หน้าแรก|กระดาน|รีวิว|ประมูล|ตลาด|เปิดท้าย

มหากาพย์แม่น้ำเพชร ซีซั่น 3 ... แม่ปะดลยอดมงกุฎแห่งความมันส์

ขาขึ้นขับผ่านกันไปได้ยังไง ..........ผมยัง งง ช่องเล็กนิดเดียวแถมมีเศษไม้คอยทิ่มเรืออีก เหมือน ดักจั่นห้าวเลย

ดูจากกระแสน้ำและความตื้นของน้ำ วัดจากหน้าแข็งของคนจูง ............
แล้วจะไม่ให้เรือแตก เรือรั่วได้ยังไง หินทั้งนั้น น้ำลึกแค่หน้าแข้ง ..............
สงสัยถ้าไม่ได้ " ยาดอง " ของผม มอมก่อนขึ้น ......ท่าจะลำบาก ..........

        ขาลงเรือลำผมเสยแก่งนี้ทั้งทาง ........แตกยับ ไม่รับเย็บ ...ส่วนมากจะโดนจากแก่งนี้ ........

ริๆแล้วมีความในใจอีกมากมายที่อยากจะบรรยาย แต่อยากจะให้เพื่อนๆพี่ๆ มีโอกาศได้ขึ้นไปลองเองจะดีกว่า ...
เพราะว่าความรู้สึกมันจะผสมกันเหมือนค๊อกเทล ........ ถูกกระแสน้ำผสมจนกลมกล่อม .......

        " บอกได้คำเดียว เพียวๆ ว่า .........  " เต็มเก๊ะ "

มันมากันได้ยังไง ..............รูนี้ ........สุดยอดจริงๆ ...............!

ระดับ จากหัวเรือ  และ ท้ายเรือ .......ทั้งๆที่วิดไม่ได้หยุด ............สุดยอดไหมครับ พี่น้อง .........
ถ้าผมหยุดวิดสัก 5 นาที .......เรือพี่วิด ( ที่ชื่อเรือพี่วิด เพราะ วิดน้ำมาทั้งทาง) จะแปลงร่างเป็นเรือดำน้ำ ทันที ........

++++100คะแนนให้จากใจ  มันสุดๆเลยครับ  ครั้งหนึ่งในชีวิต

พี่โจ คู่หูคู่ฮา ขาประจำกับพี่ทิด ตลอดงาน ..............

          ผมได้รับโทรศัพท์จากพี่ทิด ก่อนการเดินทาง 12 ชั่วโมง ว่าพี่โจไปไมได้ ไม่สบายมาก

          มันเป็นงานหนักสำหรับ " การคัดหัวเรือ ขึ้นแก่ง จูงเรือลงแก่ง มือใหม่อย่างผม "

        คงจะไม่มีกับข้าวอร่อยๆ ให้ได้กินกันตลอดทริป

        คงจะขาดเสียงหัวเราะจากพี่ชายใจดีคนนี้ ตลอดงาน ......

        คงจะกินเหล้าไม่อร่อย เท่าเดิม ........

        คงจะคิดถึง จับใจ ........เวลาดื่มเหล้า .....

        แต่แล้ว 6 ชั่วโมงก่อนการเดินทาง .......... พี๋โจ โทรมาบอกว่า ไปได้ .........ยังไงก็ไป ..........

        " ถ้าพี่ไป ......แล้วผมไม่ไป ...........ก็เป็นห่วง ...."

        น้ำใจลูกผู้ชาย  ตัวใหญ่ๆ ..........เทพน้ำไหล  ที่ชื่อ ....โจ

เทพเจ้าอาจจะตองการพิสูจน์ความมานะของคณะเดินทางของพวกเรา
เลยส่งไม้ท่อนนี้มาทดสอบความตั้งใจ และความพยายาม

        คำพูดที่บอกกล่าวไว้ว่า " ความพยายามอยู่ที่ไหน ความสำเร็จอยู่ที่นั่น " ยังคงพิสูจน์ได้ว่ายังใช้งานได้อยู่ ...

        ในรูป ..... A79 ยังคง งง กับ ไม้ท่อนนี้ว่า .....มันขาดได้ยังไง .....

        ถ้าท่านติดตามชม ภาพในทริปนี้ตั้งแต่ต้นและอ่านเรื่องราวมาโดยตลอด .........คงจะรู้ได้ว่า ในตอนเดินทางขาขึ้น
คณะเดินทางของพวกผมเดินทางมาได้ 5 ชั่วโมงแล้ว เป็นระยะทางปลายๆก่อนที่จะตั้งแคมป์ขอวันแรก .....

      พวกผมเพิ่งจะเดินทางลงมาจาก "ห้วยแห้ง" ได้แค่ 2 ใน 5 ของระยะทางทั้งหมด ............

      หลังจากขอนไม้ขอนนี้ไป เรือผมแตกหนักกว่าเดิมมากมาย ........... อีกทั้ง
" กล้องอีแก่ผมตัวนี้โปเก " ติดๆดับๆมาทั้งทาง .....

พระเอกของานนี้ ต้องขอยกให้ " ไอ้น้องมืด แปดจังหวะ"
เด็กใหม่ที่ผมเพิ่งจะได้มีโอกาศรู้จักแต่สองครั้งแต่กินน้ำใจกันจนคบหากัน เป็นเพื่อนต่างวัย 

        " มืด เป็นลูกป่าแก่งกระจานโดยกำเหนิด มีโอกาศได้ท่องโลกกว้าง
ทำทัวร์จนมีภรรยาเป็นชาวต่างชาติ เป็นสาวชาว สก๊อตแลนด์ "

        มืดเคยผ่านโลกเจริญขีดสุดแบบพวกเราชาวเมือง มืดพูดภาอังกฤษพริ้วไหวยิ่งกว่าสายน้ำ 
ท่องเที่ยวไปทั่วแถบทวีบยุโรบ หรืออาจจะมีโอกาศได้เห็นโลกกว้างมากกว่า ที่พวกเราบางคนเคยพบเห็น
เคยท่องเที่ยวตระเวณตามแหล่งราตรีทั่วทุกซอกทุกหลืบของกรุงเทพมหานคร
แต่แล้วเมื่อความอิ่มตัวและความเข้าใจในชีวิตปรากฎ

        มืด หันหลังให้แสงสีต่างๆของเมืองเจริญเมืองสำคัญของโลก กลับมาหาสีเขียวสดของธรรมชาติที่บ้าน ณ.แก่งกระจาน  ผมได้ฟังประวัติและการดำเนินชีวิตของ "น้องมืด" 
ทำให้ผมได้ค้นพบว่า โชคชะตาขอคนเรา มันสามารถเล่นตลกกับชีวิตของเราได้อย่างไม่มีที่สิ้นสุด ...

      ปัจจุบัน น้องมืด ใช้ชีวิตอย่างสมะถะกับลูกน้อยวัยเยาว์ที่ท่าลิงลม  ..........
มีไร่ของตาและยายอยู่ในหมู่บ้านกะเหรี่ยง ........

      โลกใบนี้นี้ มันมีอะไรที่เหลือเชื่อ มากกว่าที่เราจะคิดถึงได้นัก ......

ความหิวไม่ต้องพูดถึง พวกเราแวะกินข้าวและพักกำลังแขนหลังจากที่เหนื่อยล้ากันมาหลายชั่วโมง

        " ผมวิดน้ำ ไม่ได้หยุด "

        " พี่ทิด คัดหัวจนตะคริวกิน "

        " พี่โจ หน้าแข้งแตก "

เรือลำอื่นคงประสบปัญหาเช่นเดียวกัน มาแวะพักกินข้าวที่ไรของพ่อไอ้มืด ....... มีแกงเนื้อแค่ชามเดียวที่เห็น ....

        คนเป็นสิบคน ........ ผมเปิดศักราชแห่งอาหารกันตายด้วย ข้าวคลุกน้ำพริกแกง ที่เหลือจากเมื่อเช้า
พอเพื่อนๆเห็นผมเปิดหม้อด้วยความหิว เดินกรุกันเข้ามา 
พอพริกแกงหมด  เมนูถัดไป ข้าวคลุกผงมาม่า ตามมาโดยทันที มันอร่อยเสียเกินจะบรรยาย ความหิวไม่เคยปราณีอะไร .....

ผมกับกำนันต้อ เคยผ่านวิถีทางของการกินแบบนี้มาก่อน พวกเด็กๆที่มาเที่ยวชุดนี้ก็ถือว่าใช้ได้
ไม่มีบ่นขอให้มีข้าวสวย ผมว่าพวกมันกินกับน้ำปลาก็ยังได้ 
น้ำดื่มน่ะเหรอหมดมาตั้งแต่เช้าวันแรกแล้ว พวกเราทั้งหมดกินน้ำจากลำธารกันมาตลอดทางมันก็ชื่นใจชุ่มคอดีเหมือนกัน
จบจากอาหารหลัก เจ้ามืดเดินขึ้นไปตัดเอามะละกอมาได้หลายลูกพอประทังหิวไปได้อีกนาน

ผมอยากจะบอกว่า น้ำใจของคนบ้านป่ามันเกินกว่าที่จะบรรยายได้ น้ำกินกลัวจะไม่พอ
พวกพี่ๆที่พาเราไปก้ดื่มน้ำจากในห้วย กับข้าวและอาหารก็กลัวจะไม่พอ
พวกพี่ๆก็จะให้พวกเรากินกันก่อนเสมอทุกครั้งไป ไม่ต่ำกว่าสองมื้อ ที่พวกพี่ๆต้องกินข้าวคลุกพริกแกง

        ผมมองดูด้วย ความนิยมในน้ำใจ ..........ที่คนเมืองอย่างพวกเราหากันยากมากมาย ......