ตะวันเริ่มคล้อยต่ำนาฬิกาบอกเวลา 18.30 เราตัดสินใจอำลาสายน้ำแห่งชีวิต สายน้ำที่ไหลไปทางเดียวตลอดเวลา โดยไม่ย้อยกลับ ไม่มีน้ำทะเลมาหนุน เพราะมีเขื่อนแม่กลองมาขวางกั้น…ผมขับเรือเดินทางกลับอย่างมีความสุข พร้อมทิ้งท้ายเป็นคำเชิญชวนกับเพื่อนไว้ว่า…”คราวหน้า…เรามานอนในแน่น้ำกันดีกว่า” เราจะกลับมาอีกครั้งในรายการ Night Fishing
ขอบคุณ…แม่น้ำแม่กลองสายน้ำแห่งชีวิต ประดุจสายเลือดใหญ่ที่หล่อเลี้ยงคนเมืองกาญจน์ ที่ยังคงพอมีปลาให้เราได้เลี้ยงปากท้อง
ขอบคุณ…เพื่อนสมิง เพื่อนร่วมสายน้ำทั้งในวัยเยาว์ และในวัยเริ่มยาน…555
ขอบคุณ…พายุที่เข้าอ่าวไทยจนทำให้ผมออกทะเลไม่ได้ เลยทำให้ผมได้ทบทวนความทรงจำในวัยเด็ก
ขอบคุณ…เพื่อนๆทุกท่านที่ติดตามมาจนถึงบรรทัดสุดท้าย…โชคดี…ราตรีสวัสดิ์ครับ…
1
)
)
)
)
)
)