หน้าแรก|กระดาน|รีวิว|ประมูล|ตลาด|เปิดท้าย

เด็กหนุ่มคนหนึ่งไปทำงานรับจ้างในเมืองกลับมาฉลองตรุษจีนที่บ้านเกิด เขาซื้อรองเท้าหนังแบรนด์เนมมาให้พ่อคู่หนึ่ง ผู้เป็นพ่อสวมใส่รองเท้าหนังคู่ใหม่เดินทอดน่องวนไปวนมาในหมู่บ้าน พอพบคนเข้าก็จะชี้ไปที่รองเท้าหนังที่ขัดจนเงาวับแล้วพูดว่า “ลูกโตแล้ว หาเงินได้แล้ว ซื้อรองเท้าหนังมาให้ฉัน”
ผู้เป็นพ่อเดินอยู่ครึ่งวันเต็มๆ กระทั่งใกล้มืดจึงกลับบ้านมา
เด็กหนุ่มเห็นดังนั้นในใจกลับรู้สึกละอายว่าตนยังทำให้พ่อน้อยไป เช่นว่าไม่เคยล้างเท้าให้พ่อเลย ไม่เคยหุงหาอาหารให้พ่อเลย....
คิดแล้วจึงบอกกับแม่ว่าช่วยต้มน้ำร้อนมากาละมังหนึ่ง เขาจะล้างเท้าให้พ่อ ผู้เป็นพ่อได้ยินเข้ากลับตะลึงไปพักหนึ่ง พูดอย่างไรก็ไม่ยอมให้ลูกชายล้างเท้าให้ เด็กหนุ่มจนปัญญาจึงต้องเดินออกจากห้องไปที่หน้าประตูห้อง เขาได้ยินพ่อกับแม่สนทนากันด้วยเสียงเบาๆ แม่ตัดพ้อพ่อว่า “รองเท้าเล็กไปเบอร์หนึ่ง บอกคุณอย่าใส่ คุณก็ยังจะใส่ให้ได้ เห็นไหมขาถลอกหมดแล้ว พองจนเลือดไหลแล้ว”
พ่อพูดว่า “รองเท้าที่ลูกซื้อ อย่าว่าแต่เล็กไปเบอร์หนึ่ง ต่อให้เป็นโซ่เหล็ก ฉันก็จะใส่มันอย่างแน่นอน”

เด็กหนุ่มก้าวพรวดเข้าห้องไปเห็นที่เท้าของพ่อถลอกไปหมด.......
น้ำตาไหลอาบแก้มของเด็กหนุ่มเขาคุกเข่าลงเอามือจับเท้าที่แดงบวมของพ่อไว้
พ่อครับผมรักพ่อที่สุดในโลกเลย