หน้าแรก|กระดาน|รีวิว|ประมูล|ตลาด|เปิดท้าย

มหากาพย์แห่งการเดินทาง “แลตติจูดที่ 10 หลักแก๊สกลางอ่าวไทย” ตอนที่ 1-5 Update 13 Nov 2019

ชอบสำนวนการเขียนจังเลยครับน้า

ติดตามอยู่นะครับ 

สวัสดีครับมิตรรักแฟนเพลงที่ตืดตามเสพกระทู้ทุกท่าน ที่ผ่านมา 3 ตอน ผมหวังเป็นอย่างยิ่งว่าท่านคงพอที่จะได้รับอรรถรสกับการออกตกปลาทริปนี้ของพวกเราบ้าง ขอบคทุกกำลังใจ ขอบคุณทุกคำชม ถ้าสิ่งใดที่เป็นสิ่งดีผมขอมอบแด่ธรรมชาติในท้องทะเลไทย เพื่อเป็นการระลึกถึงที่เราได้คืนจากธรรมชาติ

ตอนนนี้ถึงเวบาอันสมควรแล้ว (พึ่งจะว่างเขียน…555) เชิญท่านเสพกระทู้ อันเป็นมหากาพย์แห่งการเดินทาง “แลตติจูดที่ 10 หลักแก๊สกลางอ่าวไทย” ใน
ตอนที่ 4 ราตรีแห่งสงครามที่ยืดเยื้อ ได้ตั่งแต่เพลานี้แบบไม่มีคั่นโฆษณาเหมือนใน Youtube ยุคปัจจุบันครับ…

ตอนที่ 4 ราตรีแห่งสงครามที่ยืดเยื้อ

หลังจากปลาดิบจานแล้วจานเล่าถูกพวกเราสวาปามลงท้องแบบไม่เกรงกลัวกับปรสิตหน้าไหน เราก็เริ่มเดินทางกันต่อไปอย่างไม่เห็นจุดหมาย… ขึ้นชื่อว่ามนุษย์ถ้า…  “มนุษย์เราชอบสิ่งไหน สนใจสิ่งไหน ก็มักจะพาตัวเองไปอยู่ใกล้สิ่งนั้น” คำพูดนี้ย่อมใช้ได้เสมอในทุกสถานการณ์ คนเล่นมีด รักมีด ก็มักจะพกมีดติดตัว คนรักปืน เล่นปืน ก็มักจะมีปืนไว้ข้างตัวเองเสมอเช่นกัน…

ในชีวิตผมรักเรือ เล่นเรือ มีความสนใจเรือมาตั่งแต่เด็กๆ ดังนั้นมิผิดอะไรที่ผมจะพาตัวเองไปใกล้สิ่งที่ผมรัก ผมสนใจ ดังนั้นในการเดินมาทริปนี้สถานที่ๆผมมักไปยืนแว๊ะเวียนหาความรู้เพิ่มเติมอยู่เสมอคือเก๋งเรือหลังพังงาของไต๋แก่ มิใช่ต้องการมาขโมยหมาย…555 แต่มันคือการพูดคุยแรกเปลี่ยนความรู้ และการซึมซับซึ่งมุมมมองของคนเป็นไต๋เรือในตำนานของอ่าวไทยคนปัจจุบัน

สำหรับเรือแล้วระบบ GPS นำร่องนั่นถือว่าเป็นสิ่งที่สำคัญ สำหรับในเรือไต๋แก่แล้วผมบอกได้เลยว่า อุปกรณ์เหล่านี้ไม่ได้จัดอยู่ในขั้นเทพ ผมเห็นระบบนำร่องขั้นเทพในเรือสปีดโบ๊ทมาหลายลำ บางลำมูลค่าพอกับรถเก๋งอีโค่คาร์ญี่ปุ่นป้ายแดง บางลำนั่งกระดิกตีนกินข้าวขณะเดินทาง เพราะใช้ระบบออตโต้ไพรอท

สำหรับนาวาลำใหญ่ของไต๋แก่นี้ ผมก็พึ่งสังเกตุเห็นว่าติดระบบออโตไพรอทเช่นกัน แต่ราคาไม่ได้แพงระดับเป็นแสนๆ มันคือเชือกเส้นขนาดนิ้วก้อยยาวสัก 3 ฟุต 1 เส้น ที่ใช้ล๊อคพังงาเรือไว้ให้ไปตรง แล้วใช้ตีนคอยประคองพังงาไว้…555 ส่วนในระบบ GPS Sounder ก็ไม่ได้พิเศษอะไรมาก…

นั้นหมายความว่าการเดินทาง และเข้าหมายที่แม่นยำนั้น สำหรับไต๋แก่แล้วอุปกรณ์ และเครื่องไม้เครื่องมือ หาใช้ความสำคัญอันดับต้นๆไม่ มันจะต้องมีประสบการณ์ประกอบ ซึ่งในเรื่องนี้ผมสัมผัสด้วยตัวเองมาแล้ว

เมื่อครั้งหลานชายสุดที่รักของผม มันเอาเรือสปีดโบ๊ทออกทะเลไปตกปลาครั้งแรกด้วยตัวเอง ครั้งนั้นมันไปกับเพื่อนผมอย่างตี๋ หมื่นไม้ ผมสอนให้ทุกอย่างตั่งแต่การอ่านแผนที่ การใช้ GPS Sounder การวนดูกอง การเข้าหมาย การทอดสมอ สรุปว่าวันนั้นทั้งวัน หลานชายตัวแสบไม่สามารถเข้าหมายได้ จนสุดท้ายต้องลอยเรือตกปลาเล็กเอากลับมากิน อุตส่าห์ไปถึงกลางอ่าว…555

เรือเริ่มเบาเครื่องลงหลังจากผ่านไปกว่า 16 ชั่วโมงที่ออกมาจากฝั่ง ผมยกนาฬิกาข้อมืดดูตอนนี้มันบอกเวลา 6 โมงเย็นนิดๆ หมายแรกที่ไต๋แก่พาเราเข้าในวันนี้เป็นกองซากเรือจม นั่นหมายความว่าเป้าหมายของเรานั้นอยู่ที่อังเกย แดงเขี้ยว เก๋า ซึ่งปลาเหล่านี้จะเป็นนักเลงเจ้าถิ่นที่เฝ้ากอง

“ตูม” เสียงสมอลงน้ำด้านทิศเหนือนน้ำ เรือถูกกัปตันอาวุโส หรือไต๋แก่เลี้ยงให้ลอยลำเข้าหากอง เมื่อเครื่องเรือเบาลง เปลี่ยนเป็นเสียงเครืองปั่นไฟแทนก็หมายถึงสัญญาณการลงเหยื่อของเรา เสียงตะโกนสั่งหมึกเป็น ปลาเป็นจากเด็กเรือดังระงมจากนักแสวงโชคมือเหม็น มือตกเหยื่อสดทั้งหลาย

ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าสายแรกที่ลงน้ำจะเป็นของใครไปได้ ถ้าไม่ใช่ของบักเอ มันไวเสมอความไวในการลงสายของบักเอ ไวพอๆกับฝีมือการหั่นผักในครัวของมันเลยทีเดียว ในหมายนี้เราได้ปลาจำพวกอังเกย แดงเขี้ยวอย่างที่ตั่งใจไว้ แต่ไม่หนาตัวมากนัก สำหรับผมแล้วถือว่าผิดหวังมากๆ เมื่อเทียบกับทริปที่แล้ว

เสียงเครื่องยนต์เรือดังกระหื้มขึ้นอีกครั้ง ไฟทุกดวงในเรือสว่างขึ้นกว่าปกติจากการเร่งเครื่อง สายสมอถูกกว่านขึ้นมา เป้าหมายต่อไปเราจะเข้าหลักแก๊สสวรรค์ของนักตกปลาในเกมส์จิ๊ก เพียงแค่เรือเคลื่อนตัว ผมก็พาตัวเองมายืนสงบนิ่งอยู่ข้างๆกับไต๋แก่ และมิวายจะถามถึงหมายที่เราจะไป สรุประยะทางที่เราจะเดินทางไปหมายนี้คืออีก 6 ไมล์

ระยะทาง 6 ไมล์นั่นถ้าเป็นเรือสปีดโบ๊ท ผมบอกได้เลยว่าทั้งเหยื่อสด และเหยื่อจิ๊กไม่ต้องเอาออกจากคัน ไม่ต้องนั่ง หรือนอนรอ เพียงแต่ถือคันรอได้เลย เพราะตดไม่หายเหม็นเราจะถึงที่หมาย แต่นี่ไม่ใช่สำหรับเรือประมงขนาดใหญ่ มันก็เหมือนคนตัวใหญ่อ้วนอุ้ยอ้าย จะจับมาวิ่ง 100 เมตรให้เร็วคงเป็นไปไม่ได้ ดังนั้นคำสั่งให้นอนรอจึงดังขึ้น เพราะกว่าจะถึงก็อีกกว่าชั่วโมง…

ผมเคลิ้มหลับไปเพราะความอ่อนเพลีย มาสะดุ้งตัวตื่นอีกทีก็ตอนเครื่องเรือเบาลง แต่ครั้งนี้ผมไม่กวีกวาดที่จะลงมาตกปลา เพราะหมายที่ผ่านมามันทำให้รู้สึกว่าช่างเหนื่อยล่ายิ่งนัก สมองไม่ค่อยจะตอบสนองเร็วเท่าใด แต่การออกมาตกปลาในลักษณะนี้ ผมรู้อย่างเดียวว่าเราต้องช่วยกันตก เพื่อให้ได้จำนวนปลาที่มากพอเวลาแบ่งกันกลับบ้าน

ที่หมายแห่งนี้คนที่ชอบตกด้วยเหยื่อสดก็จะไปทางด้านหัวเรือ เพียงแค่ลงสายไปไม้แรกก็ปรากฏว่าเราโดนถล่มจากฝูงฉักฮื้อ หรือกระมงตาแดงกันถ้วนหน้า จนไต๋แก่ถึงกับบอกว่า ให้ช่วยกันจิ๊กก่อน เพราะเสียดายหมึกกับปลาเป็น เอาไว้ตกอังเกย กับไอโฉมพรุ่งนี้ดีกว่า

เพียงแค่สิ้นเสียงเท่านั้นสายจิ๊ก เหยื่อจิ๊กสารพัดขนาด ก็ถูกส่งน้ำรอบลำเรือ จิ๊กกันแบบเอาเป็นเอาตาย แต่เกมส์การจิ๊กก็เหมือนการแทงหวยซื้อล๊อตเตอรี่ สำคัญที่ต้องมีศรัทธา จากนั้นขึ้นอยู่กับกับว่าเราซื้อ หรือแทงบ่อยแค่ไหน ซื้อแล้วโดนแด็ก แทงแล้วโดนแด๊ก หรือจิ๊กแล้วไม่แด๊ก เราต้องไม่หมดศรัทธา...ก้มหน้าก้มตาทำต่อไป

แต่สำหรับค่ำคืนวันนี้เราเริ่มจะหมดศรัทธา ด้วยเหตุผลที่ว่าปลาไม่สนใจเอาเหยื่อจิ๊กเลย ไม่ว่าจะมาจากสำนักไหน มีเสียง ไม่มีเสียง สั่นเหมือนเจ้าเข้า สะท้อนแสงเขียวเหมือนเสมหะ เงาวับแบบสะท้อนแสง พริ้วแบบคารมคนเช้าชู้ ทั้งเหยื่อใน เหยื่อนอก เหยื่อทำเอง เหยื่อขโมย เหยื่อยืม แม็งส์สาระพัดเหยื่อที่โดนส่งลงไปยังข้างล่าง ทุกตัวล้วนกลับมาอย่างสงบ ปลอดภัย ไร้ซึ่งร่องรอยเขี้ยวฟันทุกตัว เราจิ๊กกันจนแขนล้า ไม่ใช่เย่อปลาจนแขนล้า

ผมเป็นคนแรกที่เริ่มจะยอมแพ้ เดินหาอะไรกินสั่งเด็กเรือให้ต้มน้ำร้อน เพียงแค่นี้ก็คงเดาได้ว่าเมนูสิ้นคิดของผมคืออะไร…มาม่า…มาม่าแน่นอนที่สุดครับ น้ำร้อนๆเทลงไปในถ้วยคัพ ใส่ผงปรุงรสทุกชนิดลงไป ปิดฝาทิ้งไว้สัก 5 นาที เปิดออกมาส่งกลิ่นหอมกรุ่น จนทำให้มือจิ๊กทั้งหลายหันมามอง ผมประคองถ้อยมาม่าหมูสับขึ้นมา แล้วเดินไปท้ายเรือ บรรจงใช้ช้อนซ่อมพลาสติกตักขึ้นมาคำโตแล้วยัดเข้าปาก…ในใจฝันถึงสวรรค์ที่ลอยอยู่ข้างหน้า กับกลิ่นที่หอมโชยออกมาจากไอร้อนๆแต่…

แม็งส์เอ่ย…เหม็นอับยังเฮี้ยส์…มาม่าแม็งส์เก่าเก็บจนเหม็นหืนจากร้านขายของชำที่สะพานปลาท่าลงเรือ กูว่าแล้วตอนหยิบมาแม่ค้าแม็งส์แสดงอาการดีใจจนออกนอกหน้า ประดุจหนึ่งว่าพม่าหรอกขายมาม่าคนกรุง…คนกรุงที่โง่ซื่อบื้อส์…คิดแล้วกูอยากกระโดดน้ำแล้วฟรีสไตล์ ผสมกบกับกรรเชียง ขึ้นฝั่งไปตบแม็งส์จริงๆ

จะมีอะไรมาทำให้ผมเสียความรู้สึกได้มากเท่าค่ำคืนวันนี้อีกไหม ปลาไม่แด็กส์ คนก็แด็ส์มาม่าไม่ได้ คิดแล้วสลดหดหู่กับชีวิตการตกปลา หรือว่าคืนนี้พระเจ้าจะไม่เข้าข้างซาตานอย่างเรา ผมเริ่มมีอาการง่วงนอน เพื่อนหลายคนเริ่มวางคันเบ็ดแล้วค้นหาของกิน บางคนยังจิ๊กน้ำเปล่า ปล่อยเหยื่อลงน้ำกว่า 60 เมตร แล้วสร้างแอคชั่นลมๆแร้งจนน่าถอดใจ…

ก่อนผมจะถอดใจขึ้นไปนอน ผมเอื้อมมือไปหยิบคันหนุ่ยอำพล กับเพื่อนๆของเค้าทั้งวงขึ้นมา “ไมโครจิ๊ก” ยาว 6 ฟุต 6 ประกบกับรอก Shimano Ci4 เบอร์ 3000 ใส่สาย Pe1.5 หมอเป็ด พอมันเห็นผมทำในสิ่งนั้น มันก็สายหัวแล้วบอกว่า… “พวกคันปลาซิว ปลาสร้อย” ผมไม่สนใจคำพูดดั่งหมาเยี่ยวรดสังกระสีนั้น ส่งเหยื่อเข้าหมายที่แท่น แล้วปล่อยให้กระแสน้ำพาเหยื่อขนาด 20 กรัมให้ลอยเข้าไป มั่นช่างนานแสนนานเพราะกระแสน้ำแทบไม่ไหล

ทิ้งไว้นานตราบเท่าใดไม่ทราบได้เพียงแค่สายหย่อน ผมก็ปั่นรอกเร็วๆแล้วใส่แอคชั่นนิดหน่อย เพียงแค่ไม้แรก ปลายคันก็ถูกกระชากอย่างแรงจากเจ้าตัวใต้น้ำ จากนั้นความมันส์ก็บังเกิด ทั้งวิ่ง ทั้งมุด กระชากสายออกตามจังหวะการหนีเอาตัวรอด จากด้านซ้ายมาทางด้านขวาของเรือ  Ci4 เบอร์ 3000 ทำหน้าที่ด้วยความซื่อสัตย์ เบรคเนียนราวกับหน้าพริตตี้ราคาค่าตัวคืนละ 30,000 ไม่มีเด้าให้เร้าใจ

สาย Pe.1.5 จากเวปเจ็กที่รวยที่สุดในโลก ผู้ครองตลาดการค้าเสรีของโลกออนไลน์ ทำหน้ามี่ได้ซื้อสัตย์ ดังข้าราชการจนไที่ตรงฉิน คันไดว่า MJ.โค้งงอจรดปลายน้ำเหมือนนักการเมืองเอามือกุมไข่โค้งคำนับเพื่อขอเก้าอี้รัฐมนตรี…จนสุดท้ายเจ้าตัวปริศนาที่งับเหยื่อไมโครจิ๊ก 20 กรัมพ่วงด้วยเบ็ดสามทางก็ยอมมอบตัว มันเป็นปลากระมงตาแดงน้ำหนักราว 3 กิโล หลังการต่อสู้อย่างสมศักดิ์ศรี มันก็ขึ้นมานอนชมจันทร์ที่ท้ายเรือ

ผมไม่รอช้าหลังปลดปลาออกผมส่งเหยื่อไปเป็นไม้ที่สอง ไม่ที่สาม และไม้ที่สี ทุกไม้ไม่มีพลาดแม้แต่ไม้เดียว จากคันปลาซิวปลาสร้อยที่หมอเป็ดมันด่าเอาไว้ เวลานี้มันคือตัวปั่นหุ้นอย่างมหาศาล ทุกคนทิ้งคันจิ๊กไว้เบื่องหลังหันมาจับคันแคสกันถ้วนหน้า ท้ายเรือเป็นแปลเปลี่ยนไปเป็นรันเวย์ หวุดหวิดที่หมอเป็ดจะได้ใช้ชุดผ่าตัดเล็กที่เตรียมมาหลายต่อหลายครั้ง เมื่อหน้ารอกปิดเองเวลาตีแล้วเหยื่อพร้อมเบ็ดสามทาง วิ่งเข้าหาคนข้างเคียงที่ท้ายเรือ…555

ทุกไม้ที่ถูกส่งออกไปสามารถนับปลาหนึ่งตัวได้เลย เรียกได้ว่างานนี้สถิติดีมาก เกือบจะ 1:1 เลยก็ว่าได้ เราโดนฝูงปลากระมงถล่มกันทั้งคืนจากการแคสเพียงอย่างเดียว นานๆครั้งมันจะหลงกินจิ๊กสักครั้ง เพราะเพื่อนบางคนอย่างน้าบอมไม่มีคันแคส ก็ต้องจิ๊กแบบวัดดวงกันไป…

ผมเริ่มมีอาการเมื่อยบริเวณอุ้งมือ เพราะไม่เคยเตรียมใจว่าจะมาใช้คันขนาดเล็กปราบเด็กเกเรที่หลักแก๊ส นานๆจะใช้คันสปินนิ่งสักครั้งมันเลยออกอาการนิดหน่อย แต่เพราะความมันส์ และความบันเทิงอาการเหล่านี้จึงมิใช่ปัญหา เราโดนถล่มแบบนี้จนเริ่มล้า โดยเฉพาะบักเอมันใช้คันป๊อบคันใหญ่ตีเข้าไปชายไฟช่วงรอยต่อมืดๆด้วยเหยื่อผิมน้ำขนาดใหญ่ ผลปรากฏว่ามันโดนกระชากแต่ละครั้งเกือบตกน้ำ บางตัวพาวิ่งเข้าไปหลักจนขาดกระจาย ไซด์ที่ได้มาส่วนใหญ่จะใหญ่กว่าของชาวบ้านทั้งหมด เหยื่อที่ใช้แทบจะจำหน้าไม่ได้ เพราะสาระรูปผิดไปมาก เหมือนแท่งไม้ธรรมดา ไม่มีสีมีสรรอะไรเลย ดูแล้วแทบไม่เหลือราคา แต่หารู้ไม่ว่ามันผ่านสมรภูมิกลักแก๊สคืนนี้มาอย่างโชคโชน…

ความเงียบเริ่มมาเยือนไม่ใช่เพราะปลาไม่กินแต่ตอนนี้ค่อนคืนมาแล้วอีกไม่กี่ชั่วโมงก็จะสว่าง ผมเริ่มแทรกตัวหาที่นอน แต่ท้ายเรือยังมีผู้กล้ายืนท้าความง่วงประลองกำลังกับฝูงปลาอยู่จนรุ่งเช้า แล้วเข้าครัวทำกับข้าวเลี้ยงเราต่อทันที คนๆนั้นคือบักเอ พ่อครัวตัวร้ายมือปาณาติบาตหนึ่งเดียวในเรือเรานั่นเอง

โปรดติดตาม มหากาพย์แห่งการเดินทาง “แลตติจูดที่ 10 หลักแก๊สกลางอ่าวไทย” ใน
ตอนที่ 5 ถอยเพื่อตั่งหลักเข้าตี
ได้ที่นี่ที่เดียว…ตกปลากับเรือแพรอาภรณ์ สำหรับวันนี้ ขอกว่าคำว่า…สวัสดีครับ

สุดยอดครับน้า เหมือนอ่านหนังสือสมัยก่อนเลยครับ

ตามชมตามเชียร์ครับ

สุดยอดเลยครับ

เร้าใจ

+1 ค่าชมครับ เหมือนอ่านนวนิยายเล่มนึง ที่วางไม่ลงจริงๆ

สนุกมากครับ

สวัสดีครับมิตรรักแฟนเพลงทุกท่าน…ก่อนอื่นผู้เขียนต้องขอขอบพระคุณทุกท่านสำหรับคำติชมใน บทความเชิงท่องเที่ยวตกปลาทั้ง 4 ตอนที่ผ่านมา โดยผู้เขียนหวังเป็นอย่างยิ่งว่า เมื่อท่านอ่านจข้อเขียนนี้จบลง มันอาจเป็นแรงบันดาลใจเล็กๆ ให้ท่านอยากจะออกไปผจญภัยในทะเลกว้างบ้าง

เพื่อเป็นประสบการณ์ในการตกปลา แค่นี้ผู้เขียนก็มีความสุขแล้ว และจากนี้ไปเช่นเดิมครับหลังจากที่ห่างหายไปนานขอเชิญท่านเสพบทความนี้ต่อแบบไม่มีคั่นโฆษณาอย่างมีความสุขถ้วนหน้าครับ…