หน้าแรก|กระดาน|รีวิว|ประมูล|ตลาด|เปิดท้าย

                                                                                          ช้างสาร หกศอกไซร้ ....มีงา
                                                                                          งูเห่า กลายเป็นปลา ...... ถ่ายรูป
                                                                                          ข้าเก่า เกิดแต่ตา ........... ตนปู่ ยิ่งดี
                                                                                          เมียรัก อยู่ร่วมห้อง ....... ต้องไว้วางใจ...อิอิ

          อะไรที่น้อยไปก็ไม่เป็นธรรม อะไรที่มากไปก็จะเป็นภัย แม้ว่าจะไม่เป็นอย่างที่ผมว่าในทุกเรื่อง
แต่ก็ยากจะปฏิเสธในข้อเท็จจริง
          ก่อนหน้าน้ำท่วม ฝนทิ้งช่วงนาแล้ง ต้นข้าวผอมโซใกล้เฉาตาย เจ้าของนาหน้าเหลืองดั่งสีต้นข้าว
ชาวนาแห่นางแมวอ้อนวอนขอฝนจากเทวดา ครั้นน้ำมาพายุถล่ม นาบางแปลงต้นข้าวเขียวขจีถูกน้ำท่วมจมใต้บาดาล
ถึงวาระเจ้าของนาหน้าเขียวแทนต้นข้าว
          เมื่อน้ำมาปลาก็มาตามน้ำ เสือปลาทั้งหลายมีหรือจะทนคุดคู้อยู่กับบ้าน ก่อนบ่ายวันที่ 21 เดือนเก้า
ท้องฟ้าครึ้มฟ้าครึ้มฝน เหล่าเสือปลาก็รวมพลพร้อมใจกันมุ่งสู่ชายแดนเขมรทางด่านพนมดงรัก 
มีคุณชัยเป็นเนวิเกเตอร์ เขาเป็นอีกผู้หนึ่งที่เป็นตำนานของเกมทรมานบันเทิง

          “ หมายนี้เป็นท่อน้ำไหลอยู่ติดถนน เมื่อ 3 ปีที่แล้วผมเคยพาเพื่อนมาสอยปลากดได้คนละตะกร้า”
คุณชัย ( พ่อมดแห่งลำน้ำชี ) กระตุ้นต่อมกระสันของพวกเราขณะนั่งรถวนหาหมายเด็ด
          สี่โมงเย็นพวกเราก็เจอหมาย มันเป็นท่อสี่เหลี่ยมสองท่อใต้ถนนลูกรัง น้ำไหลรอดท่อแรงกำลังสวย
เราจอดรถชิดปากท่อ ฝั่งซ้ายมือเป็นถนนซอยเลียบคลอง เหยื่ออ่อยผูกติดกับต้นยูคาในซอยห่างปากท่อราว 3 - 4 เมตร
สิงห์น้ำจืด( อ.ธีระ) ยึดชัยภูมิข้างท่อต่อกรกับนักเลงปากท่ออย่างดุเดือด ถัดมาเป็นพ่อมดแห่งลำน้ำชี
ส่วนคุณแบล็กกับผมคุมเชิงอยู่หน้าเหยื่ออ่อย เหยื่อทุกชิ้นที่หย่อนลงน้ำถูกนักเลงข้างถนนโจมตีทุกรูปแบบ 
ก่อนพระอาทิตย์ลับขอบฟ้า เราได้คุณหัวโตมือปักเบ็ดตกกบเป็นผู้อาสาพาพวกเราไปหาฝายใหม่
ซึ่งห่างจากจุดที่เราตกปลาอยู่ราว 2 กิโลเมตร
โชคไม่ดีน้ำล้นฝายเบามาก หลังฝายเป็นอ่างเก็บน้ำขนาดใหญ่ มองเห็นทิวเขาพนมดงรักอยู่ไม่ไกล
.....ถ้าน้ำล้นฝายแรงกว่าที่เห็นปลากดคงตัวงามๆ......

          คุณหัวโตพาเราย้อนกลับทางเก่าเข้าหาฝายใหม่ซึ่งซ่อนตัวอยู่กลางทุ่งในป่า
ปากทางเข้าฝายฝั่งซ้ายมือเป็นแปลงสวนยาง ทางขวาเป็นไร่มันสำปะหลัง ต้นสาบเสือขึ้นรกปกสองข้างทาง
          “ เฮียเต็กอย่าเข้าไปเลย มันมืดแล้ว เอาไว้วันหลังเราเข้าตอนกลางวันดีกว่า” สิงห์น้ำจืดเตือนสติ
แต่ผมผยอง....ก็รถโฟร์วีลจะกลัวทำไม.....

          ผมขับลุยฝ่าทางแคบเข้าไปโดยไม่ฟังเสียงทัดทาน ราวร้อยเมตรก็สุดแปลงไร่มัน
ทางรถอีแต๋นเลื้อยลึกเข้าร่องสวนยาง ผมลงรถประเมินสถานการณ์ เสียงน้ำดังสนั่นคะเนระยะทาง
น่าจะไม่เกินร้อยเมตรก็คงจะถึงฝาย ผมตัดสินใจเข้าเกียร์ผยองลุยต่อ ไม่ถึง 20 เมตรรถก็ติดโคลน
ตอนนั้นเวลาสองทุ่มกว่าแล้ว คุณหัวโตตามรถไถมาฉุดรถโฟร์วีลขึ้นจากหล่มได้ ผมถอยรถไม่ถึง 20 เมตร
รถลื่นไถลเบียดติดต้นมัน เดินหน้าไม่ได้ถอยก็ไม่ได้ ต้องให้รถไถฉุดอีกครั้ง คราวนี้สลิงขาดตรงปุ่มล็อค
คุณหัวโตผูกสลิงกับคันไถ รถลากอีกครั้ง สลิงก็ขาดอีก ผมลงมาดูล้อรถไม่ได้ติดอะไร
แต่ทำไมสลิงขาดถึงสอง ครั้ง ทั้งที่ก่อนหน้านี้รถติดหล่มลึกรถยังถูกฉุดขึ้นอย่างง่ายดาย
          ภายใต้บรรยายกาศอันมืดมิดท่ามกลางสายฟ้าแลบสายฝนพรำ มันต้องมีอะไรสักอย่างใต้เงามืดนั้น
ผมล้วงกระเป๋ากำเหรียญ 5 - 6 เหรียญยกมือขึ้นพนมขอซื้อทางจากเจ้าที่เจ้าทางจากตายาย
แล้วโปรยเหรียญลงพื้น คราวนี้เจ้าโฟร์วีลถูกฉุดถอยหลังอย่างง่าย ดูเหมือนว่าสิ่งที่ผมทำจะไม่สมเหตุผล
แต่ทุกอย่างก็อธิบายยาก แม้ว่าเราจะอยู่ในยุคไอที ยุคที่ความเจริญอยู่เหนือความคาดหมาย
แต่ความเร้นลับมักอยู่เหนือเหตุผลทั้งปวง

          “ ไม่เชื่ออย่าลบหลู่ ”  สิงห์น้ำจืดเปรยขึ้นขณะที่รถเราอยู่บนถนนใหญ่
          ฝายสุดท้ายที่พ่อมดแห่งลำน้ำชีพาพวกเราลุยต่ออยู่ห่างจากฝายรถติดถึง 20 กิโลเมตร
มันเป็นฝายกระโดดเล็กๆทรุดโทรมมากแล้ว ไม่มีสะพานทอดข้ามไปอีกฝั่ง
เราจำต้องยืนหน้ากระดานตกปลาข้างฝายท่ามกลางสายฝนพรำ
          “อย่าวัดแรงนะครับ น้ำตื้นระวังตะกั่วจะปลิวใส่หน้า” พ่อมดแห่งลำน้ำชีเตือนพวกเราก่อนลงเบ็ด
ปลาฉวยเหยื่อถี่ล้วนเชฟงามๆทั้งนั้น …ลงยกๆ… ( เบ็ดหย่อนลงน้ำปลาฉวยเหยื่อทันที ลงอีกฉวยอีก เราเรียกว่า … ลงยกๆ… )

          ปลากินเบ็ดทุกสาย ผมคาดว่าปลาน่าจะออเต็มหน้าฝาย ขณะนั้นพระพิรุณลงมือหนักขึ้น
ลมแรงขึ้น ทั้งร่มทั้งเสื้อกันฝนก็เอาไม่อยู่ จำต้องพักรบกลางศึก ทิ้งความค้างคาใจไว้หน้าฝาย
...แล้วเราจะกลับมาใหม่.....
        หลายวันถัดมา
          “.....เฮียเต็ก วันนี้เฮียน้อยออกรถบ่ายโมงนะ กะว่าไปถึงฝายติ๊กชูประมาณบ่าย 3 โมง
จะได้ตกปลาแต่วัน ฝายนี้ปลากินเบ็ดกลางวัน.....” เสียง อ.ธีระในเครื่องไร้สาย
หนึ่งในปัจจัยที่ 6 ในชีวิตประจำวันที่เราขาดมันไม่ได้เสียแล้ว 
          “ แล้วกลางคืนละ” ผมซักต่อ
          “ กลางคืนปลาไม่เข้า ”
          “ อาราย! หมายแบบนี้ก็มีด้วยเหรอ อาจารย์ ? ”
      “ ไม่เชื่อเดี๋ยวถึงหมายเฮียก็คอยดู ”

          ขณะที่ผมขับรถไปรับโปรน้อย เซียนจุ้ยก็โทรเข้าเครื่องโมบายของสิงห์น้ำจืด
คุยกันอยู่พักหนึ่งก็หันมาทางผม
          “.....เฮียวันนี้เฮียจุ้ยจะพาเข้าฝายปลาใหญ่ สองตัวโล ”
      ผมฟังไม่ชัด “อะไรครับสองตัวโลอาจารย์ ”
          “ เฮียจุ้ยบอกว่าปลากดสองตัวโล ”                                                                                       
      “ อาจารย์ลองถามเฮียจุ้ยใหม่ซิว่าเป็ดหรือไก่น่ะสองตัวโล ” ผมแซวเซียนจุ้ย
          มันเป็นวันเบาๆอีกวันที่พวกเราต่างหนีความวุ่นวายในเมืองไปหามุมสงบ
ปลีกวิเวกกับความสุขส่วนตัว ส่วนใครจะกอบโกยความสุขได้มากน้อยแค่ไหน
ก็ขึ้นอยู่กับจำนวนปลาที่ตกได้ของแต่ละคน ใครตกได้มากก็สุขมาก ใคร........

          บ่ายแก่ๆพวกเราก็ถึงอ่างติ๊กชู พวกเราหอบหิ้วอุปกรณ์ตกปลาไต่ลงจากสันอ่าง
ไปหาจุดตกปลา เหยื่ออ่อยผูกไว้ที่มุมฝายจุดที่น้ำไหลกระแทกลงมา เพื่อหลอกล่ออีปลา
ที่ซุ่มซ่อนตัวตามเหลือบหินให้เข้าหาเหยื่ออ่อย อีกดที่ติดปลายคมเบ็ดล้วนตัวกำลังต้มหน่อไม้เปรี้ยว
ปลาเข้าฝายไม่ดุเดือดเลือดพล่าน แต่ก็เข้าเรื่อยๆแบบไม่เหงามือ พวกเราอาจจะมาไม่เจอแจ๊กพอตก็ได้
พระอาทิตย์ใกล้ลับสันอ่างนางกดก็ค่อยๆห่างตัวจนต้องย้ายหมายกัน
          ฝายที่ 2 ที่ 3 ล้วนได้ปลาต่ำสิบ

          4 ทุ่มกว่ารถเราจอดข้างฝายใหญ่ชนิดที่มีประตูเหล็ก 3 บาน สะพานราวเหล็ก
กว้างราว 1.20 เมตร สำหรับวัวควายและรถมอเตอร์ไซร์ข้ามไปมาได้
เซียนจุ้ยสาดไฟฉายดูทางน้ำหน้าฝายแล้วเลือกลงเหยื่ออ่อยที่ประตูน้ำบานที่สอง
ตรงจุดนี้น้ำไหลแรงกว่าจุดอื่น สายน้ำนี้ไหลลงอ่างใหญ่กลางหุบเขา
ปลากดจากอ่างใหญ่ขึ้นมาตันที่หน้าฝาย  นางกดขนาด 2 กก. เคยตก
ได้เมื่อปีที่แล้วเป็นการยืนยันจากสองมือโปร
          ลงเบ็ดไม่ถึง 5 นาทีปลาตัวเปิดฝายขนาดขวดสปอนเซอร์ถูกเซียนจุ้ยหิ้วขึ้นมา
กระตุ้นต่อมตื่นเต้นของเพื่อนร่วมแก๊ง ตัวถัดมาเป็นของโปรน้อย
เพียงครั้งเดียวที่ปลายนิ้วชี้แตะสายเอ็นจับความรู้สึกได้ว่าตะกั่วถูกลากช่วงสั้นๆ แต่ปลาไม่ตามเหยื่อ

          “ เฮียเต็กมีปลาตอดเหยื่อมั้ย? ”  เซียนจุ้ยถาม
          “ มันตอดช่วงสั้นๆ ”
          “ ตอดไม่เอา เอาที่ปลากินซิ ตะกั่วขยับเฮียวัดเลย บางทีปลาใหญ่กินเบานะ ” เซียนจุ้ยแซว
          แต่จนแล้วจนรอดเปลี่ยนเหยื่อแล้วเปลี่ยนเหยื่ออีกก็ยังไม่มีปลาดมเหยื่อ
ตำแหน่งที่พวกเรายืนตกปลาห่างกันไม่ถึงเมตร โปรน้อย>สิงห์น้ำจืด>เซียนจุ้ย > เหยื่ออ่อย
ทางขวามือผมเป็น อ.จำลอง ปลากินเบ็ดสามสาย ส่วนผมกับท่านมหากินแห้ว
ทั้งที่ผมอยู่หน้าเหยื่ออ่อย ผมสังเกตตำแหน่งที่เซียนจุ้ยทิ้งเหยื่อ
แล้วผมเหวี่ยงเบ็ดไปตกตรงระยะในแนวเดียวกันกับเหยื่อของเซียนจุ้ย
แต่ก็ไร้การตอบรับจากนักเลงหน้าฝาย ผมสรุปเอาเองว่าเหยื่อน่าจะมีผลต่อการเลือกกินเหยื่อของปลา
          “ เฮียลองใช้เหยื่อผมดูสิ ” เซียนจุ้ยแสดงน้ำใจตั้งหลายครั้ง แต่ผมยังนิ่งอยู่
ทดลองเหยื่อที่ตัวเองทำมา 2 - 3 สูตรล้วนใช้ไม่ได้ ตบยุงที่เกาะหลังมือเพียะพะไม่กี่ที
เวลาก็ล่วงเข้าวันใหม่ ทั้งสามเซียนได้ปลาคนละ 7 - 8 ตัวล้วนเชฟงามๆทั้งนั้น

          “ รอเฮียเต็กตกปลาได้สักตัวแล้วค่อยย้ายหมายดีมั้ย ” โปรน้อยขอความเห็นจากสองมือโปร
          ผมลดทิฐิเอาเบ็ดเกี่ยวเหยื่อในกระปุกของเซียนจุ้ยแล้วขยับไปข้างซ้ายมือของโปรน้อย
เหวี่ยงเบ็ดไกลออกไปเกือบสุดขอบพื้นปูนหน้าฝาย โดยไม่คาดหวังอะไร เข้าใจว่าสำหรับหมายนี้ผมคงอัปโชค
เพื่อนฝูงต่างหงุดหงิดเมื่อปลาไม่เข้าฝายทิ้งช่วงนาน ทั้งสามเซียนกำลังปรึกษากันจะเข้าหมาย ‘โอ้พระเจ้า’ 

          ส่วนท่านมหาบ่นกับเซียนจุ้ยว่า ‘ไม่มีวาสนา’ แล้วเก็บเบ็ดเดินจิบเครื่องดื่มชูกำลังเย็นๆรอการย้ายหมาย
          ขณะที่เงี่ยงหูฟังการย้ายหมาย ทันใดนั้นปลายสายเหมือนมีใครกระชากเอ็นอย่างแรง
คันเบ็ดเกือบหลุดจากมือ ผมหลุดปากร้องโอ๊ยยย!!!!แล้วสองมือคว้าคันไว้มั่น ปลายคันโค้งวูบลง
ปลายสายมีแรงฉุดดึงตอบโต้อย่างแรง  ชั่วพลิกฝ่ามือ อีปลาเชฟครึ่งกิโลถูกหิ้วขึ้นจากฝาย เซียนจุ้ยทักทันที
          “ เฮียเต็กเหยื่อของใคร ”
          “ เหยื่อเฮียจุ้ยครับ….” เมื่อปลาใหญ่เข้าเท่ากับกระตุ้นเพื่อนร่วมก๊วนฟื้นจากสัปหงก
ต่างกรอเอ็นเอาเบ็ดขึ้นมาเปลี่ยนเหยื่อใหม่ ยกเว้นท่านมหาที่ถ่ายรูปให้ผมแล้วก็ยังบ่นว่าไม่มีวาสนา
ผมเอาเบ็ดเกี่ยวเหยื่อเซียนจุ้ยแล้วเหวี่ยงเบ็ดไปตำแหน่งเดิมกำคันเบ็ดกระฉับมั่น

          “ อะไรวะ!? ปลาไม่กินก็ไม่กินพอกินทีปลาผม 5 - 6 ตัวยังไม่เท่าของเฮียเต็กตัวเดียว ”
ท่ามกลางบรรยายกาศอันมืดมิดเพื่อนคนหนึ่งพึมพำถากถางใครไม่รู้
          “ ย้ายๆๆ ! เฮียเต็กจับจุดได้แล้ว” โปรน้อยแซว
          ทันใดนั้นปลายสายถูกกระชากอย่างแรงอีกครั้ง ผมกำคันแน่นในมือระวังอยู่แล้ววัดคันสวนทันที
คันโค้งวูบลง น้ำลึกราว 2 เมตรบวกกับน้ำไหลแรงให้ความรู้สึกว่าปลาที่ติดเบ็ดอยู่นั้นตัวใหญ่เอาการ
มันใหญ่กว่าตัวแรกครึ่งขีด 
          “ เหยื่อของใคร” เซียนจุ้ยทักขึ้น
          “ เหยื่อเฮียจุ้ยครับ”
          เราแช่อยู่ที่ฝายอีกนานไม่มีปลาเข้า จึงย้ายไปหมายโอ้พระจ้า

          หมายนี้เป็นท่อน้ำสี่เหลี่ยมสองท่อใหญ่ฝังใต้ถนนลูกรัง ระบายน้ำในอ่างข้างถนน
ไหลลงคลองอีกฝากถนน หมายเล็กๆนี้ปลาฉวยเหยื่อดีมาก ‘ ลงยกๆ’ ปลาตัวขนาดขวดเครื่องดื่มชูกำลัง
ผมปลดปลาจนเล็บฉีก ที่หมายนี้ได้เชื่อว่าโอ้พระเจ้าก็เพราะว่าครั้งแรกที่โปรน้อยพาท่านมหาเข้าหมายนี้
เมื่อลมหนาวปีกลายตกปลากันจนข้องแตก (ปลาเต็มตะกร้า) ท่านมหาถึงกับอุทานว่า ...โอ้พระเจ้า...   
          มีข้อสังเกตว่าทั้งสามมือโปรล้วนมีสูตรเหยื่อของตัวเอง
และไม่มีใครยอมเปิดเผยถึงสูตรลับของเหยื่อว่ามีส่วนผสมอะไรบ้าง
คงต้องมีสักไฟต์ที่จะต้องประชันสูตรเหยื่อกันว่าสูตรของใครเจ๋งกว่ากัน
แต่คงอีกนานกว่าผมจะมีสูตรเหยื่อของตัวเองไปประชันกับ 3 มือโปร