ผมเริ่มใจเสีย ... บอกตรงๆว่าผมไม่เคยคิดอยากจะเอามันขึ้นมาจากน้ำ และมีไม่กี่ครั้งที่เกิดคึกอยากจะลองกำลังกับมัน ... ชั่งใจดูว่า เอาไงดี ... หมายนี้ผมเคยฟลุคได้อินทรีย์น้ำตื้น 10 กว่าโล มาครั้งนึง ผมอยากได้มันขึ้นมาเพื่อนำกลับไปทำกินสดๆที่บ้านให้สมกับที่ผมจองเรือข้ามปีไว้ ... เอาวะ ... ลองลอยดูอีกซักครั้ง ได้แต่หวังว่าเจ้ากระโทงร่มที่ว่ายเล่นอยู่แถวๆนี้อย่าได้มาข้องแวะกับสายลอยของผมอีกเลย ....
... ปล่อยสายลอยเสร็จก็พอดีกับที่ไต๋หมาเรียกให้มากินข้าวที่หัวเรือ ยังไม่ทันได้ตักข้าวแจกกันครบทุกคน ผมเห็นมองออกไปเห็นกระโทงร่มตัวนึงโดดสะบัดหัวอยู่ไกลๆ ... ผมนั่งส่ายหัวคิดในใจว่า ... เอาแล้ว ... ติดเบ็ดคันไหนเข้าแล้วมั๊งเนี่ย แต่รอกไม่ร้องซักตัว อย่างนี้กินย้อนแหงๆ กลืนถึงกระเพาะแล้วมั้งเนี่ย ผมวางจานข้าวแล้วรีบลุกวิ่งไปท้ายเรือทันทีโดยที่ด้านหัวเรือนั่งงงกันอยู่ว่าผมลุกไปไหน ... ด้านท้ายเรือสายยังหย่อนหมดทุกคัน แต่สายลอยหนึ่งสายทุ่นโฟมวิ่งทวนน้ำขึ้นมา ... ผมกรอสายตามจนตึงแต่ไม่ได้วัดคัน ... ไม่หลุด ... หย่อนให้ก็ไม่หลุด กดสปูลให้ตึงก็ไม่หลุด ... ไต๋เดินตามมาที่ท้ายเรือ ... ไต๋บอกกลืนแน่ เบ็ด 3 ตัวซะด้วย ถ้าธีระพงษ์จะปล่อยรีบเอาขึ้นมาดีกว่า ไม่งั้นรอดยาก .... ผมรีบอัดเข้ามาแต่กับชุด 15 lb นั้นดูช่างลำบากเหลือเกิน ...
1
)
)