เลาะกันลงมาได้ไม่ไกล ก็เจอเหตุการณ์ระทึกอีกจนได้ครับ
ในขณะที่กำลังเพลินกับการตีปลา โดนบ้าง หลุดบ้าง
พวกเราเดินมาถึงแก่งน้ำไหลที่สองข้างทางของคลองเป็นป่าไผ่โปร่งๆ
แก่งที่ว่าน้ำแรงมาก ไม่สามารถเดินลุยน้ำได้ เลยตัดสินใจเดินขึ้นฝั่งเลาะไปกับป่าไผ่ที่ขนาบข้างลำน้ำ
โดยที่ น้าเอี่ยว เดินหน้า และผมทิ้งระยะห่างจากน้าเอี่ยวประมาณ 5 ก้าว
น้าเนตร ตามหลังผม และปิดท้ายโดยนายน๊อต เด็กหนุ่มท้องถิ่นที่เพิ่งเข้าป่าเป็นครั้งที่2
เราเดินตามด่านสัตว์ไปเรื่อยๆ เพื่อหาช่องที่จะลัดลงสู่ลำน้ำ
ทันใดนั้น น้าอี่ยวหยุดเดินกึ๊ก!!! ท่าทางชะงักเล็กน้อย แล้วหันหลังกลับ ทิ้งคันเบ็ดกระโจนพรวดมาที่ผม
ผมชะโงกมองหาสิ่งที่น้าเอี่ยวกำลังวิ่งหนี เมื่อกวาดตามองระดับสายตา ไม่เห็นมีอะไร
แต่พอกวาดตามองลงต่ำ เท่านั้นแหละ ผมนี่หันหลังวิ่งพรวดอย่างไม่คิดชีวิตเหมือนกัน
"อะไรๆ!!" น้าเนตร ตะโกนถาม เมื่อผมวิ่งมาจะถึงตัว
"บองหราๆ พี่!!!" ผมตอบน้าเนตร
สิ่งที่ผมเห็นนั้น คืองูจงอางขนาดใหญ่ครับ กำลังนอนเหยียดตัวอย่างสบายอารมณ์ แต่เมื่อถูกรบกวนจากพวกเรา
มันจึงชูหัวขึ้นเกือบเมตรในท่าพร้อมจู่โจม ก่อนที่มันจะเลื้อนหนี โดยทางที่มันเลื้อยไปนั้น มันคือทางที่พวกเราจะต้องเดินต่อไป
"เอาไงกันดีพี่ " ผมถามน้าเนตร
"ทันเห็นมั๊ย ว่ามันเลื้อยลงน้ำ หรือ ขึ้นป่า" น้าเนตรถามกลับ
"ไม่เห็นครับ แค่ผมเห็นว่าเป็นจงอาง ผมก็เผ่นแนบแล้ว"
พวกเราจึงตัดสินใจว่า อยู่รอขึ้นเรือดีกว่า ไปต่อนี่ มีเสียวครับ เพราะไม่รู้ว่ามันไปทางไหนกันแน่
5
)
)
)
)
)
)
