หน้าแรก|กระดาน|รีวิว|ประมูล|ตลาด|เปิดท้าย

มหากาพย์ แม่น้ำเพชร ซีซั่น 1 ลูกผู้ชาย และ สายน้ำ

ผมดื่มด่ำกับธรรมชาติและมวลหมู่แมกไม้ได้ไม่นาน ล้วงเข้าไปในย่ามเปลี่ยนเหยื่อเป็น  Risto Rap ร้อยห่วงด้วย VMC 3 X

ตีเหยื่อขวางลำน้ำตามเดิมสตูรเดิมแบบที่ใช้ตกปลาแค้ กี่สิบกี่ร้อยไม้ก็มิได้สนใจ

ตีเบ็ดชมนกชมไม้พักผ่อนไปตามประสา สายตาพลันมองเห็น หมู่หินในร่มเงาไม้เป็นวังน้ำวน ไวเท่าความคิด....

ควับ...! " เหยื่อตัวเก่งพุ่งแหวกอากาศเข้าเป้าหมายที่วางไว้แทบจะพอดี ลากเหยื่อกลับมาหาเจ้าของ

ลิ้นอวบอ้วนของเหยื่อทำงานอย่างที่เคยเป็น กระแทกหินมาเรื่อยๆตามระยะทางตามจังหวะ แต่พอหลุดจากหมู่หินลงร่องน้ำลึก..

" ปืด...ปืด....ปืด.." อสูรร้ายใต้น้ำโจมตีเยื่ออย่างไม่ได้ตั้งตัว มันกระชากสายว่ายตามกระแสน้ำอย่างไม่คิดเหลียวหลัง

ผมได้แต่ตั้งคันรั้งหวังให้หันหวักลับมา...อนิจจา..!

..มันลากสาย ว่ายจนตกแก่งน้ำไปตัวเบ็ด VMC 3X ง้าง มันหลุดลอยไปแล้ว..

..ผมยืนมึนกับสถาณการณ์ที่เกินขึ้นแค่ไม่กี่วินาทีนี้ได้ไม่นาน...

" ไปผาน้ำหยดกัน " พี่โจบอกเป้าหมายสุดท้ายของการเดินทาง

..เราเดิน เท้าผ่ากระแสน้ำเย็นเฉียบไปฝั่งตรงข้าม พี่หมีไม่ได้ข้ามมาด้วยดูแลนาคินทร์ที่ฝั่งเดิม
เห็นน้ำไหลเอื่อยๆแบบนี้ประมาทไม่ได้ แรงเอาเรื่องเล่นเอาเพื่อนๆหลายคนเสียหลักหัวคะมำไปคนละหลายที
เสี่ยงตะคริวรัปทานเป็นอันมาก เราเดินเรียงแถวตอนลึกเพื่อให้คนหน้าต้านกระแสน้ำคนด้านหลังจะได้เดินสบาย
เป็นวิธีการอันแยบยลของพี่โจ ระยะทางแค่ไม่กี่ร้อยเมตรกว่าจะข้ามมาได้ต้องตัดร้องน้ำที่ไม่ลึกเกินอก
เพื่อความปลอดภัยเลยกลายเป็นเดินอ้อมไปอ้อมมากลางลำธาร..

.เรามานั่งหมดแรงกันที่ฝั่งตรงข้าม พักสูบบุหรี่ดื่มน้ำนิดหน่อยมุ่งหน้าเดินสวนสายน้ำต่อไปตั้งเข็มเข้าหา "ผาน้ำหยด "

.จากนี้ไปไม่มีเสียงคุยสักเท่าไรเพราะหนทางช่วงนี้เดินไต่เดินเลาะหน้าผากัน ไปล้วนๆ รากไม้ เถาวัลย์ขนาดใหญ่
ใช้ปีนป่ายเหนี่ยวรั้งได้เป็นอย่างดี พี่เอฟทิ้งสัมภาระไว้ริมทางไปนานแล้ว ขากลับค่อยเก็บ พี่ทิดถือกระเป๋า พี่โจถือคันเบ็ด
ผมตัวใหญ่เทอะทะที่สุดในกลุ่มต้องการความคล่องตัวในการเดินทางเป็นอย่างมาก ทั้งโหด ทั้งสวย ทั้งเหนื่อย
พวกเราช่วยกันจูง ช่วยกันลาก ช่วยกันดัน ไปตลอดทาง ไม่มีใครทิ้งใคร ไม่มีคนบ่น มีแต่เสียงหัวเราะ
จากการแซวกันประปรายเพื่อเป็นออกเทนในการเดินทางต่อไป...

ระหว่างทางเราพบซากปลากดนอนตายอยู่บนหิน ด้านหลังเป็นแผลเหวอะหวะ
ยังพิสูจน์ทราบไม่ได้ว่าสัตว์อะไรคาบปลาในน้ำขึ้นมาไว้บนบก ปีนขึ้น ไต่ลง ไต่ขึ้น ปีนลง ลงน้ำ ปีนขึ้น ไต่ลง ลงน้ำ
เป็นอยู่อย่างนี้ไม่รู้วนกันมาครบสักกี่ตรั้ง กำลังขาเริ่มล้า กำลังเข่า กำลังแขนเริ่มถอย พักกันครั้งสุดท้าย

ผมยืนยิ้มสูบบุหรี่ โม้กับเพื่อน แต่ขาผมสั่นดิกๆ อีเจ๊เอฟ แรงดีโม้ไม่มีหยุด มันบอกว่าถ้ามันมาเอง
ไม่ว่ายกรรเชียงทวนน้ำขึ้นมา ก็จะใช้วิชาตัวเบาบนก้อนหินกับยอดไม้  ไม่ก็กระโดดตีลังกา
หรืออะไรที่พิสดารของมันอีกหลายท่า แต่ผมเห็นแขนถลอกหน้าแข้งเขียวแขนสั่นเหมือนกัน ส่วนพี่ต้อ ฟิตปั๋งแรงดีไม่มีตก

กว่าจะเหยียบย่างเข้าผาน้ำหยด เล่นเอาน้ำตาตกไม่รู้กี่รอบ สุดท้ายพวกเราก็พิชิตได้
เป้าหมายสุดท้ายของการเดินทางมหาเมื่อยครั้งนี้ กระเทยโหดสองคนฟิตจัด
มาถึงหยิบเบ็ดเกี่ยวเหยื่อเดินท่องลำน้ำเพชรตีเหยื่อหาโทรฟี่ในทันที ส่วนผมวันนี้ได้ตัวแล้ว
ขอนั่งพักเหนื่อยนอนแช่น้ำ สูดอากาศสบายใจให้หายเมื่อยสักหน่อย

จุดบุหรี่สูบ อัดควันเข้าปอดหนักหน่วง พ่นควันสีเทาหม่นพุ่งกระจายไปบนอากาศ
พี่โจส่งยาดองในขวดที่ติดมาด้วยให้ผมนอนจิบแชน้ำสบายใจ นกโพระดก ร้องหัวโป๊ก หัวโป๊ก อยู่หนไหน
นกขุนทอง นกกระเต็น อีกสารพัดนกที่ขับกล่อมลำนำของธรรมชาตืให้ผมเคลิบเคลิ้ม สุราขวดนี้อร่อยยิ่งนัก
ผมเข้าใจแล้วว่าทำไมนวนิยายจีนกำลังภายใน ถึงชอบกินเหล้ากลางป่า กลางวิวทิวทัศนือันสวยงาม
สุราจะเลิศรสล้ำลึกขึ้นอีกเยอะหาก ดื่มด่ำร่วมกับบรรยกาศ

ผมกำลังจะเคลิ้มๆหลับ พี่ทิดเอาปลายคันสะกิดไหล่พร้อมส่งคันเบ้ดมาให้ ทำหน้าพะยักพะเยิดให้ผมดูริมตลิ่งด้านล่าง...

...ปลากระสูบขีด ตัวขนาดแขนว่ายคลอเคลียเคียงคู่กันมาสองตัว น่าจะว่ายสะกดรอยฝูงลูกปลาซิวที่เคลื่อนผ่านไปก่อนหน้านี้ ผมปล่อยหยื่อ กดฟรีสปูลแผ่วเบา ราวกับว่ากลัวปลาจะได้ยินเสียง...

" ควับ....! " ดั่งลูกธนูหลุดออกจากแหล่ง

พียงแค่คันเบ็ดผมตัดกับแสงตะวัน เป็นเงากระทบผิวน้ำ เหยื่อยังไม่ทันจะตกลงน้ำกระสูบใหญ่สองตัวก็แตกกระจายไปคนละทิศคนละทาง สัญชาติญาณมันแน่นอนจริงๆ ปลาป่าต้องระแวดระวังตลอดเวลา..

" มันคิดว่าเงาสัตว์  " พี่โจบอก

" สงสัยคิดว่า พี่เอฟจะโดด ไปกินมันเป็นๆ " แค่นี้ก็เรียกเสียงหัวเราะได้ก้องป่า

ระเทยโหดสองคนตะโกนเรียกผมให้ไปถ่ายรูปที่ผาน้ำหยด 
เรื่องดัดจริตถ่ายรูป เล่นกล้องผมว่าหาใครกินพรรคพวกผมยาก
เราพักเก็บความงามใส่กล้อง ใส่เมมโมรี่แห่งความทรงจำ
จดบันทึกความภูมิใจในหัวใจตนเองก่อนที่จะเดินทางกลับไปแก่งงาช้างกัน...

ขากลับไม่ต้องสืบ เหนือยกว่าขามาสองเท่า ขามา มาด้วยกำลังใจมาด้วยความอยากรุ้มันลืมเหนื่อย
แต่ขากลับมันรู้แล้วเห็นแล้ว ความเหนื่อยเข้ามาเกาะกุมหัวใจเราง่ายขึ้น

มีเรื่องตื่นเต้นนิดหน่อย ระหว่างทางขากลับมา "สามแยกบางกลอย " พี่ต้อเดินนำหน้ามาคนแรก พี่เอฟ ตามด้วยผม
พี่ต้อเจอะเอาโคตะระเพชรฆาตลายลูกหวาย " จงอางดง " หัวเท่าฝ่ามือกางทอดตัวนอนอาบแดดขวางหน้าอยู่ไม่กินสิบห้าเมตร
เล่นเอาอกสั่นขวัญแขวนกันพอสมควรกว่าจะผ่านจุดนั้นมาได้ หน้าซีดกันไปตามๆกัน
ต้องบอกขอทางผ่านจากเจ้าป่าเจ้าเขา เจ้าที่เจ้าทาง ขอผ่านทางหน่อย ต่างคนต่างไปนะ
เจ๊เอฟ กระเทยเฒ่าบอกกล่าวเพราะว่าเคยเจอะมาก่อน ใช้ประสบการณ์ของตัวเองได้เป็นประโยชน์มาก.

เราเดินย้อนกลับมาถึงที่แก่งงาช้างด้วยความกระปลกกระเปลี้ย พี่หมี ลุงน้อยเอาเรือกลับไปกินข้าวก่อนแล้ว เหลือเรือลำเดียว คน 5 คน ต้องลงไปอีกสองแก่ง...

...ผมถามพี่โจว่าไปไหวป่าว แกบอกว่าพอได้ แต่เห็นเหงื่อแตกเต็มหน้าเหมือนกัน..

" ไหวนะพี่โจ ไม่งั้นวิ่งสองรอบก็ได้ " ผมย้ำเพื่อความแน่ชัด

" ไหว ยังไงก็ไหว ไม่ไหวก็ลงน้ำจูงเรือ เหนื่อยหน่อยดีกว่าวิ่งสองเที่ยว " แกให้เหตุผลมาอย่างดี

" อือ " เอาไงเอากันผมคิดในใจ จุดบุหรี่กลัดใส่มุมปาก แล้วลงเรือ

..จากแก่งงาช้างกระแสนน้ำพัดพาลง มา " แก่งครก " ข้ามแก่งนี้ไปก็ถึงแคมป์แล้ว แต่มันไม่ง่ายอย่างนั้น..

" พี่ทิด เรือหนัก กราบเตี้ยไป ลงไปจูงดีกว่า " พี่โจตะโกนบอก

" พี่ทิดคัดหัวหลบหินแล้วกัน ผมลงไปจูงเอง " พี่โจโดดตูมลงไปจูงท้ายเรือ ชะลอความเร็วของเรือให้พี่ทิด คัดหัวเรือหลบหิน

ส่วนพวกผม หมดความคะนองตั้งแต่เห็นกราบเรือสูงจากน้ำแค่ครึ่งผ่ามือ หน้าซีดแหงะหน้ามาเห็นแก่งขาลง เพิ่งจะรู้ว่าขาขึ้นไม่ได้ความเสียวสยองเท่ากับขาลงเลย พวกเรานั่งกันตัวเกร็งบนเรือ...

...ยิ่งใกล้แก่ง ยิ่งใกล้เท่าไรน้ำเริ่มเร็ว เริ่มแรง เรามองเห็นสายน้ำพัดเข้าหาก้อนหินใหญ่แตกกระจายเป็นฟอง เสียงพี่โจตะโดนแข่งกับเสียงสายน้ำ..

" คัดเข้าซ้ายก่อน  ขวาหินใหญ่ใต้น้ำ "

..พี่ทิดกระแทกพายค้ำหินทางขวาไข้เต็มแรง น้ำหนักเรือ น้ำหนักคน เลือดไหลเป็นทางตามด้ามแพทันที...

...หัวเรือ เบนเข้าซ้ายถูกร่องน้ำ แต่แล้ว.....

" พี่ทิดขาผมหยั่งไม่ถึงพื้น ลึกมาก คัดหัวด้วย " เสียงพี่โจโวยวายมาจากท้ายเรือ ผมจับใจความได้เท่านี้

..กระแส น้ำไหลเชี่ยวกำลังลากเรือเข้าประทะกับโขดหิน เรือเสียการควบคุมทางด้านหลัง ไม่มีหางเสือ ไม่มีคนช่วยชะลอความเร็ว เหลือแต่พี่ทิดหัวเรือคนเดียว..

รือไม้ลำน้อยที่บรรทุกผู้โดยสารไม่ทราบชะตากรรมสามคนกำลังลุ้นกับชะตากรรม เต็มที่ หัวเรือกำลังจะกระแทกหินทางซ้าย
พี่ทิดกระแทกพายค้ำดันเต็มแรง หัวเรือหลุดออกมา เลือดจากสองมือไหลริน พายกระเด็นตกน้ำหายไป
แต่ท้ายเรือกำลังจะปัดเข้ากระแทกหิน พี่โจเกาะท้ายเรือรอคอยจังหวะนี้อยู่แล้ว
สองตีนยันก้อนหินรับแรงกระแทกก่อนที่ตัวเรือจะประทะ พร้อมกับถีบยันเด้งกลับเต็มแรง...

" ฮึ่ยยยยยยยยย ฮึ่ยยยยยยย " เสียงดังลั่นมาจากหลังเรือ พี่โจเคล้นพละกำลังเต็มที่ถีบก้อนหินต้านกระแสน้ำ พาเรือเข้าร้องน้ำให้ได้..

" ฮึ่ย " เสียงร้องหนักๆครั้งสุดท้ายจากลูกป่าร่างยักษ์ผู้นี้ ยันเอาท้ายเรือหลุดออกจากกระแสน้ำเชี่ยวกรากเข้าสู่ร่องน้ำได้อย่างทันท่วง ที...

..มีการกระแทกของเรืออีกเล็กน้อยแต่ก็ไม่น่าวิตกเท่าไร

...ที่ น่าวิตกที่สุดคือพายหาย ตอนนี้มันหน้าสิ่วหน้าขวานกว่าควายหายอีก ไม้พายแค่ด้ามเดียวเป็นตัวแปรสำคัญในตอนนี้..

" ระกำตำบอนเอ๊ย พายเสือกหายอีก มีดก็ไม่ได้เอามา เวร...! " เสียงพี่โจบ่นพึมพัม

...พวก เราพยายามหาไม้ถ่อแทนไม้พายแต่ตลอดสองฟากฝั่งมีแต่กิ่งไม้ผุๆพังๆ ไม่สามารถนำมาใช้ได้..

ขาขึ้นแก่งนี้เป็นเพียงแก่งลูกย่อยก่อนที่จะขึ้นผ่านแก่งครก มันไม่ความสำคัญอะไรเลยในสายตาผม
ความเร้าใจมันอยู่ที่แก่งครก แก่งงาช้างเสียหมด เป็นเพียงแค่แก่งธรรมดาที่พวกเรามองข้ามไป
แต่ตอนนี้แก่งเล็กๆที่เราเคยมองข้ามเมื่อเช้านี้ พร้อมที่จะจมเรือเราทุกเวลาที่พวกเราอาจหาญก้าวล้ำเข้าไปในกระแสน้ำ
เรือไม่มีพายก็แค่ซุงธรรมดาบังคับทิศทางไม่ได้
สถารการณ์แบบนี้ สอนให้ผมรู้โดยอัตโนมัติว่า เรื่องเล็กเรื่องน้อยก็ไม่ควรมองข้าม
วันใดที่พลาดเรื่องเล็กน้อยจะกลายเป็นเรื่องใหญ่เช่นตอนนี้ แค่แก่งเล็กๆแก่งเดียว ...

" นี่แหละ โบราณถึงบอก เข้าป่า มีดพร้าอย่าให้ห่างมือ "

" ถ้ามีมีด ตัดถ่อข้ามไปป่านนี้ถึงแคมป์แล้ว " พี่ทิดบอกมาตามลม

...พระเจ้ายัง เข้าข้างคนบาปอยู่เหมือนกัน พายเจ้ากรรมลอยไปติดแก่งหินไม่ห่างออกไป พี่ต้อก็ตาไวเหลือร้ายเหลือบไปเห็นเข้าพอดี เราถึงกลับมาถึงแคมป์ได้ด้วยประการฉะนี้ มิอย่างนั้น เดินกันกลับขาลากเลย..

พวกที่กลับมาก่อนช่วยกันทอดแห ได้ปลาขี้มาก ปลากระสูบตัวเล็กๆ มาได้พอสมควรคงจะเห็นว่าถ้าขืนฝากท้องไว้กับพวกตกปลา คงต้องแย่งข้าวลิงกินแน่ๆ เรามีปลาทอด กบผัดเผ็ดที่เหลือจากมื้อเช้า ต้มยำปลากระสูบ ไข่เจียว ซ้อสภูเขาทองคลุกข้าว อร่อยเหลือร้าย...

ลอดระยะเวลาช่วงบ่ายพวกเราทั้งหมดพักผ่อนกันตามอัธยาศัย พี่หมีเริ่มหามุมถ่ายรูป นาคินทร์หากิจกรรมซนๆตามประสาวัยเด็กเล่น พี่ต้อหัดตีฟลายโดยมีผม กับพี่เอฟช่วยกันสอน ดับเบิ้ลฮอร์น ...

าเที่ยวแก่ง ตกปลาน้ำไหล การตีฟลายให้ความสุขกับผมมาก เรียกได้ว่าแค่ตีอย่างเดียวก็พอปลาไม่ต้องกินเบ็ดก็ได้ บรรยกาศมันให้ อารมณ์มันได้ ผมตีฟลายไปเรื่อยๆพลางจินตนาการตามภาพที่เห็นในหนังสือ โปสเตอร์ จนเลยเตลิดไปว่าเราเป็นพระเอกหนังฝรั่ง เรื่องที่ตกฟลายอันโด่งดัง แหม...แม่งเท่ห์จริงๆ