หน้าแรก|กระดาน|รีวิว|ประมูล|ตลาด|เปิดท้าย

ตกปลากับเรือแพรอาภรณ์ ตอน"ความลี้ลับในสายน้ำ"

ตีนฟ้าสว่างจนเริ่มมองเห็นลายมือตัวเอง ผมก็พาสังขาลมายืนอยู่ริมแม่น้ำแม่กลอง ณ.ที่แห่งนี้ เพื่อนร่วมสายน้ำทั้งสองคนของผมยืนรออยู่แล้ว น้าตี๋ หมื่นไม้ และเจ้าตั้ม หนึ่งหนุ่มจากกทม.เจ้าของร้านกาแฟที่เขาลือกันว่า มีพนักงานและเด็กชงกาแฟที่น่ารัก และสวยติดอันดับTOP 10 ของกรุงเทพเมืองฟ้าอมร ส่วนอีกหนึ่งหนุ่มมาจากเมืองกรุงเก่าอยุธยา แต่ไม่ยักกับแต่งตัวแบบออเจ้ามา…555 เราทักทายกันพอเป็นพิธี จากนั้นผมไม่รีรอรีบเอาเรือลงน้ำ เพราะใจมันไปถึงกลางอ่าวไทยเสียแล้วในเพลานี้....

แผนการเกมส์ตกปลาโดนออกแบบไว้ก่อนหน้านี้แล้วจากข้อมูลของเพื่อนร่วมสายน้ำหลายๆท่าน ผมตัดสินใจว่าวันนี้เราจะเน้นเกมส์การปล่อยสายลอยเพื่อตกปลาอินทรีย์ ดังนั้นผมจึงเตรียมอุปกรณ์การตกปลาอินทรีย์มาเป็นหลัก โดยตั่งใจจะทอดสมอในยามน้ำไหลแรง และลากเหยื่อตอนน้ำหยุดหรือน้ำตาย…
GPS.โดนตั่งไปที่จุดหมายปลายทางกลางอ่าวไทยช่วงก่อนถึงหน้าชะอำ จ.เพชรบุรี รวมระยะทางทั้งสิ้นไปกลับประมาณ 163 Km. นั้นหมายความว่าเราจะต้องเตรียมน้ำมันไปให้เพียงพอ เพราะระหว่างทางคงไม่มีใครไปเปิดปั๊มน้ำมันไว้ให้บริการกลางทะเลอย่างแน่นอน…555

เวลาผ่านไปนานเท่าใดไม่ทราบได้ แต่สำหรับคณะเราแล้วนาฬิกามันช่างเดินได้อย่างเชื่องช้าเสียเหลือเกิน เพราะใจของเราทั้งสามต่างก็ไปถึงที่หมายเรียบร้อยแล้ว เช้าวันนี้อากาศดีมากๆ บรรยากาศของการขับเรือออกจากแม่น้ำมุ่งสู้ปากอ่าว และออกไปใจกลางอ่าวไทย ผมกล้าบอกได้เลยว่าน้อยคนที่จะได้สัมผัส ถ้าใจไม่รักในสิ่งที่ทำจริง แต่หารู้ไม่ ไม่ใช่ผมคนเดียวที่ทำแบบนี้ เพื่อนๆพี่น้องที่เล่นเรือตกปลาที่ผมรู้จัก และไม่รู้จักทุกคนต่างทำและหลงไหลกับกิจกรรมแบบนี้ทั้งสิ้น ประเภทบ้านช่องไม่กลับก็มี…555 มันเป็นLife Style ของเรา
“ พี่โดม…วันนี้เราจะไปหมายไหนก่อน…” นั่นคือคำถามที่น้าตี๋ หมื่นไม้ยิงมากระทบโสตประสาทของผมอย่างแรง ผมตอบกลับไปอย่างหนักแน่นว่า…” กองหินหน้าชะอำ เราจะตกปลาอินทรีย์ “ สิ้นสุดคำตอบน้าตี๋ก็บอกว่า…”อย่างนี้เราต้องโสกปลาเหยื่อไปก่อนซิครับ” ผมตอบแบบมั่นใจในข้อมูลว่า…” ไม่ต้อง…สายรายงานมาว่าปลาเหยื่อที่กองมีเยอะ… เพื่อไม่เสียเวลาเราจะยิงยาวไปเลย” สิ้นสุรเสียงดังกล่าว เครื่อง115 แรงม้าก็แผดคำรามออกมาก้องท้องทะเล แหวกน้ำเป็นคลื่นมุ่งสู่ปลายทางที่หมายมันที…

ณ.ที่หมายผมได้พบกับเพื่อนร่วมสายน้ำที่สนิทสนมคุ้นเคย น้าจีระ น้าบิ๊กบอย และท่านนี้ เพ่อู๊ดบ้านโป่ง เจ้าของเหยื่อกบกระโดดมีเสียงในตำนาน…การทักทายเฮฮาแบบเพื่อนฝูงจึงเกิดขึ้น เพียงชั่วแว๊บเดียวผมก็ขับเรือเข้าหมายและทิ้งสมอด้านซ้ายของเรือพี่อู๊ด และประโยคที่ดังแหวกลมทะเลในยามนี้ก็ดังขึ้น…
“ น้าโดม…หาปลาเหยื่อมาป่าว” ผมมองหน้าแล้วตอบไปว่า…”ป่าวครับ…กะว่าจะมาหาที่กอง…” พี่อู๊ดโบกมือแล้วบอกว่า…” ปลาเหยื่อหายาก มีก็ตัวโตมากๆประเภทสามตัวโล…” อ๊าววรนุชแล้วซิ…ปกติผมจะไม่เคยประมาท แต่วันนี้ผมพลาดไปแล้ว และเป็นการพลาดแบบที่ไม่น่าจะให้อภัย…
แต่เมื่อผีมาถึงป่าช้าแล้วก็ต้องเผา เราใช้ความพยายามในการช่วยกันทั้งสามคนเพื่อหาเหยื่อ…แต่แล้วความผิดพลาดครั้งที่สองก็มาทักทาย ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อ…ผมไม่ได้หยิบซาบีกิ หรืออีกนัยหนึ่งเบ็ดโสกขึ้นเรือมา…มันมีชุดเก่าในเรือที่เหลื่อทิ้งไว้อยู่แค่สองชุด ผมนึกด่าตัวเอง……แม็งส์เอ๋ย…ซาบีกิ…กูไม่ได้เอามา…แต่มิยาบิซิ…แม็งส์เต็มไปหมดในมือถือ เยอะจนMemory แม็งส์เต็ม…แต่จังหวะนี้ต่อให้น้องมิยาบิมายืนแก้ผ้า เปลือยกายอยู่ในเรือผม ผมก็จะไม่สนใจ เพราะซาบีกิคือคำตอบสุดท้ายในจิตใต้สำนึก…555

ไอ้บ้องพลทหารชั้นเลวตัวเขื่องๆโดนน้าตี๋สอยขึ้นมาจากน้ำ ผมไม่รอช้าเอาอาวุธติดหลังให้มันทันทีสามตัว พร้อมกระซิบข้างหูว่า…ออกไปเลยลูก…ไปล่อมันมา…อย่ากลัว…การตายในสนามรบเป็นเกียรติของทหาร…เพียงแค่อึดใจพลหารใจกล้าก็พาทุ่นโฟมสีขาวดุจร่มชูชีพ วิ่งแหวกแนวตามกระแสน้ำสีฟ้าครามออกไปอย่างฮึกเหิม…ผมปล่อยสายสองสาย สายไกลควบคุมโดยAbu 7000C สาย 15 ปอนด์ ส่วนสายใกล้ Penn 10 สาย 12 ปอนด์…
เรานั่งรออย่างมีความหวัง เพลงลูกทุ่งโดนเปิดขึ้นดังเพื่อคลายเหงา ขับร้องโดยก๊อด จักรพันธ์ ก๊อดร้องไปกี่เพลงผมไม่ได้นับ แต่ถ้ามันมาร้องสดในเรือ กูรับรองว่าเสียงมึงแหบแน่ๆในยามนี้เพราะผ่านไปราวสองชั่วโมง ไม่มีปลามากินเหยื่อสักตัวเดียว…แต่ก๊อดแม็งส์ก็แหกปากแบบไม่เหน็จไม่เหนื่อย…เหตุผลต่างๆเริ่มผุดมาในสมองว่าทำไมปลาอินทรีย์มันไม่แด็กส์เหยื่อ…

ขณะที่ทุกอย่างเงียบราวกับว่าเราย้ายป่าช้าวัดช่องลมปากคลองผีหลอกมากลางอ่าวไทย เสียงหนึ่งจากเรือลำข้างๆก็ดังขึ้น…” มันยังไม่ถึงเวลาของมัน…น้ำยังไหลแรงอยู่ มันจะเริ่มกินตอน 11 โมงครึ่ง…” มันเป็นเสียงข้องน้าD.J. หรืออีกนัยหนึ่งเพ่อู๊ดนั่นเอง สิ้นเสียงพี่อู๊ดก็หยิบห่อข้าวมาแก้ และชวนพวกเราทานข้าว ผมจึงถามกลับไปว่า… “ยังไม่เที่ยงเลย…ทำไมกินข้าวเร็วจัง…” คำตอบที่ได้คือ… “หลังจากผมกินข้าวแล้วปลามันจะเริ่มกินเหยื่อ…555”

เพ่อู๊ดกินข้าวเสร็จ ตบด้วยผลไม้อย่างสัปรด นั่งแบบครั่งนอนเอนหลังสบายๆ…ผมถามน้าตี๋ว่า…กี่โมงแล้วว๊ะ…น้าตี๋ตอบว่า 11 โมง 45 แล้วมองหน้าผม เหมือนตั่งคำถามในใจว่าได้เวลาแล้ว มันจะแด็กส์ไหม…? หรือสิ่งที่พี่อู๊ดพูดมันเป็นแค่วาทะกรรม…! คิ้วผมยังไม่ทันหายขมวด…Penn 10 วัยเก๋าของผมก็แหกปากลั่น…มันดังจนทำให้พี่อู๊ดซึ่งอยู่ในเรืออีกลำถึงกลับหันมามอง…เอาแล้ว…เอาแล้ว…

เจ้าตัวใต้น้ำพาสายขนาด 12 ปอนด์วิ่งออกไปอย่างหูดับ ความเร็วของมันพอกับความคิดของผม ด้วยความสัตย์จริงชั่วโมงนี้ ผมอัดปลาแบบสมองไม่ได้คิดถึงขนาดปลา แต่ผมคิดถึงความลีลับในคำพูดของพี่อู๊ด มันช่างตรงตามที่บอกไว้ราวกับผู้หยั่งรู้กลางอ่าวไทย สมแล้วที่ใครๆก็บอกว่าถ้าจะมาหาพี่อู๊ด เพื่อคุยเรื่องธุระปะบัง ไม่ต้องไปหาที่บ้านโป่งให้เสียเวลา ให้ขับรถมาหาดเจ้า แล้วบอกชาวประมงแถวหน้าหาดไปว่ามาหาพี่อู๊ด เค้าจะพาคุณลงเรือมากลางอ่าวทันที…
พี่อู๊ดไม่ได้ดังจนใครก็รู้จัก แต่พี่อู๊ดคือพระภูมิเจ้าที่ ที่ชาวประมงขับเรือผ่านจะต้องเปิดหวูดสัญญาณ เพื่อแสดงความเคารพเวลาผ่าน…ถ้าชีวิตนี้ท่านอยากเห็นศาลพระภูมิลอยน้ำได้สักครั้งหนึ่งในชีวิต ผมแนะนำให้ไปกลางอ่าวไทย…ขออะไรได้อย่างนั้น…ไม่เชื่ออย่าลบหลู่…เพราะเมื่อวานผมยกมืออธิฐานท่านขอซาบีกิสักชุด…สรุปท่านให้มา 5 ชุดใหม่เอี่ยม…555

เจ้าฟันคมตัวแรกโดนจับหางขึ้นมาบนเรือ...ย้ำว่าจับหาง ไม่ใช่ว่าผมจะโชว์ความเก๋าในการกปลา หรือไม่ต้องการให้เนื้อมันช้ำ แต่ทว่าผมลืมแม็งส์ลืมเอาตะขอจำพรากลงเรือไปด้วย ในทริปนี้ผมลืมทุกอย่าง ตั่งแต่ตะขอเกี่ยวปลา ซาบีกิ หรือแม้แต่สวิงช้อนปลาเหยื่อ ทำให้เวลาจับลุกปลาเหยื่อขึ้นมเกี่ยว ถึงกับหน้ามืดไปตามๆกัน ทำให้เสียเวลามากๆ และปลาเหยื่อในถังขังเหยื่อที่มีขนาดใหญ่ของเรือผม น้ำลึกจึงจับตัวได้ยากๆ พอๆกับการเอาผ้าปิดตาวิ่ไล่จับเด็กๆแต่งชุดว่ายน้ำให้ห้องวี...

สุดยอดเลยครับ  บรรยายได้สนุก เห็นภาพ เข้าใจง่าย และได้บรรยากาศมากครับ
ขอบคุณที่นำมาแชร์ครับ

ตามชมครับน้า  น้าเล่าเรื่องจนผมนึกภาพตามได้เลย    เพลินเลยครับ   

กระแสน้ำเริ่มไหลเบาลงนั้นเป็นสัญญาณที่ดี ปลาเหยื่อตัวที่สองถุกส่งลงไปแทนทีอีกครั้ง ผมวัดระดับน้ำด้วยคะเนจากระดับความลึกของฝูงปลาเหยื่อที่ขึ้นอยู่หน้าจอ ประสบการณ์และความรู้อันนี่ผมได้รับมาจากพี่อีอด สามร้อยยอด ทุ่นโฟมสีขาวขนาดเขื่องกำลังถุกพันธนาการจากสายเอ็นขนาด 12 ปอร์น ได้แค่สามสี่รอบ...ทั้นใดนั้นเองโฟมในมือขอผมที่กำลังพันสายเอ็นอยู่ ก็กระเด็นออกจากมืออย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย มันรวดเร็วราวกับพายุที่พัดเศษใบไม้แห้ง....

รอกPenn 10 จิ๊กโก๋วัยเก๋าของผมก้แหกปากร้องขึ้น เหมือนกับโดนสาวรุ่นหลานขึ่นขย่มทั้งตัว มันแหกปากแบบโหยหวนรววกับว่าใจจะขาด แต่มันด้วยอารมณ์ เจ้าฟันควตัวที่สองวิ่งออกไปอย่างไม่พะวงหลัง เหมือนกับว่ารู้ชะตากรรมตัวเองว่าถ้าขืนชักช้า รับรองยมพบาลอื่มมือมากระชากชีวิตมันเป้นแน่ๆ...น้าตี๋ หมื่นไม้ รับหน้าที่เป็นมือปาณาติบาตในครั้งนี้ เกมสืการต่อสู้เกิดขึ้นอย่างสมศักดิ์ศรี ระหว่างปลากับคน ภายใตกฎเกณฑ์สายเอ็น 12 ปอร์ด....และแล้วเมื่อเกมส์จบ เจ้าตัวใต้น้ำก็ขึ้นมานอนหนาวอยู่ในลังน้ำแข็งก่อนมุ่งหน้าเข้ากทม.ในคืนนี้....

กระแสน้ำใหลเบาจนเกือบเป็นหยุดนิ่ง หรือน้ำตาย หลังจากที่มีการกินคามือกันเกิดขึ้นทำให้เรามีความหวังว่าชั่วโมงทองของการตกปลาอินทรีย์น่าจะเริ่มขึ้นแล้ว  สายที่ลงไว้ทั้งสองสายเริ้มหย่อนลงตามกระแสน้ำ จังหวะนี้คนตกปลาอินทรียแบบสายลอยจะทราบดีว่า โอกาสที่ปลาจะได้ตัวย่อมยากขึ้นนิดจาการฉ่วยเหยื่อ เพราะสายจากคันไปถึงเหยื่อนั้นเริ่มหย่อนลงจนตกท้องช้าง ปลาเหยื่อเริมว่ายสูกระแสน้ำไหว และแน่นอนว่ามันจะว่ายเข้าหาที่ปลอดภัยนั่นคือใต้ท้องเรือ

ดังนั้นเวลาปลาฉวยเหยื่อสายอาจจะหย่อนจนเราไม่รู้ตัว หรือมารู้ตัวก้ต่อเมื่อช้ากว่ามันไปแล้วจังหวะหนึ่ง เป็นไปอย่างที่คาดการณ์ไว้ ตัวที่สามวิ่งใส่เหยื่อในลักษณะย้อนสาย ปลายคันแค่กระตุกโค้งลง แต่รอกไม่ร้องน้าตั้มตะโกนบอกผมว่า... "พี่โดมมันย้อนสายครับ..." ผมคว้าคันขึ้นมาปั่นเก้บสายอย่างเร็วที่สุดที่ความสามารถของลุงPenn 10 ชายวัยเก๋าของผมจะทำได้ พอสายเริ่มตึงก็ตั่งคันแต่ไม่วัด....ทันใดนั้นเมื่อมันรู้ว่ามีสิ่งแปลกปลอมฝังอยู่ในเนื้อปลาเหยื่อเท่านั้น มันก็ฮ้อตะปึงยาวออกไปอย่างไม่คิดชีวิต....

น้าตั้มทำหน้าที่เป็นมือปาณาติบาตได้อย่างดุดัน จนผมต้องแอบกระซิบข้างหุเบาๆว่า..."สายลอยไม่ใช่จิ๊ก..อย่าไปขมขื่นน้องเค้า...เล้าโลม...เล้าโลม...และเล้าโลม...ทำเบาๆให้น้องเค้าพริ้มตาม เดี๋ยวเค้าก้ยอมเอง..555" ปลาตัวนี้ยังคงสัณชาติญาณการต่อสู้แบบปลาอินทรียืไว้ครบกระบวนการ มีวิ่งออกต่อเนื่อง วิ่งไปทางซ้ายของเรือบ้าง ขวาบ้าง ที่สำคัยมันมีการวิ่งแบบก๊อกสอง คือเมื่อมาถึงข้างเรือพอเห็นหน้ายมทูตเท่านั้น ก็โกยอ๊าวออกไปอย่างไม่คิดชีวิต เหมือนเคย...

กล่าวถึงการตกปลาอินทรีย์คันที่ดีควรจะเป็นคันอ่อนๆ แต่ต้องมี Power Lift เพราะจะบังคับปลาได้ง่าย ช่วงหลังมานี้ผมใช้คัน Light Jig Pe 0.8-2 มาลอยสาย ผมว่ามันให้ความรู้สึกที่ดีมากๆ ส่วนรอกก้เป็นขนาดไม่ต้องใหญ่มากเอาตามความชอบ แต่ขอให้เน้นที่ระบบเบรคที่ราบเรียบไม่สะดุจ ทริปนี้ผมเอารอกตัวเก่าที่ซื้อมาใช่สมัยเรียนม.ปลายช่วงปี 29 ใช้ ตั่งแต่ซื้อมาไม่เคยถอดล้าง ไม่เคยหยอดน้ำมัน อะไรพังถอดทิ้งไม่เคยเปลี่ยนอะไหล่หรือซ่อม เช่นตัวเกลี่ยสายเฟืองติดพัง เพราะทรายเข้าสมัยตกปลาชายหาด ถอดแม็งส์ทิ้งไปเอาเท่าทีมีอยู่ แต่ไม่น่าเชื่อว่าระบบเบรคเค้าเนียนจริงๆแบบไม่เคยโม.... 

สุดท้ายเจ้าตัวที่สามที่ต่อกรกับน้าตั้มก็ยอมแต่โดยดี เพราะทนต่อวาจาที่เฒ่า Penn10 รบเล้าไม่ไหว เธอหงายท้องขึ้นมองฟ้าปิดร่างกายไปมาในสายน้ำที่ใส่จนมองเห็นพิื้นเบื่องล่างลึกลงไป ผมยืนยันได้ว่าปลาตัวนี้เธอไม่ได้มีขนาดที่เล็กกว่าสหายที่นอนรอในกระติ๊กอีกสองตัว แต่เนื่องจากคนถือตัวใหญ่มากๆ....5555 มันเลยทำให้เหมือนกับยักษ์ที่ยืนถือกระบอง....5555

ตามชมคับผม

น้ำตายสนิท... เราต้องเปลี่ยนกลยุทธ์จาการทอดสมอตกมาเป้นการจุงเหยื่อปลาเป็น วิธีการนี้จะใช้ได้ผลดีเวลาน้ำหยุดไหล หรือน้ำทางลมทางทำให้ทอดสมอลำบาก มันไม่มีอะไรวับซ้อนมากมายกว่าการทอดสมอปล่อยสายลอย เพียงแค่เวลาเราเกี่ยวเหยื่อให้เบ้ดตัวแรกค่อนไปทางด้านหน้าของตัวหยื่อมากกว่าเดิมเท่านั้นเอง จากนั้นก็ติดเครื่องเดินเบาลากเหยื่อวนไปเลื่อยๆตามแนวกองหินใต้น้ำ....ถ้าปลาฉวยเหยื่อตรงไหนก็มาร์คจอไว้ว่าจุดๆนั้น แล้วพอครั้งต่อไปก้ลากผ่านแนวเดิม...

แต่การลากเหยื่อของเราวันนี้ไม่ประสบความสำเร็จ อาจเป็นเพราะท้องทะเลให้เราแค่นี้ ประกอบกับเราเดินทางมาไกลมากกว่า 168 KM. จากแม่น้ำแม่กลองช่วงอัมพวา เราจะต้องเริ่มเดินทางกลับกันแล้ว โดยระหว่างทางกลับเราจะแว๊ะจิ๊กไปเลื่อยๆตามกองต่างๆ...หวังเพียงแค่กุเราสวยๆสักตัว...

+1 ตามเชียร์ครับน้าๆ

ขอบคุณ…

- เพื่อนร่วมทริปทุกท่าน น้าตี๋ หมื่นไม้ น้าตั้ม ที่ร่วมสนุกในวันหยุดที่ผ่านมา…ท่านไม่ได้เป็นแค่เพื่อน แต่ท่านเป็น…”เพื่อนร่วมสายน้ำ”
- พี่อู๊ด บ้านโป่ง พระภูมิเจ้าที่กลางอ่าว ที่คอยช่วยเหลื่อให้คำแนะนำประสบการณ์ดีๆในสายน้ำกับผมตลอดมา…ทั้งน้ำจืดและน้ำเค็ม…
- เพื่อนๆทุกท่านที่ติดตามมาถึงบรรทัดสุดท้าย…

สรุปทริปนี้เราได้อินทรีย์ 3 ตัว กุเรา 1 และปลาเก๋าอีกเล้กน้อยพอได้แบ่งกันไปทำกับข้าวกิน…555
ทริปหน้าเตรียมพบกับการนอนค้างอ้างแรมกลางสายน้ำ เพื่อหาโทรฟี่ตัวงามในลุ้มแม่น้ำแควน้อยยามค่ำคืน…สำหรับทริปนี้ขอกล่าวคำว่า…สวัสดีครับ


# ผู้ชาย พายเรือ
# ตกปลากับเรือแพรอาภรณ์

เคลิ้มตามทุกตัวอักษรเลยครับ มีโอกาศอาจใด้พบกันกลางอ่าวครับ

น้าเล่าเหตุการณ์ได้สนกมากคับ

เป็นอีกกระทู้ที่บรรยายได้ดีมากๆครับ อ่านสบายเห็นบรรยากาศ ยอดเยี่ยมเลยครับ  น้าโดมเขียนคอลัมหนังสือรึป่าว เขียนได้เก่งๆมากๆเก่งพอๆกับตกปลา

สุดยอดผลงานครับ น้าโดม

ยินดีกับผลงานครับน้า เห็นวิ่งผ่านหน้าบ้านอยู่เหมือนกันครับ