก็พูดขึ้นมาว่า  " เสื้อผมเรา นายใส่ได้พอดีเลย  ไม่ต้องเอามาคืนนะ  แม่เราบอกว่าให้นาย เรามีเยอะ เดี๋ยวแม่เราจะคัดของเรามาให้อีก "

แล้วก็มีคำพูดออกมาจากปากเด็กเก็บขยะ อีก  ทำให้ผมยิ่งอึ้งไปใหญ่  " นายไม่อายเหรอ พาเราเข้าไป คนเถวนี้เค้ารู้ ว่าเราทำอะไร สกปรกแค่ไหน  แต่หากนาย

ไม่พาเราเข้าไป แล้ว เราคงไม่กล้าเข้า  ค่า ช.ม. ตั้ง 15 บาท  เราซื้อกับข้าวให้พ่อแม่เราได้กินอิ่มได้ เราเสียดายไม่กล้าเข้า  แถม เข้าไป ตื่นเต้นชะมัด  ได้เข้าห้องแอร์

ไม่เคยเข้าเลย คอมก็เล่นไม่เป็น นายสอนเราด้วยนะ  สักครั้งในชีวิต  ดีใจมากเลย ขอบใจนายมากนะ "

แต่สิ่งที่ผม เปลี่ยนความคิดจาก  อึ้ง  เป็น  ทึ่ง เพราะว่า  เด็กคนที่มาเลี้ยงเค้า  พูดว่า  " ถ้านายไม่เก็บกระเป๋าสตางค์แม่เราได้ แล้วคืนเค้า  เค้าคงเสียใจแย่เลย  ถ้ามี

ใครเก็บได้  แล้วเอาไปใช้  แม่เตรียมตัวเบิกเงินสดมารอ พี่ชายเราไปเลือกมอเตอร์ไซด์ด้วย  เงินตั้ง หลายหมื่น  ถ้าเจอคนไม่ดี เก็บได้  มีหวัง  พี่ชายเราอดได้

มอเตอร์ไซด์แน่ๆ เราสิ ต้องขอบคุณนายมากกว่า "


อึ้ง  ทึ่ง  จริงๆ  คนดี แต่โอกาสไม่มี  .........  ขอปรบมือให้ น้องครับ 

สักวัน  พี่จะกล้า ส่งขนมแบ่งปันให้น้องครับ