เป็นเรื่องเล่าสดๆร้อนๆเมื่อเช้านี้เลยครับ

ณ ที่ทำการไปรษณีย์แห่งหนึ่ง ผมไปส่งสินค้า(คันเบ็ด)ให้น้าท่านหนึ่ง หีบห่อเป็นท่อพีวีซียาว 1.70เมตร
หลังจากยืนรอนาน 12คิว

พี่ไปร : "ส่งแบบไหนดีครับ"
ผม :    "EMS ครับ"
พี่ไปร :  เอาพัสดุขึ้นชั่งพร้อมตรวจดูพัสดุ "น้องครับช่วยเซนต์ตรงนี้ด้วยครับ" พร้อมกับยื่นกระดาษแผ่นนึงให้ผม
ผม :      ผมรับกระดาษมาดู เป็นใบยินยอมที่จะไม่เรียกร้องค่าเสียหายหากสินค้าเสียหาย "ทำไมต้องเซนต์ด้วยอ่ะพี่"
พี่ไปร :  "ก็น้องเล่นเขียนอย่างนี้เลยนี่" ที่พัสดุผมใช้ปากกาเขียนว่า "ระวังแตก+หัก!!" 3จุด และ "กรุณาตรวจสอบหีบห่อ(ไม่แตกร้าว)ก่อนเซนต์รับ" 2จุด
ผม :      "ทำไมอ่ะพี่ผมเขียนไว้จะได้รู้และระวัง แล้วที่เขียนให้ตรวจสอบผมเขียนให้ผู้รับอ่าน หากเสียหายจะได้ติดต่อผมก่อนเซนต์รับ"
พี่ไปร :  "ไม่มีใครคอยมานั่งระวังให้น้องหรอกนะ ก็ส่งเหมือนคนอื่นแหละ"
ผม :      "แค่นั้นก็พอแล้วพี่ ถ้าส่งกล่องกระดาษไม่เจ๊งได้ แต่ทำท่อพีวีซีหักก็เก่งแล้ว"
พี่ไปร :  "ส่งแบบโลจิกดิจะได้ระวังของให้"
ผม :      "เท่าไหร่ครับ"
พี่ไปร :  "250บาท"
ผม :      "ไม่เป็นไรครับ ผมตกลงค่าส่งกับผู้รับไว้แล้ว"
พี่ไปร :  "พี่เตือนแล้วนะ"
ผม :      "ไม่เป็นไรครับ"
พี่ไปร :  "122บาท"
ผม :      แล้วผมก็จ่ายเงิน"ขอบคุณครับ"
พี่ไปร :  ก่อนผมจะเหลียวหลัง "โดนข้อหาหมั่นไส้ไม่รู้ด้วยน้า..........."
ผม :      นึกในใจ "เชี่ย!!แล้วไง".........

แล้วผมก็เดินจากมาด้วยความสงสัยและจินตนาการมากมายที่ผุดขึ้นในหัว


นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า
"อย่าเขียนเตือนพี่ไปรไทยเยอะ เดี๋ยวจะโดนข้อหาหมั่นไส้ (แล้วสินค้าจะชิบหายโดยไม่รู้ตัว)"

น้าๆว่าเป็นเพราะผมไปต่อล้อต่อเถียงพี่เค้าป่ะครับ