นั้นไงผมว่าแล้ว แอบชัก ตะมะไซด์งามขึ้นมาอีกแล้วบังชัย แหม ไม่ได้ออกเลนานแล้ว ฝีมือยังไม่มีตก
ผมขออนุญาติกล่าวถึง ไต๋ชัยหรือบังชัย เพื่อนเก่าแก่คนนี้ของผมหน่อยแล้วกันน่ะครับ ผมได้ มารู้จัก แก ตอนช่วงปี 46 ก็พี่ไก่ รุ่นพี่แถวบ้านนี่แระครับ มาชวนบอก มีเพื่อนที่พังงาจะชวนไปลงเรือหางยาว ตกปลา ที่หน้าทับละมุ สนใจไปไหม ลงเรือ ที่บ้านห้วยไม้ไผ่ ผมก็ตกลงไปโดยไม่ได้คาดหวังไรมาก ก็อยากไปลองดู เพราะไม่เคยไปลงเรือหางยาวแถวนั้นเลย มีแต่ไปลงเรือใหญ่ออกไปสิมิลัน อย่างเดียว
ปรากฎว่าหลังจากกลับมา ผมไปเอง แทบทุกเดือน ขับรถไปคนเดียวเองก็บ่อย จากภูเก็ตไป ลงเรือบ่ายๆกลับเที่ยงอีกวัน เหนื่อยยังไงก็ยังไป ติดใจ บริการ อัธยาศัย ความขยันในการ ย้ายหมายหาปลาให้ลูกค้า มีหมายใหม่ๆ ชวนไปลองเสมอ ผมได้ปลากลับเต็มลังโฟมแทบจะทุกครั้ง บางครั้งได้ปลาน้อย พอตอนจ่ายค่าเรือ ให้เงินแกไป แกให้กลับมาอีก สามสี่ร้อยก็มี แกบอกช่วยค่าน้ำมันขากลับ เห็นได้ปลาน้อย จนผมซึ่งน้ำใจ ของลูกทะเล อย่างบังชัย จนล่วงมาถึง ธันวาคม ปี 2547 เป็นปีที่จำไม่รู้ลืมจิงๆครับ สึนามิเข้าวันที่ 26 ธค.ผมอ่ะ จองเรือแกไว้วันที่ 27 ธค. พอเช้าวันที่ 26 ธค.สึนามิเข้าถล่ม ราวแปดโมงกว่าผมก็โทรไปหาแก ว่าตกลงพรุ่งนี้ โอเคออกได้ใช่ไหม โดยหารู้ไม่ว่า สึนามิ เข้าถล่ม ทั้งภูเก็ตพังงา เนื่องจากทำงานในตึก ไม่ได้เปิดทีวี ในตอนนั้น แกรับโทรศัพท์บอกว่า เดี๋ยวค่อยโทรมาใหม่น่ะ น้ำขึ้นท่วมบ้านแล้ว กำลังรีบขนของ แล้วก็รีบวางสายไป ผมก็งงเข้าไปใหญ่ ราว9โมงเช้า ถึงจะรู้ ว่าสึนามิกำลังถล่ม ฝังอันดามัน ราบเรียบเลย นี่ถ้ามันเข้าตอนบ่ายวันที่ 27 แทน ป่านี้ผมคงไปสบายไปแล้ว 555555
หลังจาก สึนามิเข้าถล่ม ผ่านไปอีก สามวัน ผมถึงติดต่อแกได้ แกบอกว่า แกปลอดภัยดี แต่บ้านขนาดอยู่ด้านในคลอง ก็พังเสียหายไป พอสมควร สะพานไม้ที่ผมใช้ลงเรือ พังหมด ไม่เหลือ และ ข่าวที่สะเทือนใจก็คือ หลานชายแกเสียชีวิต เนื่องจากทำงานที่ท่าเรือประมงทับละมุ แกเอาเรือลำที่ออกรับแขกตกปลานี่แระครับ ออกไปหา ไปเจอศพติดอยู่แถวด้านในคลองทับละมุ น้องเขยก็เสียชีวิต จากคลื่นถล่มที่เขาหลัก หลังจากเหตุการณ์ ผ่านไป 15 วัน ผมถึงได้ไปเยี่ยมแก เอาข้าวสารอาหารแห้งไปฝาก ได้พูดคุย แกพาไปดูที่ต่างๆแถวทับละมุ ผมไปเห็นเอง แทบไม่เชื่อสายตาว่ามันจะขนาดนี้
จนปี 48 ผ่านไป 1 ปีเต็ม หลังจากสึนามิถล่ม บังชัย ไม่เคยออกทะเลอีกเลย ผมเข้าใจในความรู้สึกแกดี ถึงแม้แกจะไม่เคยบอกให้ฟัง ว่าสิ้นหวังแค่ไหนในตอนนั้น
จนสุดท้ายแกตัดใจ ขายเรือ ที่ใช้หากินรับแขกตกปลา ทำลอบ มาหลายปี แกบอกว่า ไม่มีใจจะออกทะเลอีกแล้ว ออกไปแล้ว มันอยู่ไม่ได้ กล้ากลัวๆ
จะเปลี่ยนไป ขึ้นเขาทำสวนยางแทนแล้ว ผมฟังแล้วก็สลดใจเหมือนกัน เนื่องจาก คนที่อยู่กับทะเล มานาน สึนามิ ยังทำให้กระทบได้ขนาดนี้ แต่เราไม่โดนกับตัวเอง เราก็คงจะไม่เข้าใจความรู้สึกของคนที่โดนขนาดนั้นมา
)
)
)
)
)
)