ออกจากตลาดวัดช่างเหล็กในวันนั้นพร้อมกับเรื่องราวในใจอีกมากมาย
ความรู้สึกผิดที่หลงลืมรากเหง้าตัวเองมันเพิ่มมากขึ้นเป็นเงาตามตัว
เหมือนที่ครั้งหนึ่งเคยเห่อวิถีชุมชนอย่างอัมพวาจนต้องตะเกียกตะกาย
เพื่อที่จะไปเบียดกับผู้คนล้านแปด สุดท้ายกลับมาบ้านเดินเก็บรายละเอียด
มองดูภาพปัจจุบันที่ส่งไปถึงอดีต ชีวิตเกิดที่นี่โตที่นี่ (แต่ยังไม่รู้จะตายที่ไหน)
โชคดีแค่ไหนที่ชีวิตเรายังอยู่กับวิถีที่สวยงามไม่ต่างกับที่ที่เค้าพยายาม
เซทอัพให้ความงามนั้นกลับคืนมา โจ้ละเลยรากเหง้าของตัวเองไปหา
สิ่งที่อยู่ไกลกลัวและชื่นชมว่ามันดีงาม...
ยังไม่จบคับ ยังเหลือตลาดสุดท้ายกับเรื่องราวที่หลายคนอาจจะคิดไม่ถึง
)
)
)
)