หน้าแรก|กระดาน|รีวิว|ประมูล|ตลาด|เปิดท้าย

[+] มหากาพย์ภาค 8 ใจสั่งมา...[+]

จุดนี้แหละค่ะที่รู้ตัวว่า C-pl ได้จากโจ้ไปตลอดกาล พร้อมกับแหวนแปรงไซค์
ที่ยังไม่ได้จ่ายตังให้น้าหรั่งมาตั้งแต่ปี 50  หลุดจากหน้าเลนส์ตอนไหนก็ไม่รู้
หายแล้วโจ้ก็ไม่จ่ายแล้วนะคะน้าหรั่ง 

ด้วยความยินดีค่า 

----------------------------------------------------------

ตอนที่รู้ว่าหาย ใจหายวูบ หมดแรงเลยในทันที จุดต้องสงสัยมีอยู่ 3 จุด
แต่การจะเดินกลับไป อาจจะทำให้พวกเราต้องถึงที่พักกันดึกเข้าไปอีก
ตัดใจ ไม่ใช่การแสดงสปิริท... ไม่ตายคงหาซื้อใหม่ได้ 

สติแตกเงียบ ๆ พระอาทิตย์วันนั้นตกยังไงไม่รู้
ได้สติอีกทีในกล้องมีแต่ภาพพระจันทร์...

หมดแรงฮวบ ๆ ไปเลยจริง ๆ

พระจันทร์ขึ้นมาเมื่อไหร่... พระอาทิตย์หายไปตอนไหน

มืดแล้วเหรอเนี่ย....

ลืมภาพตอนเรียกสติ ทำสมาธิกับต้นไม้ ส่งจิตไปยังดาวแม่อีกครั้ง

หนทางยังอีกยาวไกล แต่ความหนาวเริ่มเข้ามาย่างกราย

ความเหนื่อย เมื่อยล้า บวกกับหิว มันทำให้ระยะทางช่างห่างไกลซะเหลือเกิน

ขาของเราก้าวไปข้างหน้าโดยอัตโนมัติ ทั้งที่ใจไม่สั่งงานแล้วแต่ขาก็ยังก้าวต่อไป

ได้เติมพลังด้วยข้าวจี่ ที่ผานาน้อย หรือ ผาแดงนี่ล่ะ จากนั้นก็เดิน ๆ ๆ ๆๆๆ ๆ ๆ ไม่ได้หยุด ไม่ได้พักตามซำ

จนกระทั่งถึงเต็นท์เวลา 2 ทุ่ม พักกันพอหายเหนื่อย ก็เดินไปกินข้าว เลือกกินร้านแรกเพราะลงเนินไม่ไกล

และไม่ต้องยกขาข้ามเก้าอี้ แต่กินเสร็จจะลุกกลับเต็นท์พี่โอ๋ถึงขึ้นเซ ท่าเดินของเราย่ำแย่กว่าตอนเดินมาที่ร้าน

ต่างคนต่างหัวเราะกันแต่ก็ช่วยอะไรกันไม่ได้ เพราะอาการสาหัสพอ ๆ กัน

ถึงเต็นท์ก็ระบำใต้น้ำให้เลือดไหลเวียนจากขากลับมาหัวกันบ้าง
จากนั้นไม่มีสัญญาณตอบรับจากใครอีกแล้ว พวกเราหลับกันเป็นตาย
เอาผ้าห่มคืนแรกมาปูพื้นอีกชั้น แล้วใช้ผ้าห่มโตโต้ที่เช่ามาห่มคลุมกาย....
ดันทะลึ่งพับแบบ 2 ชั้น กลางคืนกระดึกตัวช่วงบนไม่ได้ (ช่วงล่างตายไปแล้ว)

นึกว่าผีอำ ที่แท้ผ้าห่มมันทับหนักแถมความหนาของมันทำให้เราร้อน
แต่ก็ไม่มีแรงจะขยับตัว... 55+

เช้ามา ตื่นเพราะการแหกปากคุยกันของเต็นท์กลุ่มเดิม
แค่จะเดินลงยังอลังการณ์ให้คนเค้ารู้กันทั้งยอดภูฯ

ตะโกนนนนทำมายยยย ค่อย ๆ พูด ค่อย ๆ พูด วุ้ย

นอนฟังอยู่นานจนแงะตัวออกจากที่นอนก็สว่างไปทั่วบริเวณแล้ว
รีบเก็บผ้าห่มและหมอนไปคืนเป็นอันดับแรก เพราะอยู่ใกล้ ๆ กับเต็นท์เรา
จากนั้นก็เดินไปเข้าห้องน้ำ ล้างหน้าแปรงฟัน....

ชี้ชวนพี่ ๆ ชมนกชมไม้

"อุ๊ยนั่น ปรอทหัวจุก ตัวกลมเลย"

หันมาดูไม่มีใครหยิบกล้อง เพราะขรี้จุกตรูดกันหมด
วางสัมภาระได้ก็พุ่งเข้าห้องน้ำ รัวกันชุดใหญ่เลยทีเดียว

ยังไม่อาบน้ำ แค่ล้างหน้า ตั้งใจว่าจะไปอาบข้างล่างทีเดียว

วันนี้นึกอยากเป็นทีมเส้าหลิน ซอคเกอร์ 3 วันใส่ตลอด
ถอดแค่กลางคืน... เรื่องกลิ่นไม่ต้องบรรยายค่ะ
ตอนแรกคิดว่าจะตายคาเต็นท์แล้วด้วย

ลืมเล่าว่ากินข้าวเช้าเรียบร้อย ที่ร้านคุณป้าใจดีร้านเดิม
แถมขนมปังปิ้งให้อีก 4 แผ่นด้วยค่ะ 

ฝึกพลังลมปราณเฮือกสุดท้าย ก่อนจะก้าวลงสู่พื้นพิภพ

"ครั้งนึงยังมีจอมยุทธ์ ออกเดินทางไปสุดฟ้า....."

มานั่งเรียบร้อยกันหน้าศูนย์บริการ พี่พันทิพย์หายไปไหน
ไม่เห็นเลยสักวัน จะถามพี่ ๆ คนอื่นก็เกรงใจ 

เข้าไปขอประทับตราพาสปอร์ตอุทยานแห่งชาติ และเนียนเอาตรามาปั้มลงโปสต์การ์ด
ไม่มากมายแค่ราว ๆ 50 แผ่นเท่านั้นจะเลิกคบให้หมดแล้วแบกก็หนัก 5555+

มีสองสาวกำลังติดต่อเรื่องที่พัก ฟังไม่ได้ความเท่าไหร่ แต่เสียงแข็ง ยืนค้ำหัวผู้ใหญ่
แล้วยังไม่ค่อยจะมีหางเสียง ห้วน ๆ ไม่เท่ห์เลย เสน่ห์หายไปกับคำพูด บอกตรง ๆ ว่า
สุนัขผอม หรือที่เราเรียกกันว่า หมาไม่รับประทาน พี่สาวที่เป็นเจ้าหน้าที่ก็ใจเย๊นนน
เย็นนนนน แต่ก็นะ... ทำงานเจอคนร้อยบิดา พันมารดา ยิ้มแล้วนิ่งซะก็บรรลุแล้ว 
ชื่นชมพี่เจ้าหน้าที่ท่านนั้นจริง ๆ ค่ะ

ไม่รู้นะ ให้เป็นเจ้าหน้าที่ ลูกหาบ แม่บ้าน เด็กเสิร์ฟ เพื่อน รุ่นน้อง หรือใครก็ตามแต่
ทุกคนน่าจะได้รับการให้เกียรติอย่างเสมอภาค ถ้าการพูดจากับใครมีการแบ่งระดับ
หรือวรรณะมันเกิดขึ้นมาเพียงเพราะคนอื่นไม่ใช่คนที่มีอิทธิพลกับตัวเอง
มันก็เหมือนกับการดูถูกตัวเองทางด้านความคิดอยู่กลาย ๆ บางคนพูดกับเจ้านาย
เพราะกว่าพ่อ กับ แม่ เพียงเพราะเขาคือคนจ่ายตังค์และให้งาน...แค่นี้เอง

ก่อนจะออกเดินทางที่ศูนย์บริการนักท่องเที่ยว เราได้พบเห็นข้อความที่น่าประทับใจ

ภาพ + เพลง  ชั่งเข้ากันจริงๆครับ 

เราไม่ได้มาในฐานะผู้พิชิต หากแต่การมาในครั้งนี้เหมือนเป็นการเปิดโลกกว้าง
ให้เราได้เรียนรู้มากขึ้นทั้งกับธรรมชาติ และ จิตใจของเพื่อนร่วมทาง... 

ขอบคุณค่ะน้า peetudadid 

-------------------------------------------------------------------------------------

10 โมงนั่นล่ะค่ะถึงได้เริ่มเดินลง 555+ ยังจะกล้าพูดอีกนะว่าจะน็อครอบชาวบ้าน

โดนเค้าน็อคมา 2 วันติด ๆ แล้วยังไม่เข็ด 5555+

ทั้งนักท่องเที่ยวและลูกหาบลงในเวลานี้พร้อมกัน

เราเลยเลือกไปลงทางอ้อม หรือ เส้นทางเดิมในอดีต

อิอิ ทั้งลูกหาบและนักท่องเที่ยวก็ยังเยอะเหมือนเดิม

ยอดมนุษย์

การหลีกทางให้ลูกหาบ เป็นมารยาทที่พึงกระทำ
โดยเฉพาะนักท่องเที่ยวที่ลงมาตัวเปล่า ไม่บาดเจ็บ หรือ พิการ
แต่นักท่องเที่ยวบางคน นอกจากไม่หลบ ยังมีคำกระแนะกระแหน

"ขอโทษนะคะ ที่มาลงวันนี้ เวลานี้"

ถ้าเป็นลูกหาบจะแกล้งหันตัวให้ไม้คานหาบฟาดปากให้ฟันร่วง