การตก “ปลาเทร้า” ที่รัฐอลาสก้าในกระทู้นี้ เดิมทีผมตั้งใจจะนำมาบอกเล่าเก้าสิบ ให้เป็นกระทู้ถัดจากกระทู้ “ผ้าขาวม้าไทย ไปนิวยอร์ค” แต่ความต้องการกับความเป็นจริงที่เกิดขึ้นในชีวิตของผมนั้น มันไม่สมัครสมานสามัคคีกันดังที่ได้ตั้งใจไว้ ทั้งนี้ ก็เพราะว่า “เวลา” ณ ขณะหนึ่งในชีวิต ได้จูงมือให้ผมก้าวเท้าเดินย่างเข้าไปสะดุดกับเรื่องราว ที่แทรกเข้ามาบนเส้นทางแห่งการตกปลา อีกทั้ง นานาจิปาถะต่างๆ ที่ผ่านเข้ามาในชีวิต ทั้งในรูปแบบที่อยากให้แวะเวียนเข้ามาหาบ่อยๆ และก็แบบที่ไม่อยากให้มันโผล่หน้าแวะผ่านเข้ามาในชีวิตเลย ดังที่กล่าวมานี้ มันทำให้เจ้าปลาเทร้าสีรุ้งตัวนี้ ไม่มีโอกาสว่ายออกมาจากกรุภาพถ่ายที่จัดเก็บไว้ใน Hard Disk แถมยังต้องเสียสละ เปิดทางให้กับกระทู้อื่นๆ ได้โลดโผนโจนทะยานไปตามลำดับเรื่องราวของเหตุการณ์นานาจิปาถะต่างๆ ที่แทรกตัวผ่านเข้ามาระหว่างช่วงเวลาของชีวิต ณ ขณะนั้น

จนกระทั่ง “เวลา” ได้สร้างเผ่าพันธุ์สิ่งมีชีวิตเล็กๆ ที่ไม่ได้เรียกว่ารัก ไม่สามารถมองเห็นได้ด้วยตาเปล่า แต่สามารถติดต่อ ทักทาย แถมยังบังอาจพัฒนาให้ตัวมันกลายพันธุ์ สานสัมพันธ์ระหว่างคนสู่คนได้ง่ายกว่าเดิม อานุภาพของมัน ทำให้อวัยวะภายในร่างกายที่ใช้กักเก็บลมหายใจ ไม่สามารถทำงานได้คล่องตัว จนในที่สุดทำให้คนหายใจไม่เข้า และกลายร่างจากคนเป็นผีไปในที่สุด และไอ้เจ้าสิ่งเล็กๆ ที่ไม่ได้เรียกว่ารักนี้ มันทำให้พฤติกรรมของคนที่ถูกปกปิดไว้ด้วยมารยาททางสังคม เปลี่ยนไปจากเดิม เริ่มด้วยความกล้าที่จะ “ใส่หน้ากากเข้าหากัน” อย่างเปิดเผย ไม่ต้องซุกซ่อนปกปิดความนัยกันอีกต่อไป พฤติกรรมของคนที่เปลี่ยนไปแบบนี้ ถือได้ว่า “เวลา” ได้นำพาให้มนุษย์ก้าวย่างเข้าสู่ยุคสมัยแห่ง “ความ(ผิด)ปกติในรูปแบบใหม่” หรือ ที่เรียกขานกันว่ายุค “New Normal” อย่างพร้อมเพรียงกันนั่นเอง

การย่างก้าวเข้าสู่ในยุคสมัยนี้ ส่งผลให้พฤติกรรมของมนุษย์เงินเดือน ต้องปรับเปลี่ยนให้เข้ากับสถานการณ์ตามยุคสมัย จากแรกเริ่มเดิมที เหล่าบรรดามนุษย์เงินเดือนทั้งหลาย ต้องบังคับตัวเองให้ตื่นก่อนไก่โห่ เร่งรีบถีบตัวเองออกจากบ้าน แก่งแย่งกันใช้บริการสาธารณะ เดินทางจากที่หนึ่ง ไปยังอีกที่หนึ่ง ให้ทันช่วงเวลาที่ มนุษย์เงินเดือนคนนั้น ได้ตกลงขาย “เวลาในชีวิต” กว่า 8 ชั่วโมง/วัน จำนวน 5 วัน/สัปดาห์ เพื่อ “กักขัง” อิสระภาพของตัวเองในห้องรูปทรงสี่เหลี่ยม แลกกับ “เงินตรา” ค่าตอบแทนเป็นรายเดือน และในยุคที่ผู้คน “ใส่หน้ากากเข้าหากัน” อย่างเปิดเผยนี้ มนุษย์เงินเดือนทั่วทุกหัวระแหงแห่งหน ได้เปลี่ยนพฤติกรรมของพวกเขา ไม่ต้องเร่งรีบเดินทางไปขังตัวเองอยู่ที่อื่นแห่งหนใด แต่กลับกลายมาเป็น “ขังตัวเองอยู่กับบ้าน” นั่งเฝ้าหน้าจอคอมพิวเตอร์ (Work-from-Home) นั่นเอง (ก็ดีเหมือนกันนะ ประหยัดค่าเดินทาง แถมยังไม่ต้องมาเสียเวลาเลือกชุดทำงาน แต่ต้องลงทุนค่าน้ำ ไฟฟ้า และ internet เป็นต้น) เมื่อได้จังหวะว่างเว้นจากการนั่งอ่านสัญญาต่างๆจากหน้าจอคอมพิวเตอร์ ผมจึงมีโอกาสได้แวะเข้าไปสะกิดเจ้าปลาเทร้าตัวนี้ ให้ว่ายออกมาจาก Hard Disk เล่าขานการเดินทาง ณ กาลครั้งหนึ่งที่เคยไปใช้ชีวิตที่รัฐอลาสก้า ประเทศสหรัฐอเมริกา (Alaska, United States of America) เรื่องราวการเดินทางจะเป็นอย่างไร ได้อรรถรสที่ถูกปากถูกใจใครหรือไม่นั้น ก็ต้องลองรับชมกันนะครับ

วิธีการใช้กระทู้: ไม่มีพิธีรีตองใดๆทั้งสิ้น ทุกอย่างฟรีสไตล์ (Freestyle) และไร้ซึ่งพันธนาการ (เพราะได้ปลดเปลี้องออกไปหมดแล้ว) รับชมกันแบบสบายๆ ในบรรยากาศการท่องเที่ยว กิน ดื่ม ตกปลา ถ่ายรูป