หน้าแรก|กระดาน|รีวิว|ประมูล|ตลาด|เปิดท้าย

                                                                                          ...จดหมายเหตุจากหมู่บ้าน บทรำพึงถึงคนเมือง...

                                                                                                        ..เวลาแก้ตัว เริ่มหมดแล้ว..

.....ผมนอนครุ่นคิดเรื่องราวที่ผ่านไปเมื่อช่วงเย็นของเมื่อวานนี้จนค่อนรุ่งสาง อาการกระสับกระส่ายและวิตกกังวลเกาะกุมจนแน่นในเวลานั้น ผมคิดทบทวนถึงบทบาทของตัวเองย้อนหลังไปเมื่อหลายปีก่อนหน้านี้                                                  ผมเป็นคนใจร้อนมาก คำพูดคำจาที่ผมใช้กับหลายๆคนบางครั้งอาจฟังดูไม่ค่อยเข้าหูใคร...ซึ่งผมก็รู้ตัวดี มันเป็นนิสัยที่แย่มาก ที่มันติดตัวผมมาตั้งแต่เกิด
.....แต่ผู้อ่านท่านคงไม่เชื่อ.....ว่าแท้จริงแล้วจิตใจผมอ่อนโยนกว่าลักษณะภายนอกมาก ผมคิดว่า ผมเป็นคนมีเหตุผลพอสมควรในหลายๆเรื่อง ผมมักจะต่อปากต่อคำกับใครๆอยู่บ่อยๆ หากคิดว่าประเด็นนั้นผมเป็นฝ่ายถูก
ใช่ครับ....มิตรรักนักอ่านท่านเข้าใจถูกต้อง ผมเป็นคนชอบเถียง ผมไม่ค่อยลงให้ใคร นั่นคือความจริงสิ่งที่ผมอยากระบายให้กับทุกท่านที่เข้ามาอ่านได้รับรู้ และขอแรงช่วยตำหนิ ช่วยต่อว่าผมด้วยเถิด
.....ความเงียบเหงามันเริ่มถาโถมเข้ามาใส่ผมระลอกใหญ่เมื่อช่วงเย็นของวันวาน ขณะที่ผมนั่งสนทนาอยู่กับผู้ชายคนหนึ่ง พลันผมก็เหลือบไปมองดูผู้หญิงคนหนึ่งด้วยสายตาและความรู้สึกที่อ่อนโยนมากที่สุดเท่าที่ผมเคยกระทำได้                      ความจริงเวลานั้นผมอยากร้องไห้ด้วยซ้ำ เธอดูงดงามนัก งามเกินกว่าที่ผมจะเขียนเล่าบรรยายให้ทุกท่านได้รับรู้ น้ำเสียงเธอช่างไพเราะน่าฟังและผมก็อยากฟังเสียงของเธอไปอีกนานๆ
.....ผมหันกลับมาหาผู้ชายคนดังกล่าวอีกครั้ง เขาเป็นผู้ชายที่ดูเรียบร้อย สะอาด ผิวพรรณหมดจด มีการศึกษาสูง แต่คำพูดของเขามันทำให้ผมต้องสูญเสียความสงบในใจ ทุกประโยคที่เขาพูดกับผมมันช่างบาดลึกเหลือเกิน ลึกที่สุดเท่าที่ใครสักคนจะพูดกับผมได้
.....แม้ว่าผมจะเป็นคนที่ไม่ค่อยยอมให้ใคร แม้ว่าผมมักจะเถียงกับใครๆอยู่บ่อยๆ แต่ ณ. เวลานั้นผมไม่มีคำพูดใดๆที่สามารถเถียงเขาได้เลย ผมคิดอะไรไม่ออกเลยสักอย่าง ผมจนแต้มแล้ว........
.....ผมนอนเบิกตาโพลงจนค่อนรุ่ง.......ผมยังคิดถึงผู้หญิงคนนั้น ผู้หญิงคนที่อยู่ใกล้ผมที่สุด ผู้หญิงที่ดีกับผมที่สุด ผู้หญิงที่ใครๆรวมทั้งผมด้วยเรียกว่า”แม่”
.....ผมนอนเบิกตาโพลงจนค่อนรุ่ง......ผมก็ยังคิดถึงคำพูดของผู้ชายคนนั้น ผู้ชายที่สวมแว่นตา ผู้ชายที่สวมเสื้อคลุมสีขาว ผู้ชายที่พูดไพเราะน่าฟัง.......แต่ผมไม่อยากได้ยิน
                  “ เอ่อ...คุณป้าท่านอาจเป็นมะเร็งนะครับ ”.........................ผมเกลียดคำนี้ ผมไม่อยากได้ยิน หมอช่วยเอาคำนี้กลับไป อย่าเอามาให้ผม ผมไม่อยากฟัง ไม่อยากฟัง ไม่อยากฟัง ได้ยินไหม๊.....

                                                                                                          ...............ไกลบ้าน...........