หน้าแรก|กระดาน|รีวิว|ประมูล|ตลาด|เปิดท้าย

จากอ่าวไทยสู่อันดามัน 3 ตอนลอยกระทงสุดขอบฟ้า

ภาพสวยหลายใบเลยครับผม

เอ้า.โน่นบังเกี่ยวปลาอีกแล้ว ปลาช่อนทะเล...ไม่ต้องทายว่าของใครมั้ง 

พี่สุรพลแกบอกเบื่อ..รูปคู่กับปลาช่อนแล้ว"ถ่ายให้มันเป็นปลาอื่นดิ๊"

แล้วเสียงสายลอยก็ดังขึ้นมาเกือบพร้อมกัน...วัตถุสีเขียวๆทะยานขึ้นมาสบัดโพลงๆอยู่บนผิวน้ำ
"โต้มอญอีกแล้ว" 

ดุดัน..ถ้าโต้มอญมันโตขนาดกระโทงแทงคงสนุกมือดีพิลึก

ตัวนี้ใหญ่แต่ก็ยังไม่ใช่อินทรี...(นายแบบคนนี้ขึ้นกล้องจริง)

มีเสียงแซวลอดมา"ใครเอาปลาสากมาเกี่ยวต้นคอทำเหยื่อฟระ"
เอ๊ะ..มันจะตกปลาอะไรกัน... 

เท่ห์ถึงใจทุกรูปเชียว

เมื่อเห็นว่ามีแต่ปลา..หลากชนิดเข้ามากินสายลอยแทนที่จะเป็นปลาอินทรี ไต๋หนึ่งก็สั่งถอนสมอทันที....
แล้วในนาทีนั้น สายลอยทั้ง 3 สาย ถูกดึงออกจากรอกในเวลาเกือบพร้อมๆกัน...ของพี่จาขาดไปในทันทีโดยยังไม่ทันได้ตั้งรับ
เหลือของผม...อ้วนตวัดเบ็ด..และ อาจารย์แดงเท่านั้นที่ตัวปลายสายยังคงอยู่

เงามลังเมลืองใต้น้ำบอกให้รู้ว่า...อ้วน ตวัดเบ็ดโดนของดีเข้าให้แล้ว

สามรอบครึ่งลำเรือ สิริสิน กับการต่อสู่อันหนักหน่วง..ด้วยสายเอ็น 20 ปอนด์กับคันบิ๊ว15-30ปอนด์รอกโอกูม่าขนาด 3O
ทำให้ความหวาดเสียวมันบาดลึกมาถึงคอหอย...  ความเสียวซ่านแล่นจากปลายเท้าถึงขั้วหัวใจในทุกครั้งที่มันกระชากสายพุ่งออกไปอย่างหนักหน่วง ยิ่งตอนมันไปป้วนเปี้ยนแถวๆสายสมอ ต้องลุ้นกันเหมือนใจจะขาด 

มาแล้วกระโทงร่ม.. 

ตัดกลับไปที่  อาจารย์แดง ที่ดิน....ซึ่งหลังจากนี้คงต้องให้คุณชาลีเป็นคนบรรยาย....
ไคลแม็กของกระทู้นี้ได้ดำเนินมาถึงแล้ว....ผมขออนุญาตสมาชิกเอาสำนวนการเขียนระดับรางวัลพูลิเซอร์และโนเบล มาประกอบกระทู้เพื่อความสมบูรณ์นะครับ
ตัดเข้าไปยังนวนิยายเรื่องเอกของเหล่าชาวเรืออย่างเราๆได้แล้ว  ณ บัดนี้....

พลันที่เสียงเรียก "ซานติเอโก*" จาก มาโนลิน เด็กชายที่เป็นเสมือนเพื่อนต่างวัย ก้องเข้าไปในหู ก็ทำให้มโนภาพจากความฝัน ที่ฉายภาพของกลาสีเรือหนุ่มบนดาดฟ้าเรือ ที่กำลังแล่นออกจากทวีปแอฟริกา มองเห็นหมู่สิงโตที่อยู่บนชายฝั่ง ค่อยๆ เลือนหายไป ปลุกให้ชายชราตื่นขึ้นจากหลับใหล เขาคือซานติเอโก ชาวประมงคิวบา ซึ่งเพิ่งจะผ่านพ้นช่วงเวลา 84 วัน ที่ยากลำบากของชีวิต เมื่อไม่สามารถจับปลาได้เลยแม้แต่ตัวเดียว ทั้งที่ในอดีต เขาคือชาวประมงหนุ่มผู้อหังการ และหยิ่งทระนง ตรงกันข้ามกับปัจจุบัน ที่เหลือเพียงชาวประมงชราผู้สิ้นหวัง และกำลังล่วงเข้าสู่บั้นปลายของชีวิต


ปล.เพื่อความสมบูรณ์ของเนื้อหาจะเปลี่ยนชื่ออาจารย์แดง เป็น ซานติเอโกซักประเดี๋ยวนะครับ 

แม้ชีวิตจะผ่านช่วงเวลาที่สาหัส แต่สำหรับซานติเอโกแล้ว ความหวังครั้งสุดท้ายที่เขาตั้งใจจะทำให้สำเร็จ คือการได้ออกเรือจับปลาเพื่อพิสูจน์ตนเองอีกครั้ง กับชะตาซีวิตอับโชคที่ผ่านมา ขณะที่ความปรารถนาของมาโนลิน ซึ่งหวังที่จะได้ออกไปเรียนรู้ประสบการณ์จากทะเล กับเพื่อนคู่คิดต่างวัย ก็ทำได้เพียงเฝ้ามองดูซานติเอโก ออกเรือไปโดยลำพังในเช้าตรู่วันหนึ่ง ท่ามกลางพื้นน้ำสีเข้มยามอรุณใกล้รุ่ง ภาพเรือของซานติเอโกลอยออกไปไกลเรื่อยๆ จนกระทั่งหายลับไปจากคลองสายตาของมาโนลิน
ในความเวิ้งว้างของอาณาเขตแห่งทะเล ซานติเอโกวาดหวังถึง "ปลา" รางวัลชิ้นใหญ่ของชีวิตที่กำลังรอคอยเขาอยู่ข้างหน้า ขณะที่ความเป็นจริงก็คือ ตลอดเช้านี้เขาตกได้เพียงปลาเหยื่อขนาดเล็กๆ 

 

แต่ด้วยความตั้งใจทำให้เขามุ่งมั่นที่จะรอต่อไป จนเมื่อเวลาผ่านไปกว่าครึ่งวัน ในที่สุด สายเบ็ดของซานติเอโกก็ขึงตึงขึ้น จากสิ่งมีชีวิตบางอย่าง

มันเป็นปลาขนาดใหญ่ที่เขาไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าจะเจอ... มาร์ลิน ปลากระโทงแทงขนาดยักษ์ยาว 18 ฟุต ติดเบ็ดของชาวประมงชราเข้าแล้ว ถึงตอนนี้ ช่วงเวลาของการต่อสู้เพื่อชีวิตกำลังจะเริ่มต้นขึ้น


ปล.ขนาดและเนื้อเรื่องอาจจะเว่อร์ไปหน่อยแต่เอาเหอะนะครับ...ผมจะไม่แทรกแซงคำบรรยายระดับรางวัลพูลิเซอร์และรางวัลโนเบลแล้วกัน

ซานติเอโกใช้เวลาตลอดสองวันสองคืน กับการพิสูจน์พลังกับคู่ปรปักษ์ยักษ์ ที่ดึงเขาและเรือออกไปสู่เขตทะเลที่ไกลขึ้นเรื่อยๆ 

ชายชราไม่อาจที่จะปล่อย หรือแม้แต่ขยับการจับยึดคันเบ็ดที่ถืออยู่ได้เลย เพราะการเปลี่ยนแปลงแม้เพียงเสี้ยววินาที อาจทำให้คู่ต่อสู้ของเขาได้เปรียบ และชนะไปในที่สุด มันเป็นบททดสอบความอดทน ระหว่างคนกับปลายักษ์ ที่มีแรงมหาศาลที่สุดตัวหนึ่ง