หน้าแรก|กระดาน|รีวิว|ประมูล|ตลาด|เปิดท้าย

   

      ถ้าเปรียบทะเลดุจหญิงสาวแล้วนั้น คืนบาปพรหมพิราม ได้สร้างราคีคาวความเจ็บช้ำ จากซาตานยุคหิน เศษคนเดินดิน อมนุษย์ ให้กับเรือนร่างและจิตใจของเธอ จนยากที่จะลืมเลือนได้ถึงเพียงนี้ เป็นตราบาปชั่วข้ามคืนจากการถูกข่มขืน ลูกผู้หญิงคนหนึ่ง ที่ต้องประทับ จดจำไว้ใน แผ่นดินทอง แผ่นดินธรรม แผ่นดินไทยนี้
      ค่ำคืนของทะเลไทยในวันนี้ ก็ดูน่าสะพรึงกลัวไม่ต่างกัน ผู้ล่ามากมายเรียงหน้ากันเข้ามา ข่มขืน ด้วยความหื่นกระหาย หวังปลดปล่อยบางสิ่งบางอย่าง ทั้งเพื่อปากท้อง ธุรกิจ และสนองอารมณ์ส่วนตัว กับพื้นน้ำเพียงน้อยนิด ที่ไม่สามารถจะหลีกหนี ต่อสู้หรือเรียกร้องขอความเป็นธรรม เช่นที่หญิงสาวโดนมา
    ถ้าได้มอง ฟัง ให้ดี ๆ จะพบเห็นความทรุดโทรม เศร้าหมอง มีกลิ่นโชยมาจากการเน่าเสีย มีเสียงร้องขอความเมตตาที่แผ่วเบา ผ่านสายลมหลายฤดูกาล และผ่านแสงดาวแห่งศรัทธาถึงผู้ล่าทำลายล้างทุกๆ ท่าน วิงวอนได้คิดกันสักนิด
      เมื่ออนาคตของทะเลถูกไล่ล่าอย่างหนักในช่วงที่ผ่านมา ความสมบูรณ์ของมวลชีวิตก็สูญหาย ปลาน้อย ใหญ่ ยากจะหาที่ปลอดภัย แม้จะอยู่แสนไกลตลอดจนเขตห้ามล่า
    วิกฤตการณ์ของท้องทะเลไทยในวันนี้ นับเป็นภาระที่ยิ่งใหญ่ เกินกว่าใครจะทำได้เพียงลำพัง แค่คิดหวังจะยืดระยะเวลาที่อับเฉาให้ยืนยาว ก็สาหัสแล้ว เรามามองดู หาสาเหตุ เพื่อระดมความคิดสู่มิติใหม่ หาทางแก้ไขกันดีกว่า
    หากมองออกไปไกลสุดขอบฟ้ากว้าง ตามความแตกต่างของโลกใบนี้ ดูเหมือนเทคโนโลยีฯ จะไร้จริยธรรมกระนั้นหรือ? ที่ทำให้เกิดเครื่องมือทั้งการทำลายล้าง และสร้างสรรค์ อยู่ในหนึ่งเดียวกัน ผิดแผกที่ผู้ใช้ จะสวมหัวใจอะไรอยู่ ?
    ในปีนี้มีประชากรร่วมโลกกว่า 6 พันล้านคน มี 70 ล้านคนอาศัยอยู่ในประเทศไทย มีช่องว่างของรายได้ระหว่างประเทศรวยกับจน เมื่อสองศตวรรษที่ผ่านประมาณ 5 เท่า และเพิ่มเป็น 400 เท่าในปัจจุบัน
    ประเทศที่เจริญแล้ว หรือบริษัทผู้นำทางด้านเทคโนโลยี ไอที ดิจิทอล พันธุกรรม มีคนระดับมันสมองของโลกไม่มากนักมาร่วมงาน ก็มีรายได้รวมมากกว่า จีดีพี ของหลายประเทศรวมกัน หรือมากกว่าบางทวีปที่สมบูรณ์ด้วย ทรัพยากรธรรมชาติ และจำนวนผู้คนเสียอีก แต่เขาก็ไม่ได้เผื่อแผ่ให้กับสังคมที่อ่อนแอกว่า
    อย่าได้แปลกใจที่ สิงคโปร์ ประเทศที่เป็นเกาะเล็ก ๆ มีรายได้ และมาตรฐานความเป็นอยู่ เทียบเท่าคนในสหรัฐอเมริกา ทั้ง ๆ ที่ไม่มีทรัพยากรธรรมชาติ นอกจากมันสมองของคนเพียงจำนวนน้อย ก็เป็นผู้นำที่ก้าวหน้าประเทศหนึ่งในโลก
    แต่คนไทยพอลืมตาขึ้นมาก็มีหนี้ 80,000. บาท.ที่ผู้ใหญ่ของชาติสร้างไว้ให้ และมีขุมทรัพย์ที่เป็นทรัพยากรของชาติ ที่ต้องแย่งชิงกันดุจสุนัขล่าเนื้อ ก้อนสุดท้ายใกล้จะหมด ทั้งที่เป็นสินทรัพย์ในอนาคต สมบัติของลูกหลาน แต่ก็ถูกนำมาผลาญกันในวันนี้
    หลายสิบปีผ่านมา การพัฒนาเศรษฐกิจของไทย ขึ้นอยู่กับปัจจัยทางการเกษตร พืชไร่ ป่าไม้ แร่ธาตุต่าง ๆ ทรัพย์ในดิน สินในน้ำ ถูกนำมาใช้ค้าขายจนใกล้จุดวิกฤต การศึกษาจึงเริ่มคืบคลานเหมือนเต่า ถึงตอนนี้ก็ยังอ่านหนังสือกันได้ คนละไม่กี่บรรทัดต่อปีโดยเฉลี่ย
    เมื่อก้าวเข้าสู่ยุคอุตสาหกรรม พื้นที่ป่าชุ่มน้ำ ชายเลน สวน ไร่นา รอบ ๆ อ่าวไทยตอนบนถูกทำลาย เป็นเมืองขนาดใหญ่ที่ขาดการวางแผนที่ดี แหล่งของชุมชน ที่อยู่อาศัย โรงงาน พาณิชนาวี ธุรกิจบริการ ตั้งแต่ด้านจังหวัดประจวบ สมุทรสาคร สมุทรปราการ  ชลบุรี ถึงระยอง กลายเป็นพื้นที่เสื่อมโทรม และยังได้ขยายตัวออกสู่ทุกภาค ขนานไปกับแม่น้ำสายหลัก ซึ่งเป็นเสมือนเส้นเลือดใหญ่หล่อเลี้ยงคนไทยทั้งประเทศ
      ทุกๆ กิจกรรมของมวลมนุษย์ ล้วนเป็นแหล่งผลิตมลภาวะ ขยะ มลพิษ ชนิดต่าง ๆ ไหลลงสู่ แม่น้ำ ลำคลอง อ่าวไทยตอนบน จนเกินกว่าทีน้ำทะเลใสจะรองรับความสกปรก โสโครกจะกำจัดได้ทัน จนน้ำเองต้องเจ็บป่วย เน่าเสีย ไม่มีโอกาสได้หยุดพักฟื้นสักค่ำคืน เหมือนโดนข่มขืน โดยคนหื่นพรหมพิราม
    อ่าวไทยตอนบน ซึ่งเป็นพื้นที่เพาะพันธุ์สัตว์ทะเล แหล่งอาหารขนาดใหญ่ ถึงวันนี้เป็นได้แค่เพียง บ่อบำบัดน้ำเสีย ที่ไร้คนและเทคโนโลยีฯ คอยช่วยเหลือดูแล จะมีก็แต่สายลม แสงแดดช่วยแผดเผา พอได้บรรเทาความเน่าเสียไปวัน ๆ
    พวกเรานักตกปลา ดำน้ำทั้งหลาย ยังจะหวังให้มีปลามากมาย กองหินหรือแนวปะการังที่สวยงามเหมือนเดิมอีกหรือ ?
    เรือประมงมากมายในอ่าวไทย ทั้งถูกต้อง และผิดกฎหมาย ยังช่วยเร่งให้สัตว์น้ำสูญพันธุ์เร็วขึ้น จากอวนลาก อวนดุน อวนล้อม ระเบิดปลา การล่าเกินขนาด ลูกปลาขนาดเล็กก็ไม่มีการละเว้น เป็นเช่นนี้มาช้านานจนใกล้จะอวสานทะเลไทย
    เมื่อทะเลไทยหมดปลา เรือประมงขนาดใหญ่นับพันลำ ก็เข้าไปอาศัยหากินกันเต็มน่านน้ำอินโดนีเซีย ทั้งเหนือ ใต้ ตลอดจนรอยต่อน่านน้ำประเทศเพื่อนบ้าน ขณะนี้ก็หาปลายากขึ้นทุกวัน จะมีปลาขนาดใหญ่สักกี่ตัวที่รอดมาถึงอ่าวไทย และได้พบกับนักตกปลาผู้โชคดี ซึ่งจะใจดีหรือเปล่าไม่รู้ ?
    มันเป็นเรื่องยากที่จะแก้ไข เมื่อไทยส่งออกอาหารเป็นอันดับ 8 ของโลก ในนั้นมีอาหารทะเลอยู่ด้วย ถึงจะได้มาจากเพื่อนบ้าน เพราะทะเลของเราหมดปลาแล้ว แต่เราก็ไม่เคยสงวนรักษา ฟื้นฟู อนุรักษ์ทะเลบ้านเราอย่างจริงจัง
    ถ้าเราไม่คิดจะเป็นไทในวันนี้ อาจจะต้องขายปลาหมดท้องทะเลไทย เพื่อซื้อเรือดำน้ำใหม่สักลำ แล้วก็ยังไม่รู้ว่าจะรบเอาชนะกับความยากจนได้อย่างไร ?
    สิ่งเฉพาะหน้าที่ต้องทำ คือ กำหนดกฎเกณฑ์ กติกา มารยาท จริยธรรม ของนักตกปลาที่จะช่วยกันเผยแพร่ตัวอย่างที่ดีสู่สังคม ก็ต้องรีบสรุปกันขึ้นมา ใช้ไปก่อน แต่ระยะยาวต้องให้รัฐบาลเร่งการศึกษา พัฒนาคน ไอที วิทยาศาสตร์ คิดค้น ประดิษฐ์ สร้างมูลค่าเพิ่ม ลดความยากจนของรากหญ้า ลดความละโมบของนายทุนบ้าง เราจะได้รบกวนธรรมชาติให้น้อยลง เร่งฟื้นฟู เก็บเอาไว้พักผ่อนให้มากกว่าเค้นเอามาใช้จนหมด สินในน้ำอาจอยู่ยั่งยืนถึงลูกหลาน
      งานใหญ่ขนาดนี้ คงต้องอาศัยพลังทั้งแผ่นดินร่วมด้วยช่วยกัน “ไถ่บาปทะเลไทย”

                                                -จบ-

        ( จากกระทู้ แนวความคิดเห็นเรื่อง การตกปลาอย่างยั่งยืน )