หน้าแรก|กระดาน|รีวิว|ประมูล|ตลาด|เปิดท้าย

เรื่องราวที่ท่านจะได้อ่านต่อไปนี้  เป็นเรื่องราวของ......เซียนปอง
เจ้าของตำนานเหยื่อ............มัจฉาโหย  อันลื่อลั่นสนั่นบ่อ
กับสามวันแรกของชีวิตการตกปลา  ซึ่งไม่เคยเปิดเผยที่ใดมาก่อน

วันแรก
เสียงนกหวีดบอกสัญญาณเริ่มการแข่งขันไนท์ฟิชชิ่งดังขึ้น
ปองนั่งจ่ออยู่กับคันและรอกที่เพิ่งแกะป้ายราคาออกเมื่อเช้า
ควับ.....ปองวัดสุดแรงเกิด  จนเจ้าตูบที่เดินอยู่ท้ายบ่อค้อน
ปลาไปซ้ายครับ.......ปองวิ่งแจ้นไปทางซ้าย
ปลาไปขวาครับ.......ปองวิ่งกลับมาทางขวา
ปลาใหญ่ครับปลาใหญ่.........ทุกคนต่างยกคันหลบให้ปอง
เกิดการโกลาหลวุ่นวายไปทั่วทั้งฝั่งที่ปองอยู่
จนฝั่งตรงกันข้ามทนไม่ไหว  เพราะตะโกนมาหลายครั้งแล้ว
ต้องให้เด็กบ่อวิ่งมา  ตะโกนผ่านหูฟัง walkman ของปองว่า

" เพ่ ๆ ปล่อยสายไปฝั่งกะนู้นหน่อย  เดี๋ยวจะแกะให้ "

วันสอง
วันนี้ปองมาถึงบ่อแต่เช้าเป็นคนแรก  ปองคงต้องขอซ้อมมืออีกนิด
ความมืดนั้นเป็นอุปสรรคสำคัญยิ่ง  สำหรับมือใหม่ ๆ อย่างปอง
(  แต่กลับเป็นยุคทองของต่วย  อันนี้ไม่ได้ตั้งใจเขียนมือมันไปเอง ) แฮ่ะ ๆ
ปองนั่งจ่อ อยู่ที่คันและรอกที่เพิ่งซื้อมาเมื่อวานนี้
ควับ.....ปองวัดทันทีเมื่อสายกระดิก  ปลาใหญ่มักจะกินเหยื่อเบา
ปองยิ้มอย่างพอใจ  ในความหมานของเหยื่อมัจฉาโหย
ปองยืนอัดอยู่พักใหญ่ ................จนเหงื่อไหลไคลย้อย
จนไม่ได้สังเกตว่ามี  ลุงที่เฝ้าบ่อแกมายืนดูอยู่ด้านหลัง
" ลุง ๆ ปลาอะไรก็ไม่รู้กินเบ็ดผม  อัดย๊ากส์ยากส์นะลุง "

ลุงยิ้มก่อนตอบว่า" ปาติดตอนะพ่อหนุ่ม  มันอัดยากส์อยู่แล้ว  หุ หุ "

วันที่สาม
เหลืออีกเพียง 15 นาทีสุดท้าย  ของการแข่งขันแมทช์ใหญ่
ปองนั่งจ่อ อยู่กับคันและรอกที่เพิ่งซื้อมาเมื่อวานซืน
หลังจากเหยื่อมัจฉาโหย  ปล่อยให้ปองต้องนั่งโหย
จนต้องฟาดข้าวบ่อไป  3  กล่องแล้ว  แต่ปองยังไม่ท้อ
ควับ......ปองวัดสุดแรงเกิด  จนคนท้ายบ่อต้องยืนขึ้นมาดู
ปลาบึกครับปลาบึก........เสียงปองตะโกนลั่น
ปองนั่งอัดจนคันแทบเป็นตัวยู  ปลาก็ยังคงวิ่งไปข้างหน้า
อีกแค่  1 นาที รางวัลปลาใหญ่คงหนีไม่พ้นมือปองแน่ ๆ
ในที่สุดปองก็สามารถพิชิตปลาตัวแรกได้  ที่หน้าซุ้มกรรมการ
เสียงกรรมการประกาศก้อง  ผ่านโทรโข่งดังลั่นไปทั้งบ่อว่า

" ไม่ใช่ปลาบึกครับ  แต่เป็นปลาติดหาง  ฟลาว์ครับ  ฟลาว์  "

หลายปีต่อมา
วันนี้ปองไม่ใช่นักตกปลาป้ายแดงอีกต่อไปแล้ว
คุยกับเพื่อนในวงสุรา  ถึงสามวันแรกของชีวิตการตกปลาคราใด
ยังคงฮากันลั่น  มันเป็นความน่ารักในความไม่รู้
แม้ว่าจะเฉิ่มและเปิ่นไปนิด.............แต่ก็เป็นความทรงจำที่ดี

วันนี้  เขายังคงมีความสุขกับการตกปลา............กีฬาที่เขารัก