หน้าแรก|กระดาน|รีวิว|ประมูล|ตลาด|เปิดท้าย

ชีวิตคือการ รอคอย บางคนรอคอยความรัก บางคนรอคอยความสำเร็จ บางคนรอคอยอะไรสักอย่างที่ตัวเองก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไร

สำหรับบางคน การรอคอยทำให้สุขใจ ในขณะที่อีกหลายๆคน การรอคอยคือความกระวนกระวาย ความเศร้า และความสับสน แต่ในขณะที่เรารอคอยอะไรบางอย่างนั้น มีสิ่งหนึ่งที่ไม่เคยรอเรา นั่นคือ เวลา

ทุกคนล้วนมีชีวิตอยู่กับการรอคอย
บางคนรอการรับรักจากหญิงสาวที่ตนเองแอบหมายปอง บางคนจากบ้านเกิดมานานก็รอเวลาที่จะได้เจอหน้าครอบครัวอีกสักครั้ง แต่สิ่งหนึ่งที่ไม่เหมือนกันก็คือ บางคนลงทุนลงแรงเพื่อให้ได้สิ่งที่ตัวเองรอคอย ในขณะที่บางคนก็ทอดอาลัยและปล่อยให้ชีวิตระทมทุกข์ไปเรื่อยๆ

คนที่จะดูมีความสุขในท้ายสุดคือคนที่ไม่นั่งทอดอาลัย ปล่อยให้เวลาผ่านไปเพียงเพื่อรอให้สิ่งที่ต้องการหล่นลงมาอยู่ตรงหน้า แต่ลุกขึ้นมาเพื่อทำอะไรบางอย่างกับทุกๆนาทีที่ผ่านไป เพื่อทำให้ตนเองเข้าใกล้สิ่งที่มุ่งหวังไว้

คนเราทุกคนย่อมต้องเคย รอ หรือ กำลังรอ อะไรบางอย่างกันทั้งนั้น แต่ที่สำคัญคือ เรารออย่างไร
เราปล่อยให้เข็มนาฬิกาหมุนไปเรื่อยๆโดยไม่คิดจะทำอะไรหรือเปล่า? เราปล่อยให้คนอื่นเข้ามามีอิทธิพลต่อการตัดสินใจของเรามากเกินไปหรือเปล่า? เราปล่อยตัวเองให้จมอยู่กับความสิ้นหวังมากไปหรือเปล่า? เรามั่วแต่ท้อใจกับอุปสรรคจนไม่คิดจะลุกขึ้นสู้อีกครั้งหรือเปล่า? เรานั่งงอมืองอเท้ารอให้คนอื่นหาทางออกให้หรือเปล่า?

เวลาเป็นสิ่งที่มีค่า และอาจเป็นความยุติธรรมเพียงอย่างเดียวในโลกที่เรามีอยู่ในมือแบบเท่าเทียมกัน ทุกๆคนมีเวลาเท่าๆกัน แต่ไม่ใช่ทุกคนที่จะรู้จักใช้ทรัพยากรนี้ให้คุ้มค่า

คัดย่อมาจาก คอลัม CEO Dialogue บทสัมภาษณ์ Mr. ซิคเว่ เบรคเก้
หนังสือพิมพ์กรุงเทพธุรกิจ28 ธันวาคม 2550