ผมจอดเรือ แล้วก็เดินวนไปเวียนมา สายตาสแกนแทบจะทุกตารางนิ้ว พร้อมกับแหงนหน้าขึ้นบน เผื่อเธอจะโดนกักขัง เกี่ยวอยู่กับโครงไม้ สลับกับส่ายสายตาไปตามพื้นดิน เผื่อเธอโดนกระแสคลื่นซัดตกลงมา ในใจก็ขัดแย้งกันตลอดเวลา เธอเป็นเหยื่อลอยน้ำ หากหลุดจากเครื่องพันธนาการ เธอก็จะโดนกระแสน้ำพัดไปไกล หรือหากยังอยู่แถวนี้ คงมีผู้คนพบเห็น รับเธอไปอุปการะแล้วก็เป็นไปได้
พลันสายตาผมก็ไป สดุดเข้ากับของสิ่งหนึ่ง ที่นอนแน่นิ่งอยู่กับพื้น ใช่ ใช่เธอจริงๆ ขอบคุณสวรรค์ ปาฏิหารย์มีจริง
แล้วผมก็รับเธอกลับบ้าน ขัดสีฉวีวรรณ เก็บไว้เป็นที่ระลึกตลอดมา
1
)
)
)
)
)
