สุดท้ายขอลาจากด้วยภาพที่ผมชอบที่สุดในทริปนี้
วันชัยไต๋คู่ใจกับชะโดวัยขบเผาะ สมกันเสียยิ่งกว่ากิ่งทองใบหยก
เจ้าชะโดเคราะห์ร้ายโผพุ่งเข้าใส่ปลั๊กตัวเล็กๆที่ผมกำลังจะยกขึ้นจากน้ำ
วันชัยเอ่ยปากขอ "ตัวนี้ผมไม่ปล่อยนะพี่ จะเอาไปให้เมียทำกับข้าว"
ผมยินยอมด้วยความเต็มใจ เราตกปลาแต่พอดี เก็บบ้างปล่อยบ้าง ไม่มีกฏตายตัวว่าตัวใหนต้องปล่อยตัวไหนต้องเอากลับ
อย่างที่ผมเคยบอกกับเพื่อนร่วมอุดมการณ์ "ขนาดและประเภทของปลาไม่ใช่สิ่งสำคัญมากไปกว่าจิตสำนึกของนักตกปลาว่าปลาตัวไหนควรปล่อยตัวไหนไม่ควรปล่อย เรารู้ดีอยู่ในใจ
ไม่มีอะไรผิดอะไรถูกสำหรับบำเหน็จจากสายน้ำที่เราตกมันขึ้นมา หากมันไม่ใช่การกอบโกยจนเกินพอดี"
ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามกระทู้เพ้อเจ้อไร้สาระ ขออภัยที่ไม่ได้ทักทายเป็นรายบุคคลนะครับ ขอบคุณจริงๆจากใจครับ
)
)
)
)