ขอเล่าให้ฟังจากประสบการณ์คนเคยตกแข่ง ไม่ใช่เซียนจากไหน
มันตอบยากครับ บางที่กินมะขวิด บางที่กินชิพ บางที่กินแซนวิชมันๆ บางที่กินแยมโรล บางที่กลิ่นหอมๆ บางที่กินเปรี้ยวๆ บางที่ต้องผสมกากมะพร้าว
มันต้องซ้อมบ่อยๆ หมั่นดู หมั่นสังเกตุ เขาใช้เหยื่ออะไรแบบไหน เหยื่อที่ฮอทบ่อนี้ อาจจะดับที่บ่ออื่นก็ได้
สรรหาสาระพัดวัตถุดิบมาทำหัวเชื้อ ใส่เหล้า ใส่ผงชูรส ใส่น้ำผึ้ง เคี่ยวน้ำกะทิ ใส่น้ำตาล อามิ ฯลฯ
จากประสบการณ์ที่เคยตกสวายแข่ง ผมมักจะใช้ขนมปังปอนด์ปั่นใหม่ๆ ไม่ต้องใส่อะไรเพิ่ม
ตะขอด้านในเกี่ยวขนมปังแพ ชิ้นเล็กๆ แต้มหัวเชื้อใบเตยครีมนิดเดียว แล้วหุ้มด้วยขนมปั่นปั่น
ปลายสายมีตะกั่วเม็ดเดียว สายลีดส์หน้ายาว 2 ฟุต ตีไปหาจุดที่ปลาขึ้น อาจจะไม่กินจัดแบบเจ้าถิ่น แต่ก็ได้ดึงตลอด
แต่บอกไว้ก่อนมันไม่ตายตัวเสมอไป บางที่พื้นบ่อเป็นขี้เลน ตกลอยกินจัดกว่า บางที่ปลาเล็กรุมเยอะไม่ได้ไซส์
ต้องปั้นตะกร้อลูกใหญ่ เหน็บเหยื่อลึกๆ ตีแช่ หวังปลาใหญ่ที่ได้ลุ้นชั่ง น.น.
บางที่ก็ต้องใส่ตะกร้อโฟม ให้เหยื่อค่อยๆแตกโรยตัวช้าๆ หรือบางที่ปั้นตะกร้อตีตกน้ำแล้วให้ขนมปังแตกตัวดังโป๊ะ ปลาจะเข้ารุมตอมเหยื่อ และฉวยขนมปังชิ้นเล็กๆที่เราเหน็บตะขอไว้
อยากบอกว่า การตกปลาก็เหมือนแข่งกีฬา ยิ่งซ้อม ยิ่งประสบความสำเร็จครับ ไปตกเล่นบ่อยๆ แล้วจับจุดให้ได้
เหยื่อตกสวายในบ้านเราก็วนๆอยู่แถวๆนี้ ยืนพื้นด้วยขนมปัง มะพร้าว กะทิ และหัวเชื้อสาระพัดกลิ่น
เจ้าถิ่นใช้แบบไหน ก็ใช้ตามเขา เขาตีทุ่น ก็ตีเหมือนเขา เดินผ่านได้กลิ่ยเหยื่อโชยๆมา ก็แอบจำเอา ว่าเขาใช้อะไร
บางคนเหยื่อดี เย่อทั้งวัน ชั่งยังไงไม่เข้าไซส์ หวิดไปหวิดมา
บางคนถอดใจตั้งแต่เที่ยงนั่งกินเหล้าตีเบ็ดแช่ไว้ ปลากิน 5 นาทีสุดท้าย ขึ้นชั่ง ตรงไซส์เป๊ะพอดีก็มีให้เห็นประจำ
เทคนิคส่วนนึง เหยื่อส่วนนึง ที่สำคัญพกดวงไปเยอะๆครับน้า
1
)
)
)
)