หน้าแรก|กระดาน|รีวิว|ประมูล|ตลาด|เปิดท้าย

เดินไป – ถ่ายไป (Episode 4: ฉบับ...ไม่รับประกันความพอใจ)

ยามเย็นวันหนึ่ง ณ หมายสะพานคู่ หาดแม่รำพึง จ.ระยอง 

สถานทีเดียวกัน (หมายสะพานคู่) หาดแม่รำพึง จ.ระยอง ตอนย้ายมาอยู่ใหม่ๆ เกือบสิบกว่าปีผ่านมาแล้ว 

ถ่ายสะท้อนกระจกจากห้องน้ำในบ้าน จ.เชียงราย ไม่เหลือวี่แววความชัดจากภาพต้นฉบับกันเลย 

ขณะที่ผมกำลังขับรถจะผ่านฉากนี้จาก จ.แพร่ มุ่งหน้าไป จ.เชียงใหม่ ผมเห็นแสงแดดยามบ่ายส่องเฉียงๆ ลงมาที่ป้ายบอกทางไป จ.น่าน อยู่บนเนินดิน พลันผมก็วนรถกลับ เพื่อขอให้นางแบบมายืน ณ ตรงจุดนี้ และทำการบันทึกภาพการเดินทาง 

ณ อ่างเก็บน้ำของหมู่บ้านแห่งหนึ่งที่ จ.เชียงราย ในยุคที่คัน Interline และรอก Daiwa Pixy กำลังเฟื่องฟู และปลายางหางแดง ค่าย Panther Martin กำลังระบาดตามบ่อตกปลากะพงขาว ยุคนั้น เป็นยุคที่ผมเริ่มให้ความสนใจในการเริ่มถ่ายภาพ 

หลายปีผ่านไปกับการถ่าย Pre-Wedding ให้กับน้องชายเพื่อน ที่อ่างเก็บน้ำแห่งหนึ่ง จ.พะเยา ภาพนี้เป็นการแสดงตัวอย่างในการถ่ายทำ ให้กับคู่ Pre-Wedding

ช่วงพัก งานถ่าย Pre-Wedding ที่อ่างเก็บน้ำแห่งหนึ่ง จ.พะเยา นานๆ จะมีรูปคู่ของตัวเองซะที 

อีกครั้ง กับการนำแสดงการโพสเป็นตัวอย่างในการถ่าย Pre-Wedding ให้น้องชายเพื่อน ที่รีสอร์ทแห่งหนึ่ง จ.เชียงราย 

ภาพนี้ถ่ายทำคามือ...ตั้งแต่ เมื่อใด เวลาใด คงจะมีคำตอบอยู่ในตัวแล้วนะครับ 

ภาพนี้ถ่ายทำที่บ้านเชียงราย ก่อนหน้าที่จะไปเข้ารับการอบรมที่ร้านอินโฮม เพิ่งถอยกล้อง Canon Kiss X (400D) เฉพาะ Body มือหนึ่งและเลนส์ครอบจักรวาลช่วง 18-200m (มือสอง) มาประกอบคู่กันใหม่ๆ ตั้งกล้องถ่ายกันเอง แม้ว่าต้นฉบับภาพจะมืดมากๆ แต่ด้วยอารมณ์ภาพ ผมต้องทำทุกวิถีทางเพื่อให้ได้ภาพนี้มาเก็บไว้ให้ได้ 

นายและนางแบบภาพนี้ ไม่รู้จักกัน และก็ไม่ได้มาด้วยกัน (นายแบบเป็นเพื่อนผมที่ทำงานเดียวกัน) แต่สิ่งที่ทำเหมือนกันก็คือ มาถ่ายรูปในงานเทกระจาดอาหารทะเลฟรี ณ ชายหาดแห่งหนึ่งที่ จ.ระยอง ผมเลือกมุมนี้ เพราะต้องการให้ ดูเป็นคู่ ชู้ชื่นกัน...มุม(มอง)นั้น สำคัญไฉน? 

ผมแอบถ่ายช่างภาพคนนี้ในโบสถ์แห่งหนึ่งที่ จ.เชียงราย แน่นอนครับ มันไม่เหลือสภาพต้นฉบับเลยครับ 

อุปกรณ์ในการบันทึกภาพของผมที่ใช้อยู่ในปัจจุบันนี้ ยังมีศักยภาพไม่ถึงครึ่งหนึ่งของอุปกรณ์ของนายแบบท่านนี้ 

จะเลือก อุปกรณ์ หรือ จินตนาการ

เหมือนกับที่ผมได้กล่าวไว้ในตอนต้นๆกระทู้แล้วว่า ผมชอบที่จะเดินออกไปดูวิถีชีวิตของนักแสดงละคร ในโรงละครโรงใหญ่ ที่มีฉากและบทละครไม่ซ้ำกันในแต่ละวัน และตัวละครนั้นๆ ก็จะไม่รู้ว่าผมได้แอบดูอยู่ห่างๆ ในทางกลับกัน ผมก็หาได้เป็นแค่เพียงคนดู ผู้ชมแต่เพียงฝ่ายเดียวไม่ แท้จริงแล้ว ผมก็เป็นเพียงแค่ อีกวิถีชีวิตหนึ่ง ในโรงละครเดียวกันนี่เอง (ก็ถูกแอบถ่ายได้เช่นกัน) 

ทั้งหมดนี้ เป็นเพียงแค่มุมมองของผม ที่อยากลองนี่ ทำโน่นธรรมดาๆ เสมือนสายตาของเด็กตัวน้อยๆ ในภาพนี้ หาได้คิดบังอาจไปต่อกรหรือชี้แนะใคร เพียงแค่อยากลองทำในสิ่งที่ไม่ค่อยมีใครอยากจะทำ...ก็เท่านั้น 

อาจจะมีหลายคนที่ดูภาพนี้ แล้วมองเห็นจุดสิ้นสุดของทางเดิน แต่ก็ยังมีอีกหลายคนมองว่า ทางเดินนั้น มันยังไม่ถึงจุดสิ้นสุด เพียงแต่วิธีที่จะใช้ในการเดินทางไปต่อนั้น มันต้องแปรเปลี่ยนให้เหมาะกับสภาพของการเดินทาง กรอบของความคิด (Mindset) กำหนดพฤติกรรมและขอบเขตของมุมมอง (Behavior and View) หากความคิดไร้กรอบหรือขอบเขต วิธีการมันก็เป็นอิสระ ส่วนนักเดินทางจะเลือกไปต่อหรือยุติเพียงแค่ทางเส้นนี้นั้น...ก็สุดแท้แต่ “วิถี” ของนักเดินทางแต่ละคน 

บางครั้ง “วิถี” ก็บ่งบอกได้ว่า “คุณคือใคร” โดยไม่จำต้องอาศัยอรรถาธิบาย 

มันไม่ผิด ที่คิดจะตั้งเป้าหมาย ถึงแม้ว่า เป้าหมายนั้น จะยังเป็นเพียงแค่ความใฝ่ฝันก็ตาม 

หากไร้ซึ่งความใฝ่ฝัน ก็คงจะไม่ออกเดินทาง เพื่อตามหาความฝัน และก็คงยาก ที่จะทำให้ฝันนั้นมันเป็นจริง...ในที่สุด (ภาพนี้ ถ่ายทำในวันที่สองของการฝึกอบรมถ่ายภาพ วันนั้นครูๆได้พาคณะนักเรียนอินโฮมสกูล ออกไปฝึกถ่ายภาพหลังจากที่ได้เรียนทฤษฏีภาคเช้ามาแล้ว ณ บ่อตกปลาแห่งหนึ่งแถวๆ แปดริ้ว) และผมก็ได้ภาพนี้มาเก็บไว้รอวันนำเสนอออกสื่อ 

แล้วความฝันของคุณๆ คืออะไร 

"วิถี" นั้นมีหลากหลาย เสมือนหนึ่งกับนิ้วมือในมือของท่านเองที่สั้นยาวไม่เท่ากัน...สุดแท้แต่ว่า ท่านจะเลือกเดินตามทางของใคร หรือ สร้างเส้นทางเดินในวิถีของตัวท่านเอง 

บนเส้นทางเดินของถนนชีวิต ที่เคยผ่านการแก่งแย่ง แข่งขัน ชิงดีชิงเด่นมาก็มากมี ทำให้ผมได้เรียนรู้ว่าการแข่งขันที่ดีที่สุด สำหรับตัวผม ก็คือ การแข่งขันกับตัวเอง ในเมื่อน้ำไม่เคยเต็มแก้ว ผมก็มีความสุขที่ได้เรียนรู้อย่างต่อเนื่อง ให้คงอยู่ และต่อยอดในวิถีของตัวเอง 

ผมเลือกที่จะมีวิถีที่เป็นตัวของตัวเอง ดีกว่าไม่เคยมีโอกาสจะรับรู้มันเลยว่า ชีวิตในร่างการของตัวเองนี้ แท้จริงแล้ว...(มัน)คือใคร?

ขอถือโอกาสลากระทู้นี้ด้วยภาพนี้กันเลยนะครับ สถานที่ในการถ่ายทำภาพนี้ ปัจจุบันนี้ ได้กลับคืนสู่สภาพพื้นดินที่ว่างเปล่าไปเสียแล้ว...ขโมยขึ้นบ้านสิบครั้ง ไม่เท่ากับไฟไหม้เพียงครั้งเดียว แต่ทว่า สิ่งหนึ่งที่ “ไฟและขโมย” ไม่สามารถเอาไปจากตัวเราไปได้เลย นั่นก็คือ “ความรู้ ความสามารถ และ ความเป็นตัวของตัวเอง”

ขอขอบพระคุณอย่างยิ่งสำหรับพี่เล็ก-แปดริ้ว น้าเว็ป น้าเต่า-Trophy และน้าๆ อีกหลายท่านที่ไม่ได้เอ่ยชื่อในบ้านหลังนี้ ที่ได้สละเวลาถ่ายทอดความรู้ เกี่ยวกับการถ่ายภาพให้กับผมเป็นฐานราก กล้าพอที่จะแตกหน่อกลายพันธุ์ จากบทเรียนที่ได้เรียนรู้มาในวันนั้น จนเป็นเรื่องราวในกระทู้นี้

ขอขอบคุณเป็นพิเศษสำหรับน้าเว็ป ที่สร้างบ้านหลังนี้ ให้ผมได้มีโอกาสนำเอาสิ่งที่ผมได้เรียนรู้และประสบการณ์ที่ได้พบเจอต่างๆ มา Share & Learn ร่วมกันอยู่เสมอ ก็หวังว่าจะมีโอกาสได้พบเจอกันอีกในกระทู้ต่อไป(ถ้ามี)

...สำหรับกระทู้นี้ ขอกล่าวคำว่า “สวัสดี”