หน้าแรก|กระดาน|รีวิว|ประมูล|ตลาด|เปิดท้าย

๛๏สะบายดี...สปป.ลาว๏๛

หอพระ ตั้งอยู่ด้านหน้าสิม ประดิษฐานพระพุทธรูปประทับยืนสูง ๑๘ ศอก เดิมอยู่ที่วัดธาตุน้อย ซึ่งสร้างโดยชาวเชียงขวาง ปัจจุบันวัดนี้ได้ถูกรื้อไปแล้ว

มีเรือด้วยฆ่ะ

กดมาซะอันเดอร์เพื่อให้ขับสีฟ้าออกมาแบบคอนทราสฆ่ะ

อยู่หน้าวัดแสน ... ดูจากปริมาณคนแล้วน่าจะอร่อย แต่ขี้เกียจต่อคิวฆ่ะ

เป็นแกลเลอรี่ขายภาพฆ่ะ

แวะซื้อขนมกินซะหน่อย  อันละ ๑,๐๐๐ ฆ่ะ

ปฮ. กำลังเคี้ยวตุ้ยๆเลย 

วัดหนองสีคูนเมือง วัดนี้มีชื่อเสียงเรื่องความศักดิ์สิทธิ์พระเจ้าองค์แสน ซึ่งเพียปุ้มลุม ชาวบ้านโคมเสลาที่ไปค้าขายที่เมืองเชียงแสนได้อัญเชิญพระพุทธรูปทองสำริดน้ำหนักหนึ่งแสนมาไว้ที่บ้านเสลา หากแต่แพได้ล่องตามน้ำมาเทียบที่ท่าวัดหนองจึงได้อัญเชิญพระพุทธรูปประดิษฐานที่วัดสีคูนเมือง ในปีพ.ศ. ๒๓๑๗ เกิดไฟไหม้ครั้งใหญ่ หากแต่ผ้าที่ครองพระพุทธรูปองค์นี้ไม่ได้ไหม้เลย ชาวบ้านจึงเห็นเป็นอัศจรรย์ และได้ขนานนามพระพุทธรูปว่า พระเจ้าองค์แสนศักดิ์สิทธิ์ ที่ชาวหลวงพระบางนิยมมาบนขอให้ปลอดภัยในการเดินทาง
ส่วนชื่อวัดหนองนั้นมาจากลักษณะบริเวณวัดในอดีต ซึ่งเคยมีหนองน้ำอยู่แต่ปัจจุบันได้ถมไปแล้ว

สิมหลังปัจจุบันของวัดได้รับการสร้างขึ้นใหม่ในช่วงต้นศตวรรษที่ ๒๖ ทำให้เกิดรูปแบบที่ผสมผสานระหว่างสิมแบบหลวงพระบางและแบบเวียงจันทน์ ทำให้สิมมีขนาดใหญ่ขึ้นกว่าเดิมมาก

เดินผ่านหน้าร้านเห็นป้ายบอกว่าเปิดตอนบ่ายสอง
อิอิ ขอยืมหน้าร้านก่อนละกัน 

ประตูเล็กๆด้านข้างก็สวย งั้นขอยืมอีกนิด 

จำไม่ได้ว่าเป็นตึกของอะไรฆ่ะ

วัดป่าไผ่วิไชยาราม
วัดนี้ไม่ปรากฎหลักฐานการสร้าง หากแต่ Louis Finot และ Henri Parmentier (ใคร??)สันนิษฐานว่าสร้างในรัชสมัยพระเจ้าสุริยวงศาในระหว่างปี ๒๓๐๘-๒๓๓๔
สิมของวัดป่าไผ่เดิมเป็นสิมที่มีหลังคาเอนลาดผืนใหญ่ลงมา ๒ ข้างที่เรียกว่า แบบเทิบเดียว แต่เมื่อมีการซ่อมได้ปรับรูปแบบให้เป็นหลังคาต่อปีกนกแบบหลวงพระบาง

หมาน้อย เดินพุงโตหลังแอ่นมาเลย
ส่ายหางดิกๆแล้วนอนแผละ เอียงคอมองตามเสียงผิวปาก
น่าร้ากกกกกกกกกกกกกกกกก

ทำให้ยังไม่เดินออกจากบริเวณวัด

วัดใหม่สุวันนะพูมาราม (จ่ายค่าเข้าชม ๑๐,๐๐๐)
วัดใหม่สุวันนะพูมาราม หรือที่คนลาวเรียกกันสั้นๆว่า วัดใหม่ ด้วยเป็นวัดที่สร้างใหม่และมีความงดงามมาก วัดนี้ไม่มีหลักฐานว่าสร้างขึ้นตั้งแต่สมัยใด สันนิษฐานว่าสร้างขึ้นเมื่อประมาณพุทธศตวรรษที่ ๒๐ หรือ ๒๑ ต่อมาในปีพ.ศ. ๒๓๖๒ ได้มีการซ่อมแซมวัดใหม่ ให้มีการสร้างพระพุทธรูป พระธาตุ หอขวางทั้งด้านหน้าและด้านหลังเพิ่มเติม วัดนี้เคยเป็นที่ประทับของพระสังฆราชตันแห่งราชอาณาจักรล้านช้าง ในสมัยเจ้ามหาชีวิตสักรินทร์ได้อัญเชิญพระบางจากวัดวิชุนมาประดิษฐานไว้ที่นี่และใช้เป็นที่ประกอบพิธีถือน้ำพิพัฒน์สัตยา
สิมของวัดนี้มีความงดงามด้วยลักษณะของหลังคาห้าชั้นลดหลั่นกัน ซึ่งเป็นลักษณะสิมแบบผสมผสานระหว่างการซ้อนชั้นของทรงหลวงพระบาง ทรงเชียงขวาง และทรงไทลื้อ

พระพุทธรูปด้านในสิมฆ่ะ

ภาพนูนต่ำปิดทองเรื่องพระเวสสันดร

แบกขาตั้งกล้องไปด้วย แต่ใช้น้อยมาก



ปฮ. ภาพนี้ได้ปรับ level เพราะต้นฉบับถ่ายมาโอเวอร์มากกกกกก

อิอิ ได้แวะส่งแฟกซ์ที่วัดนี้ด้วย

เห็นพระธาตุจอมพูสีด้านบนด้วย

เรียบง่าย ไม่หวือหวา อลังการ

เดินเหนื่อยแล้วสิ เพิ่งส่งแฟกซ์ได้ก็หิวจัง
แวะสั่งขนมเบื้องญวนมาหม่ำๆกันหน่อย (แอบคัดลอกเมนูจากโต๊ะติดกัน)

เทไข่ ใส่เครื่อง แล้วปิดฝา

กลับด้านห่อ แล้วพลิกกลับ ปิดฝาอีกที

สั่งแบบใส่เครื่องเต็มสูตร ทั้งแหนม และหมูยอ
โดนไป ๑๖,๕๐๐ ทั้งที่ถ้าแค่ใส่ผักอย่างเดียว ๑๐,๐๐๐
แต่ขอเตือนว่า น้ำมันเยิ้ม ถ้าพกทิชชูไปซับน้ำมันออกบ้างก็ดีนะฆะ

ย้อนกลับมาพิพิธภัณฑ์เมืองหลวงพระบาง เพราะก่อนหน้าติดเที่ยงฆ่ะ
เปิดวันพุธ-วันจันทร์
ปิดวันอังคารและวันหยุดรัฐการ
ค่าเข้า ๓๐,๐๐๐ (แต่ว่าวันที่ไปไม่ได้จ่าย เพราะอยู่แต่ด้านนอก)
ผู้เช้าชมต้องแต่งกายสุภาพ ไม่อนุญาตสำหรับกางเกงขาสั้น เสื้อยืดคอกลม เสื้อยืดไม่มีแขน
ห้ามสูบบุหรี่ และ ห้ามถ่ายรูป/วิดีโอ

อยู่ตรงข้ามกับบันไดทางขึ้นพูสี แต่เดิมเคยเป็นพระราชวังหลวงที่พำนักของเจ้ามหาชีวิต
เมื่อผ่านประตูทางเข้าไปแล้ว จุดเด่นที่สุดคือแถวของต้นตาลขนาดใหญ่ที่ขนาบอยู่ทั้งด้านซ้ายและขวา นำสายตาตรงไปสู่อาคารพระราชวังเดิม ซึ่งเป็นสถาปัตยกรรมที่ผสมผสานระหว่างตะวันตกและตะวันออก

แหล่งข้อมูล: คู่มือนำเที่ยวหลวงพระบาง, ศรัณย์ บุญประเสริฐ