หน้าแรก|กระดาน|รีวิว|ประมูล|ตลาด|เปิดท้าย

            ความขี้หึงถ้าไม่มากก็น่าจะเป็นจริตจะก้านที่น่ารักอันหนึ่งในตัวผู้หญิง  อาจจะแปลความหมายเป็นอีกนัยยะหนึ่งเปรียบได้ว่าถ้ารักมากก็หึงมากอะไรประมาณนั้น
            ซือเจ๊ก็เหมือนผู้หญิงในโลกนี้ที่มีความขี้หึงติดตัวมาแต่เกิด  บางครั้งเฮียคิดว่าอาซ้อน่าจะมีผงขี้หึงละลายในสายเลือดในปริมาณที่มากกว่าผู้หญิงอื่นหลายเท่าตัว
บ่อยครั้งที่เฮียต้องคอยตอบคำถามอาซ้อแบบศาลกับจำเลย
            “เฮียไปตกปลาตั้งแต่บ่ายยันเช้าอีกวัน ปลาอะไรจะมีให้เฮียตกทั้งวันทั้งคืน?”
            “ปลาตกมาได้เยอะแยะเจ๊ก็เห็นอยู่  ”
ตั่วเฮียมีตัวบาปหลายกิโลกรัมเป็นหลักฐาน
            “ไปตกมันมาทำไม? ทำไมจึงชอบทำบาปนัก? ไปซื้อมาจากตลาดนะซิ? ไปตกปลาหรือไปหาอีปลากันแน่ ? คอยดูนะอย่าให้รู้ก็แล้วกัน  ถ้าจับได้เมื่อไหร่จะตัดไม่ให้เหลือตอ!”
ไอ้หย๋าอาตือ....
            “ถ้าตัดทิ้งไปแล้ว  อีกหน่อยเจ๊เกิดอยากใช้ขึ้นมาก็อย่ามาสะกิด เฒ่า ๆ เจ้ามีตอเหลือบ่....?”

          ซือเฮียก็เหมือนผู้ชายที่เป็นผู้ชายบางสายตาก็มีแอบเมียงมองหญิงสาวเชฟสเลนเดอร์มั่ง  แต่เนื่องจากตั่วเฮียเป็นคนมีศิลปะในหัวใจ
เฮียจึงมองหญิงสาวเป็นงานศิลป์ชิ้นหนึ่งมิได้คิดเป็นอื่น  แต่ซือเจ๊มักเข้าใจผิดและไม่เชื่อคำที่เฮียอธิบาย
          ในวันที่เกิดเหตุ  น้าอ้นแวะมาเยี่ยมเยียนเฮียฉันเพื่อนที่รู้ใจ  แล้วก็เอ่ยปากชวนเฮียไปตกปลากดที่ อ.จอมพระ 
ด้วยฝนตกติดต่อกันสองวันสองคืนน้ำไหลล้นฝายกำลังสวย
          เฮียเป็นคนขี้เกรงใจคน เมื่อเพื่อนเอ่ยปากชวนตกปลาก็ตกปากรับคำทันที  โดยนัดเวลากัน  6  โมงเย็น
พอถึงเวลาเฮียขนอุปกรณ์ตกปลากดจะออกจากบ้าน ก็มีคำถามจากซือเจ้ตามหลัง

      “ทุกทีเห็นไปตกปลาตอนบ่ายกับพวกอาจารย์ธีระ  ทำไมวันนี้จึงไปเย็น”
      “ก้อเพื่อนที่มาตอนกลางวันเค้าชวนนัดกัน  6  โมงเย็น”
      “ดูหน้าตาเพื่อนคนนี้เป็นคนที่ไม่น่าไว้วางใจ  เอาอย่างงี้วันนี้จะไปด้วย  จะได้รู้ว่าเฮียไปตกปลาหรือไปหาอีปลา”
      “ยุงมันเยอะนา”
      “ยุงเยอะก็ใส่เสื้อแขนยาวใช้ ก.ย.เอา”
      “มันลำบากนา”
      “ลำบากก็จะไป  ไม่รู้แหละจะไปด้วย”

            ซือเจ๊ยื่นคำขาด
            กว่าจะรออาซ้อเตรียมตัวเติมอาหารจนอิ่มท้องก็เลยเวลานัดไปเป็นชั่วโมงประมาณ  2  ทุ่มรถโฟร์วีลสี่ประตูทูโทนสีแดงคันนั้นพาพวกอาเฮียเข้าฝายถึง 3 ฝาย
แต่ละฝายล้วนน้ำท่วมฝาย  ส่วนฝายที่อยู่ไกลหน่อยเลยท่าตูม  ฝายนั้นน้ำกลับไม่ไหล  เนวิเกเตอร์อ้นเลยพาย้อนกลับเข้าฝายในตัวเมืองจอมพระ  ฝายน้ำล้นนี้อยู่ในซอยใกล้ถนนใหญ่
ตัวฝายทำเป็นปากกระโถนกว้างราวๆ 8 x 20 เมตรอยู่ฝั่งถนนทางขวามือ  ปริมาณน้ำที่ล้นปากกระโถนไหลหลอดท่อใต้ถนนลงลำน้ำห้วยระวี
เราผูกเหยื่ออ่อยตรงมุมปากกระโถนใกล้สะพาน  ซือเฮียเอาเบ็ดเกี่ยวเหยื่อแล้วตีเบ็ดเข้าไปในท่อใต้ถนน  พอตะกั่วแตะพื้นก็ส่งคันให้เจ๊

          “ กำคันให้แน่น ระวังปลากระชากเบ็ดตกน้ำละ เอานิ้วเกี่ยวเอ็นแล้วยกคันหยั่งดูว่าตะกั่วแตะพื้นก็ถือคันรอ  ถ้าปลาตอดเหยื่อก็อย่าเพิ่มวัด
รอจังหวะที่มันลากสายยาวก็วัดสวนเบา ๆ อย่าวัดแรงละเดี๋ยวตะกั่วปลิวใส่หน้า”
          ซือเฮียบอกวิธีการตกปลากดให้อาซ้อเข้าใจ จากนั้นเฮียเอาเบ็ดเกี่ยวเหยื่ออีกคันยังไม่ทันหย่อนลงน้ำ เฮียก็ได้ยินเสียงแจ๊ะๆๆๆๆๆ อะไรสักอย่างถูกลากมาบนผิวน้ำ
ตอนนั้นอาซ้อปั่นรอกเร็วจี๋อย่างกะกลัวว่าปลาจะหลุดไปก่อน
            “ช้าๆหน่อยก็ได้”
            ตั่วเฮียแซวขึ้น ที่ปลายคันเบ็ดของซือเจ๊มีนางกดตัวสวยท้องขาวดิ้นห้อยต่องแต่งอยู่กลางอากาศ

            “มันกินเบ็ดเร็วจัง  ถือคันแป๊ปเดียว  มันก็ตอดเหยื่อลากเบ็ดแรงมาก” 
            น้ำเสียงอาซ้อปนความตื่นเต้นกับปลากดตัวแรกในชีวิต
            “คันนั้นเกี่ยวเหยื่อยัง  ถ้าเกี่ยวแล้วส่งคันมาเลย”
            ซือเฮียหย่อนปลาไว้ในตะกร้า  แล้วเอาคันเบ็ดที่เกี่ยวเหยื่อแล้วส่งให้อาซ้อพร้อมกับบอกวิธีใช้นิ้วเกี่ยวเอ็นเปิดเหน้ารอก
แล้วจะส่งตะกั่วเข้าท่อใต้ถนนได้อย่างไร  อาซ้อเป็นคนฉลาดจึงสอนไม่ยาก
            ปลากินเหยื่อลึกจึงปลดเบ็ดยากสักหน่อย  ปลดปลายังไม่เสร็จก็ได้ยินเสียงซือเจ๊อุทาน
            “เบ็ดติดอะไรไม่รู้?”
            “ปลากินหรือเปล่า?”
            “เมื่อกี้มันลากเบ็ดแรงมากเลยวัดสวนแล้วมันก็ติด....เออ...หลุดแล้วแต่มันหนัก ๆ”
            “หนักแล้วกรอเอ็นได้มั๊ยละ?”
            “ได้”
            “ถ้าได้ก็กรอเอ็นช้าๆ ถ้าเร็วไปเดี๋ยวปลาก็หลุดก่อนหรอก”
            เฮียรู้อยู่แล้วว่าปลาติดเบ็ด มันเป็นปลากดไซส์สวยทีเดียวน่าจะหนักถึงครึ่งกิโลกรัม
            ตอนที่อาซ้อวัดเบ็ดแล้วอุทานว่าเบ็ดติด  เข้าใจว่าปลากางครีบเกาะพื้นปูน  แต่พอโดนโยกฉุดดึงจึงหลุดจากพื้นลอยตัวต้านกระแสนน้ำให้รู้สึกว่าหนักมือ
            “ อู้! อาซ้อหมานจัง”
            เสียงน้าอ้นในความมืด ดูเหมือนว่าจะไม่ใช่เรื่องแปลกมือใหม่กับปลาใหญ่
            ปกติปลากดในละแวกภาคอีสานตอนใต้มักเป็นปลาลำห้วย ไซส์ปลาจึงไม่ใหญ่เหมือนปลาในเขื่อนหรือแม่น้ำสายใหญ่
ปลาขนาดหนึ่งขีดก็ถือว่าเป็นปลาไซส์สวย  ถ้าได้ตัวขนาด 3 - 5 ขีดก็จัดเป็นปลาไซส์ใหญ่แล้ว  นาน ๆ ครั้งจึงจะพบตัวที่มีน้ำหนักเกิน 1 กิโลกรัม
  ส่วนปลากดหางแดงเฮียยังไม่เคยพบติดเบ็ดที่ตกตามฝาย

            น้าอ้นกับน้ากลอฟ์ก็พลัดกันยกอีกดกันสนุกมือ  ส่วนตั่วเฮียไม่ค่อยได้ตกปลาหรอก  เพราะต้องคอยบริการอาซ้อ ปลดปลาเกี่ยวเหยื่อแล้วก็ไล่ยุง
              พวกอาเฮียตกปลาอยู่ที่หมายนี้จนถึงห้าทุ่มกว่าก็พากันย้ายไปอีกฝายที่ถนนข้างคลองเป็นทางดินเหนียว
พื้นถนนยังเปียกมาด ๆ ขนาดรถเข้าโฟร์แล้วยังวิ่งส่ายไปมาตลอดทางจนถึงฝาย
              มันเป็นฝายกระโดดเล็ก ๆ มีสะพานไม่มีราวกว้างราว 80 เซนติเมตร  ทอดข้ามห้วยยาวราว  8 เมตร
ตัวสะพานยกสูงจากระดับน้ำหน้าฝายประมาณ 2 เมตร  น้ำไหลกระแทกใส่สันตะเข้แรงมาก

                                                                                                                                                                                                                        ปลาชะโดกินเหยื่อหมักของ อ.ธีระชัย
              หลังลงเหยื่ออ่อยลงเบ็ดเจ้าบ้านให้การต้อนรับอาซ้อแบบว่าลงยกๆ ไซส์ปลาสวยๆไม่มีปลาเล็กติดเบ็ดให้ต้องปลดทิ้ง ข้างๆฝายต้นไม้ขึ้นรกปกริมธาร
ยุงจึงรุมกินโต๊ะจีนมากเป็นพิเศษ ตกปลากันอยู่พักใหญ่ตอนนั้นเวลาน่าจะตีหนึ่งกว่า  ฝนก็เริ่มโปรยปรายลงมาเบา ๆ และมีทีท่าว่าฝนจะตกหนัก
ทั้งที่ปลาไซส์สวยเข้ากินเหยื่อแบบไม่เหงามือ แต่พวกอาเฮียต้องถอนตัวรีบแจว กลัวฝนตกหนักรถจะออกจากทางลำบากอาจถไหล
ลงคลองได้  กว่าพวกอาเฮียจะกลับถึงบ้านอาบน้ำก้าวขึ้นเตียงได้เวลาก็ย่างเข้าตี 3 แล้ว

          “เย็นนี้ไปตกปลาอีกนะ” อาซ้อแจ้งความประสงค์กับซือเฮียในตอนบ่ายหลังจากที่ว่างจากงาน
          “อะไรกัน? เมื่อคืนกลับตี 3 วันนี้จะไปอีกจะไหวเหรอ?”
          "ไหวจะไป”
          ซือเฮียขัดอาซ้อไม่ได้  จึงโทรหาน้าอ้น  แต่น้าอ้นไม่ว่างไปดูไร่สวนยางที่ถูกน้ำท่วมที่อำเภอบัวเชด
          เย็นนี้อาซ้อเตรียมขนมขบเคี้ยวกาแฟน้ำดื่มชูกำลังอย่างกะจะไปแค้มปิ้งเป็นวันพาลูกน้องไปด้วยสองคน  ช่วยอ่อยเหยื่อปลดปลาเกี่ยวเหยื่อ
ที่สำคัญช่วยทำหน้าที่บอดี้การ์ดให้อาซ้อด้วย  ฝายแรกที่ซือเจ๊อยากไปก็ฝายถนนลื่น  เพราะตอนที่เจ๊กลับออกมาจากฝายเมื่อคืนนี้ปลายังกินเบ็ดต่อเนื่อง
และก็ไม่ผิดหวังหลังจากลงเหยื่ออ่อยลงเบ็ดเจ้าถิ่นทักทายอาซ้อแบบลงยก ๆ  คืนนี้ซือเฮียไม่ต้องช่วยอาซ้อปลดปลาเกี่ยวเหยื่อจึงทำสกอร์ได้มั่ง
จากทุ่มกว่าถึง 5 ทุ่มตกปลาได้หลายกิโลกรัม  พอปลาเข้าห่างตัวเลยพากันย้ายไปฝายสะพาน ฝายนี้ปลามีทั้งใหญ่และเล็ก ปลาเล็กก็ปลดทิ้ง
  ตกปลากันเพลินแป๊บเดียวก็ตี 2  ปลาเข้าห่างตัวเลยพากันกลับ ก่อนขึ้นเตียงก็หนีไม่พ้นตี 3 อีกเช่นเคย

          “เย็นนี้ไปอีกนะ”
            อาซ้อบอกอาเฮียเตรียมอุปกรณ์ในบ่ายวันถัดมา
          “อะไรกันตกปลาดึกดื่นนอนตี 3 กว่ามา 2 คืนแล้วนะ ยังไปไหวอีกเหรอ?”
          ตั่วเฮียชักกลัวใจอาซ้อ
          “ไหวสิ เดี๋ยวกินกาแฟก็ไม่ง่วงเองแหละ”
            อาซ้อยืนยันหนักแน่น ท่าทางอาซ้อจะติดเบ็ดเสียแล้ว
          “แล้วปลาตกมาเยอะแยะจะเอาไปทำอะไร?”
          “มะรืนนี้วันพระ ซื้อหน่อไม้เปรี้ยวแกงปลา ส่วนตัวเล็กเอาทอดกรอบถวายเพลพระดีมั้ย ส่วนที่เหลือจากพระฉันก็แจกจ่ายลูกน้องตั้ง 30 กว่าคน
ปลาแค่นี้ยังน้อยไปด้วยซ้ำ ต้องไปตกเพิ่มอีก”
          “?????”