หน้าแรก|กระดาน|รีวิว|ประมูล|ตลาด|เปิดท้าย

มหากาพย์แห่งการเดินทาง “แลตติจูดที่ 10 หลักแก๊สกลางอ่าวไทย” ตอนที่ 1-5 Update 13 Nov 2019

ตอนที่ 5 ถอยเพื่อตั่งหลักเข้าตี

ดวงอาทิตย์ยามเช้าลอยขึ้นจากขอบฟ้าของทะเลด้านทิศตะวันออก แสงสีทองจับกับขอบฟ้าสีคราม ที่ไร้ซึ่งเมฆหมอกมาบัง ในยามนี้ผมเดาได้เลยว่า วันนี้เราจะเผชิญกับความร้อนอย่างที่เราไม่เคยเจอมาก่อนกลางทะเล ความร้อนจากแสงแดดที่แผดเผาลงมา โดยปราศจากกระแสลมช่วยบรรเทา ทะเลมันกำลังจะกลายเป็นนรกโลกันต์ในอีกไม่กี่ชั่วโมงที่จะถึงนี้

เพื่อนบางคนยังหลับไหล เพราะยืนท้าทายกับฝูงปลาจนรุ่งสาง แล้วค่อยพาร่างเข้าไปหลบแสงแดดราวกับเป็นแวมไพร์ บางคนเริ่มหากาแฟร้อนเทลงท้องในยามเช้า ตามอุปนิสัยและความเคยชิน แต่สำหรับผมในยามเช้า การกินกาแฟคือสิ่งที่ไม่เคยปฏิบัติและไม่คิดจะปฏิบัติ แต่การขี้เพื่อระบายเอาของเก่าที่เข้าไปเมื่อวานออกลงสู่ท้องทะเลเป็นกิจวัตรที่มิสามารถลืมปฏิบัติได้ มนุษย์เราก็มีแค่นี้กิน ขี้ ปี้ และนอน

อาหารที่ผมเติมลงไปใหม่เพื่อแทนของเก่าในเช้าวันนี้ ยังคงเป็นข้าวต้มปลา แต่ผสมด้วยหมึกตัวใหญ่ๆที่ชิงตายก่อนปฏิบัติหน้าที่ ทุกคนต่างมานั่งตั่งวงทานข้าวและสนทนากันไปตามประสา การสนทนาก็คงหนีไม่พ้อนเหตุการณ์เมื่อคืนที่ผ่านมา กับสภาวะที่เราสุดจะงงคือ ปลาไม่กินเหยื่อจิ๊ก แต่กลับหันไปงับเหยื่อแคสจากคันสปินนิ่งขนาดเล็กแทน ทำให้เกมส์การต่อสู้เมื่อคืนเต็มไปด้วยความตื่นเต้นเร้าใจเป็นที่สุด ถึงแม่จำนวนปลาเราอาจจะได้มาไม่มากเหมือนทริปปีที่ผ่านมา

เช้าวันนี้ไต๋แก่ให้เกียรติเรามานั่งทานข้าวเช้าด้วยคำถามที่เราส่วนใหญ่สอบถามจากทาไต๋อาวุโสคือ วันนี้เราจะเข้าหมายไหน…? และเกมส์ที่เราจะเล่นคือเกมส์อะไร…? คำตอบที่ทุกคนได้รับคือ เราจะเล่นกมส์ปลาหน้าดินตระกูลปลาโฉมงาม และปลาเก๋า เหยื่อที่ใช้คือหมึกเป็น

สำหรับผมแล้วเกมส์หน้าดินลักษณะแบบนี้ผมจะไม่ค่อยจะตื่นเต้น หรือให้ความสำคัญเท่าใดนัก ประเภทว่าลงสายทิ้งๆไว้แล้วมานั่งคุยนั่งโม้มากกว่า โดยไม่ได้คาดหวัง แต่เกมส์ที่ผมคาดหวังไว้ และชอบมากเป็นพิเศษคือเกมส์สายลอย เพื่อตกปลาอินทรีย์ ทั้งที่บางหมายไต๋อาจจะให้คำแนะนำว่าลอยทิ้งไว้ก็ได้นะ แต่ไม่ค่อยจะมีตัว ผมก็จะนอบรับ แต่ก็ลอยทุกครั้งที่มีโอกาส เพราะคติประใจของผมคือ ตัวเบ็ดอยู่บนอากาศย่อมไม่มีโอกาสที่จะได้ปลา แต่ถ้ามันอยู่ในน้ำ อย่าน้อยเปอร์เซนต์การได้ปลาก็มากขึ้น

เสียงเครื่องยนต์เรือที่คำรามมาตลอดเวลาในช่วงเช้าเริ่มเบาลง เรือเริ่มขับตีวงวนไปรอบๆด้วยความเร็วต่ำ นั่นหมายถึงเราถึงที่หมาย และมันคือกริยาการบังคับเรือของไต๋ เพื่อวนหากองหินใต้น้ำ สัญญานแบบนี้ไม่ต้องบอกหรือส่งเสียงตะโกนออกไปว่าถึงที่หมายแล้ว คนที่หลับก็จะตื่นขึ้นทันทีอัตโนมัติ เมื่อเรือเบาเครื่อง คนที่ตื่นอยู่ก็จะเข้าประจำที่หยิบอาวุธตามที่ตัวเองถนัด

เสียงสมอโดนทิ้งลงท้องทะเล เรื่อเริ่มปัดท้ายไปตามกระแสน้ำ ผมคาดคะเนด้วยสายตาแล้ววันนี้เราอาจไม่ค่อยจะโชคดีกับการล่าหาตัวโทรฟี่สักเท่าไหร่ เพราะว่ากระแสน้ำไหลค่อนข้างเอื่อยมากๆ แต่การตกปลากลางวันในวันนี้ผมบอกได้เลยว่ามันคือการพักผ่อนเอาแรงอย่างหนึ่ง เพราะคืนนี้เรายังต้องยืนท้าทายความง่วงกันอีกทั้งคืน

บักเอมักจะเป็นคนที่ไวเสมอเรื่องของการตกปลา เพียงแค่สายสมอตึงเหยื่อจิ๊กแบบ Slow ก็ถูกมันส่งลงไปสร้างลีลาในท้องน้ำก่อนใครๆในเรือ ปลายคันถูกบักเอ ยกขึ้นลงเป็นจังหวะช้าๆ มันบรรจงสร้างจังหวะด้วยความปราณีต เหมือนเชฟบรรจงแต่งหน้าเค็ก คนอื่นๆต่างคนต่างก็เริ่มลงเหยื่อของตัวเอง ส่วนมากแล้วเราจะใช้เหยื่อหมึกเป็นลงสายหน้าดินทิ้งไว้ และบางคนหลังลงสายเสร็จก็จะมานั่งตกปลาเก๋าเล่นเพื่อเอาไปฝากคนทางบ้าน

ผมก็คลายๆกับทุกๆคนต่างกันตรงผมไม่ลงเหยื่อหน้าดิน ผมเลือกรอกตัวเก่ง Abu7000c Syncro จุสายจนาด 15 ปอนด์ ประกอบกับตัวเบ็ดจากเมืองจีนราคาถูกๆเบอร์ 11 ผูกด้วยสลิงสามตัว ประเภทใช้แล้วทิ้งแบบไม่เสียดาย แค่นี้ผู้อ่านก็คงพอจะทราบแล้วนะครับว่าปลาที่ผมจะตกคือปลาอะไร…!

อินทรีย์ครับ…ปลาอินทรีย์เท่านั้นที่ผมจะตกในกลางวัน ด้วยเหตุผลความชอบส่วนตัวเวลาที่ปลาชาร์จเหยื่อ มันทรมานลิ้นเสียของรอกดีครับ จนบางครั้งผมต้องเอารอกตัวที่ใช้บ่อยๆไปหาหมอ เพื่อตรวจเช็คลิ้นเสียงสักครั้งหนึ่ง…555 เหยื่อที่ผมใช้ในวันนี้คือปลาทูขนาดใหญ่ที่ได้จากการโสกมาขังไว้ในห้องเหยื่อ ซึ่งมีอยู่อย่างเหลือเฟือ คมเบ็ดสามตัวถูกฝังไว้ด้านหลังค่อนข้างไปทางท้ายของตัวปลาทู

เมื่อปลาทูลงน้ำมันก็โชว์ความฟิตด้วยการวิ่งออกไปจากตัวเรือทางด้านท้ายทันทีอย่างไม่คิดชีวิต ปกติผมจะใช้ทุ่นตกปลาสวายตามบ่อมาลอยสาย  ไม่ใช่ว่าโลกสวย แต่ด้วยเหตุผลเรื่องของขยะในทะเล บอกได้เลยครับว่า บางครั้งผมแอบละอายใจนิดๆที่จะต้องทิ้งโฟมลงทะเล ถึงแม้จะเป็นแค่ก้อนเล็กๆก็ตาม แต่วันนี้ผมพลาดครับผมไม่ได้เตรียมทุ่นตกปลาสวายมา ในเรือลำนี้ก็ไม่มีโฟม ดังนั้นตัวเลือกสุดท้ายที่ผมไม่อยากเลือก และไม่เคยเลือกจึงโดนบังคับให้เลือกโดยสิ้นเชิง “ขวดน้ำเปล่าพลาสติก” ผมลอยอินทรีย์วันนี้จนผมตายไปแล้ว เกิดใหม่หรือเปล่าไม่รู้ เพราะบาปหนา แต่ขวดใบนี้มันจะอยู่กับทะเลไปอีก 100 ปี คิดแล้วเศร้า…เศร้าแล้วก็ปล่อยสายไปพลางๆ

ขวดที่เอามาใช้แทนทุ่นถูกปลาทุและกระแสน้ำที่ไหลอ่อนๆพาออกไปทางด้านท้ายของเรืออย่างช้าๆ ผมกะระยะว่ามันอยู่ในแนวเลยกองออกไปสัก 80 เมตร กับระดับน้ำที่เซ็ททุ่นไว้ลึกราว 7 วา เพียงเพื่อต้องการตกปลานักล่ากลางน้ำ ที่มีอัตราการวิ่งที่เร็วอันดับต้นๆของโลกใต้ทะเล พอทุ่นออกไปได้ระยะตามที่ต้องการผมก็เอาคันขึ้นปักบบหลังคาเพื่อไม่ให้แกะกะเพื่อนที่ลงสายหน้าดิน แบะไม่วายที่จะฆ่าเวลา เพิ่มโอกาสด้วยการลงสายหน้าดินด้วยหมึกเป็นในชุดสปินนิ่งเก่าๆไว้สักชุด เพื่อจะมีอะไรมาส่งประกวดกับเค้าบ้าง

ขณะที่เพื่อนๆลงสายหน้าดินกันนั้น บักเอก็จิ๊กเอาปลาเก๋าตัวแรกของทริปขึ้นมาจนได้ และไม่น่าเชื่อว่ามันสามารถจิ๊กปลาเก๋าไซด์นี้ได้ขึ้นมาติดต่อกัน 6-7 ตัว เล่นเอาหุ้นจิ๊กขึ้นทันที แต่แปลกมากครับ เพียงแค่เจ้าเอิร์ธลงเหยื่อเบ็ดครอบครัวเป็นพวง เกี่ยวด้วยเศษหมึกตายเท่านั้น บักเอก็ต้องมานั่งแกร่วทันทีเพราะลาไม่แด็กส์เหยื่อจิ๊กเลย แต่มันหันไปสนใจหมึกแล่เป็นริ้วๆกลิ่นหอมจวนใจมากกว่า

เกมส์ตกปลาหน้าดินด้วยหมึกเป็นหุ้นเริ่มขึ้นมาทันทีเมื่อคันที่พี่ตี๋หมื่นไม้ ที่ลงไว้ท้ายเรือเริ่มทำงานสายก็นกระชากออกไปอย่างแรง แต่ก็หาได้แรงกว่าขุมพลังเบรคของรอกไดว่าไม่ ปลายคัยโค้งคำนับกับผิวน้ำ สายค่อยถูกลากออกไปอย่างสม่ำเสมอ แต่ค่อนข้างจะดุดัน เจ้าตัวใต้น้ำเริ่มวนอยู่ภายใต้ท้องเรือ ไม่ต้องเดาก็พอจะอ่านเกมส์ออกว่างานนี้มันคือโฉมงานแน่นอน พี่ตี๋ใช้เวลาต่อกรกับเจ้าตัวใต้น้ำแค่เพียงพอได้เหงื่อซึมๆ ในขณะที่ตากล้องกำลังบันทึกภาพของพีตี๋อยู่ในมุมต่างๆ พร้อมส่งเสียงพากย์แบบได้อารมณ์อยู่นั้น เหตุการณ์วงแตกก็เกิดขึ้น…

อยากมีแบบนี้สักครั้งจังเลย

แกร็กกกกกกกก…รอก Penn 320 ของเจ้าบอมก็แหกปากร้องลั่นดังยาวราวกับจะโดนข่มขืน ผมหันไปมองตามเสียงนั้นด้วยความตกใจ ผมกับเจ้าบอมเราออกสตาร์ทพร้อมกัน เจ้าบอมตะโกนว่าคันบอม…คันบอม…แต่หารู้ไม่ว่าผมไม่ได้วิ่งไปที่คันของเจ้าบอม แต่ผมก็วิ่งไปที่คันของผมเช่นกัน คันของผมเป็นคันสปินนิ่งประกบกับรอกได้ว่าเบอร์ 2500 เก่าๆ เก่าขนาดไหน เก่าขนาดที่มันเป็นรอกใบ้ไม่มีเสียง แต่ที่ผมวิ่งไปคันของผม เพราะว่าคันมันงอเป็นสระอาอยู่ตอนนี้ในจังหวะกระตุก กระตุกอย่างต่อเนื่อง แต่ไร้ซึ่งเสียงของรอก

คันผมอยู่ท้ายเรือ คันเจ้าบอมอยู่ด้านขวา คันเจ้าบอมรอกมันแหกปากร้อง พร้อมกับคันผมที่โค้งงอ เราต่างคนต่างก็เริ่มอัดปลา แต่เพียงแค่ครู่เดียวเท่านั้น เจ้าบอมก็รู้โดยนัยว่าปลาตัวนี้มันไม่ใช่ของบอม…555 ปลามันกินคันผมนานแล้วจนวิ่งไปพานกับสายของบอม แต่ด้วยเหตุที่รอกผมไม่มีเสียง ประกอบกับผมบอกแล้วว่าผมลงมันแบบไม่ได้หวังผลที่จะต้องมานั่งเฝ้า ผมจึงไม่ได้สนใจ ไอความไม่ได้สนใจนี้เองมันทำให้ผมได้โฉมงานขึ้นมาพร้อมๆกับพี่ตี๋ มันเป็นโฉมงานตัวแรกในทริปนี้ของผมเลยครับ

เรากำลังหัวเรา และงง อยู่กับเกมส์โฉมงามฉวยคันหนึ่ง แต่รอกอีกคันหนึ่งแหกปากร้อง หลักฐานทุกอย่างมันฟ้องจากคลิปที่ถ่ายไว้ได้ ผมตกเป็นจำเลยสังคมทันที…555 เกมส์หน้าดินเริ่มมีเส่นห์มากขึ้นในความรู้สึกของหลายๆคน แต่สำหรับผมมันยังคงเป็นเรื่องของการฆ่าเวลาเสียมากกว่า

แดดเริ่มร้อนแรงขึ้น ไร้ซึ่งกระแสลมมาบรรเทาในความร้อน ณ เวลานี้เราทุกคนเหมือนคนบาปที่โดนสาปลงมาลอยอยู่ในกระทะทองแดงใบใหญ่ กระทะที่ยังไม่เดือน แต่มันร้อนยิ่งกว่าน้ำจะเดือน ผมมั่นใจว่าเพลานี้ถ้าผมเอาน้ำใส่มาม่าแล้วเอาไปตากกลางแดด รับรองได้ว่าไม่เกิน 15 นาที ผมจะได้มาม่าที่หอมกรุ่นในมื้อเที่ยง แต่ผมหาทำเช่นนั้นไม่ เพราะสิ่งที่ผมต้องการตอนนี้คือ ทำอย่างไรก็ได้ไม่ให้เลือดในตัวมันเดือดจนพ่นออกมาทางจมูก…! เวลานี้แค่จะเดินออกจากหลังคาเรือเพื่อไปเช็คเหยื่อที่ท้ายเรือยังไม่มีใครทำ เพราะเราอาจตายได้…555

ครั้งแล้วครั้งเล่าที่คนบางคนในเรือ ถึงกับเอ่ยปากให้ผมเอาปืนมายิงดวงอาทิตย์ให้ดับลงได้ไหม ปราณประดุจว่า ชาตินี้กูไม่เอาแสงแดดก็ได้ และแล้วความร้อนจากแสงแดดที่แผดเผาจนทำให้ทุกคนต่างก็หามุมร่มๆอาศัยบังตัว ก็หาได้เป็นอุปสรรคอีกต่อไปไม่เมื่อ Abu7000c Syncro ของผมมันแหกปากร้องขอความช่วยเหลือกลางแสงแดดบนหลังคาเรือ ราวกับว่ามันกำลังจะตาย…สายถูกกระชากออกไปอย่างรวดเร็ว และหนักหน่วงกว่าทุกครั้ง

ผมกระโดดตัวลอยออกไปยืนกลางแดดอย่างอัตโนมัติ แน่นอนงานนี้ประสาทมันการสั่งงานไขสันหลัง ไม่ใช่ผ่านสมอง นั่นคือมันเป็นปฏิกิริยาอัตโนมัติ ดังคำที่ว่าความไวของเสือย่อมเหนือกว่าหมาขี้เรื้อนฉันใด ความไวของผมย่อมเหนือกว่าเสือฉันนั้นในนาทีนี้ คันเบ็ดเสด็จลงจากหลังคามาอยู่ในมือเมื่อใดไม่รู้ตัว รู้แต่ว่ามันกระชากรุนแรง และวิ่งอย่างยาว…ตูม…ตูม…ตูม… สามครั้งสามคราที่เจ้าตัวปริศนากระโดดขึ้นผิวน้ำ เพื่อหนีการพันธนาการจากคมเป็ด ปากของมันแหลมและยาว…ครีบหลังกางออกเป็นใบดั่งรมสีดำตัดกับแผ่นน้ำสีคราม…

จบกันเครับ…สำหรับผมมันจบลงแล้ว…มันไม่ใช่อินทรีย์…แต่มันคือปลากระโทงร่ม…เหตุการณ์การต่อสู้ระหว่างคนกับปลากระโทงร่มตัวงามจะเป็นเช่นไร่ ขอเชิญท่านติดตามได้ในตอนต่อไป…

โปรดติดตาม มหากาพย์แห่งการเดินทาง “แลตติจูดที่ 10 หลักแก๊สกลางอ่าวไทย” ใน
ตอนที่ 6 กระโทงร่มราชินี แห่งท้องทะเล
ได้ที่นี่ที่เดียว…ตกปลากับเรือแพรอาภรณ์ สำหรับวันนี้ ขอกว่าคำว่า…สวัสดีครับ