บทสุดท้าย... ของการจากลาอาจจะไม่ถึงกับสามารถเรียกน้ำตา จากความซาบซึ้งใจในมิตรภาพ...และความหลัง ท่ามกลางความเจริญที่รุกคืบเข้ามาในเกาะสมุย ผืนดินทุกหาดทุกแห่งทุกที่หายากเสียยิ่งกว่าทอง......แพงเสียยิ่งกว่าเพชรเจ็ดกะรัต..
ซากร่องเรือเก่าที่เราใช้กันมาแต่รุ่นพ่อ.. ผืนดินแห่งนี้...ที่ยืนที่จอดเรือ คุ้มกันลมคุ้มกันคลื่น...แห่งสุดท้ายของชาวประมงพื้นบ้านละไม...กำลังจะถูกฟ้องร้อง..."จากเจ้าหน้าที่รัฐ"...ในข้อหาท่าเรือของเรารุกล้ำไม่ทำตัวกลมกลืนกับธรรมชาติ ให้เรารื้อทำลายและไปจากที่นี่เสีย.... โดยไม่มีข้อแม้..
.....ทั้งที่.....มีท่าเรือพาณิชย์ที่รัฐสร้างเพื่อให้บริษัทใหญ่ๆมาใช้แสวงหากำไรจากนักท่องเที่ยวในเกาะสมุยมากมาย...นั่น..มันกลมกลืนกับธรรมชาตินักหรือ?
หรือเรานั้นมันเป็นแค่ เพียง..กลุ่มเรือชาวประมงพื้นบ้านกลุ่มเล็กๆ ที่ไม่มีคุณค่าและความสำคัญกับเกาะแห่งนี้แล้ว......
ขอบคุณ"ลุงปุ๊..ท่านนายกเทศมนตรีเกาะสมุย"ที่ท่านเลือกยืนข้างเรา แต่...เรารู้เต็มอกว่า...ศึกครั้งนี้ยิ่งใหญ่นัก..."แข่งตกปลา..แบบบ้านละไม ครั้งที่ 5 ปีหน้า" จะมีหรือไม่...ไม่อาจรู้ได้เราขอฝากไว้กับความเมตตาของศาสสถิตย์ยุติธรรม
หมดจากภาพความสุขสนุกสนานเตรียมพบ...กับเรื่องราวความจริงอันรันทด ขมขื่น แสนเศร้าของชาวประมงพื้นบ้านละไม....กับที่ยืนแห่งสุดท้ายของชาวประมงพื้นบ้าน ใน "ตกปลา...แบบบ้านละไม ภาค 3 รึเรากันแน่....ที่เป็นผู้ผิด" ไม่นานเกินรอ
ขอบพระคุณมากครับ
ชาลี เกาะสมุย และอ้วนตวัดเบ็ด
)
)
)
)
)