ในที่สุดผมกับหนูหวายก็ต้องแยกทางกันโดยไม่ต้องจดทะเบียนหย่า...(เกี่ยวไรเนี่ย..
)
และแล้ว....ผมก็เห็นหนองน้อยแซมมาจากลำห้วย...ผมก็จัดการหวด..โหกัดกระจาย...ได้มาตัวแรกก่อน...
มีคนเดินมาถามผม..."ได้บ่.."
"เพิ่งได้ตัวเดียวครับลุง..."
แล้วตัวที่สองก็ตามมา...
ไม่ถึง 5 นาที...ป้าคนนึงเดินมาหาผม...
"เจ้าเฮ็ดอีหยัง.." สีหน้าแกตื่น ๆ นิดนึง.
ผมก็ตื่นเหมือนกัน.."ตกปลาครับป้า.."
"นี่มันสระข่อยเด้อออ...ข่อยสิจับเจ้า...เจ้าลักปลาข่อย..."
งง+อึ้งกิมกี่สิครับผม...ผมก็พยายามอธิบายและขอโทษแกต่าง ๆ นานา เพราะผมเห็นว่าหนองน้ำมันแซมออกมาจากห้วย....
แกไม่ฟังอะไรร้องให้ชาวบ้านที่อยู่ใกล้ ๆ ซึ่งแกอ้างว่าเป็นผู้ใหญ่บ้าน มาช่วยจับผม...
แล้วกัน...แกแย่งเอาถุงปลาผมไป ทั้งที่ผมขอโทษและจะปล่อยปลาไป...
ยิ่งเท่ากับยุแก...แกตะโกนอย่างดัง..."พ่อใหญ่จิตร...มาช่วยข่อนแน..คนลักปลา"
ผมก็ได้แต่อึ้ง...ไม่เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้มาก่อนในชีวิต..ก็เลยตัดสินใจเดินขึ้นรถไป....
"อย่าฟ่าวไป....มาเสียค่าปรับให้ข่อยก่อน..."
บรืน...บรืนนนนนนน....โอเพ่นอาดหลาด....
ระหว่างที่ขับรถไป ในใจก็ครุ่นคิดตลอดเวลา หน้าที่การงาน อาชีพ ฐานะ ศักดิ์ศรี อะไรต่อมิอะไร...
มันผุดเข้ามาในสมองผม...ให้ครุ่นคิดอย่างมีกังวล...
เราก็ไม่ได้มีอะไรมากมายในการมาตกปลานอกจากความรักในเกมการตกปลา ทำไมต้องเจออะไรแบบนี้ด้วย...
ผมรู้สึกกังวลอย่างบอกไม่ถูก เพราะไม่เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้มาก่อน...ทำไมป้าคนนั้นแกไม่ฟังเหตุผลอะไรเอาเสียเลย...
สุดท้ายก็...ถอนหายใจเฮือกใหญ่...คิดวนไปวนมาก่อนปลง..
เฮ้อ...คนเรา มีสมองแค่ไหนก็คิดได้แค่นั้นแหละ...