พอถากถางหนักเข้า สงใสจะยอมแพ้
ยุ้ย : ปะพี่กลับบ้านดีกว่า จะไปดูละคร
ผม : อ้าวแล้วปลาละ เธอยังไม่ได้เลยนะ
ยุ้ย : ช่างมันเถอะ แห้ว หรือ ไม่แห้ว ก็มีข้าวกินเหมือนเดิม คิดอะไรมากมายเนี๊ยพี่!!
ผม :
(แล้วทีวันก่อน ถากถางตูซะยังกะจะต้องสิ้นลมหายใจ ถึงจะพอใจ)