หน้าแรก|กระดาน|รีวิว|ประมูล|ตลาด|เปิดท้าย

ครั้งแรกในชีวิตที่พิชิตดินแดนในฝัน 27/1/2016

สะจายยยย เหยื่อ Deps SLIDE SWIMMER 115 Shudder Tail 

                          ผมวางแผนเพื่อขอติดตามโก๊อ้อนหรือเสี่ยหนานในปี2013หลังจากเพื่อนได้ติดตามไปนอนแคมป์เดินป่าตกปลาในพม่า แต่แล้วด้วยความไม่พร้อมและยังไม่เคยเที่ยวป่านอนแคมป์ด้วยกันซักครั้งในปี 2014 ช่วงสงกรานต์ผมจึงได้รับโอกาสนั้นผมได้นอนแคมป์ครั้งแรกที่น้ำตกแพรกตะคร้อเพื่อให้คณะดูหน่วยก้านว่าพอไหวป่าวแล้วผมก็ได้รับการประเมินผ่านเกณท์ เมื่อหมดฝนปี 2015ผมก็เตรียมตัวเข้าพม่าด้วยใจกระหยิ่ม แต่แล้ว มาดาม อองซาน ซูจีชนะการเลือกตั้ง การเมืองในพม่าระส่ำทีสุดในระยะเวลากว่าสองทศวรรษ จึงปิดฝันของผมลงอย่างสนิท เพราะการเมืองไม่นิ่งการเข้าไปก็ยิ่งมีความไม่ปลอดภัยเข้าไปอีก เพราะเราต้องจ่ายค่าผ่านทางให้กองกำลังแต่ละฝ่ายหากเกิดความไม่สงบเราไม่มีทางที่จะเข้าไปเสี่ยงอันตรายจนเกินไปอย่างแน่นอน

พูดถึงการเดินทาง ในพม่ารถต้องมีสมรรถนะที่สมบูรณ์สุด คนขับต้องมีประสบการณ์สูงมากยังไม่พอยังต้องในใจที่ระห่ำเกินคนธรรมดาอีกต่างหาก ควรมีเลื่อยยนต์ วินส์หน้าและหลัง ยางควรมีขนาด35" บางครั้งต้องเลื่อยไม้ที่ล้มขวางทางเพื่อเดินทางต่อ แต่ส่วนใหญ่เราจะตัดทางเส้นใหม่เสียมากกว่า เพราะทางในป่าเราขับตามทางเดินสัตว์(ด่าน) บ่อยครั้งเราจึงพบทากและเห็บลมเกาะเพื่อกินเลือดสร้างความคันให้พวกเราทุกทริป เช้าวันที่ 27 เราเดินทางจากฝั่งไทยเพื่อเข้าพม่า เช้าๆอากาศเย็นเด็กนักเรียนในพม่านั่งเรียนกันกลางแจ้งเป็นภาพที่น่าประทับใจ แต่เราไม่ได้รับการอนุญาตให้ถ่ายภาพในเขตใกล้กับเขตทหาร

สวนยางพาราและปาล์มน้ำมันในฝั่งนี้ถูกชาวไทยสัมปทานที่ดินเพื่อทำการเกษตรจากทหารพม่าโดยมีคนงานชาวพม่าเป็นลูกจ้าง ผมแปลกในกับการใช้ถุงพลาสติกรองรับน้ำยางสด แตกต่างจากที่เคยเห็นมาเป็นแบบถ้วยพลาสติกหรือถ้วยเซรามิค

ความเจริญเดินทางมาพร้อมกับการทำสัมทานการเกษตรจากคนไทย

เส้นทางในป่าแสนทึบ

บ้างก็วิ่งตามน้ำ

เกาะล้อไปเลย

ระหว่างทางเราเจอครอบครัวชาวกะเหรี่ยงสามพ่อแม่ลูกใช้มอเตอร์ไซค์ออกไปทำธุระในฝั่งไทยเมื่อเราพบกันระหว่างทางพอดีโก๊จึงออกปากชวนให้เมียและลูกชายนั่งรถไปด้วยกันกับเรา

เราเห็นความลำบากของพวกเค้าแล้วเราแทบกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ เค้าออกมาซื้อสะเบียงที่จำเป็นได้เพียงฤดูเดียวคือฤดูแล้งเพราะขนาดฤดูแล้งเรายังต้องยกมอเตอร์ไซค์ข้ามน้ำ(ห๊าาาาอะไรนะยกมอเตอร์ไซค์ข้ามลำน้ำ) ผมและเพื่อนช่วยกันยกมอเตอร์ไซค์ข้ามลำน้ำแล้วลำน้ำเล่า 

บางลำน้ำน้ำตื้นพอขี่ลุยข้ามไปได้เค้าก็ขี่ข้ามไป 

การนั่งด้านหลังรถต้องทำตัวเป็นสายหมอบเท่านั้น ไม่งั้นหนามหวายอาจหิ้วคุณให้ตกจากรถอย่างง่ายดาย

แต่มีลำน้ำใหญ่อยู่สายนึงระดับน้ำสูงเกินจะยกข้ามได้เค้าจะใช้แพไม้ไผ่จากไม้ไผ่ผากต่อแพเพื่อยกมอเตอร์ไซค์ข้าม ผมภูมิใจที่ได้แสดงน้ำใจแทนคนไทยหลายๆคนและอดภูมิใจไม่ได้โชคดีที่เกิดเป็นคนไทย (อิ่มบุญกันไปจนจุกมีความสุขนะลองดูบ้างสิช่วยเหลือผู้ร่วมทางอย่างตั้งใจโดยไม่หวังอะไรตอบแทนผมมีความสุขเสมอนะเมื่อได้ช่วยเหลือผู้ร่วมทางโทษเฉพาะชาวต่างชาติ แต่ครั้งนี้ชาวกะเหรี่ยงเป็นอะไรที่แปลกใหม่สำหรับผม) ระหว่างทางผมได้คุยกะสาวพม่าลูกหนึ่งเธอชื่อมะลิ มะลิขึ้นรถได้พอถึงลำน้ำแรกเธอก็ลงรถมาช่วยกันยกมอเตอร์ไซค์ข้ามลำน้ำ แต่หลังจากเรามีทักษะในการยกแล้วเธอก็นั่งดูเรายกกันเฉยฉิบ 555 (ตลกมากครับแอบนินทาเธอด้วยนะนี่เธอจะไม่มาช่วยเราเลยรึไง555) มันก้ไม่มีอะไรมากนะ แค่ยกให้เครื่องลอยเหนือน้ำเพื่อป้องกันน้ำเข้าหัวเทียนเพราะไฟจะช๊อตทำให้รถสตาร์ทไม่ติด ! อ่าาาาาาาตาเธอเหลือบเห็นชมพูที่แม่ยายเพื่อนผมเก็บมาให้เรากินระหว่างทางเธอถามเราว่ากินได้มั้ยผมก็พยักหน้าและมองหน้าเพื่อนว่าเออนั่งรถเราแล้วขอเรากินอีกนะปกติคนไทยจะไม่ค่อยทำกันเนอะ(ผมไม่ได้หวงนะแค่แปลกใจ) เราเห็นเธอกินไปลูกนึงเลยหยิบส่งให้ลูกชายเธอที่นั่งตักพี่อยู่ด้านหน้ารถ เลยเพิ่งรู้ความจริงว่าเธอไม่รู้จักชมพู่เราเลยสอนภาษาไทยให้เรียกลูกชมพู่แอบภูมิใจและอิ่มใจ ที่เราได้แบ่งปันให้พวกเธอ แล้วเราก็ถึงสามแยกเข้าหมู่บ้านที่นั่นมีศาลเพียงตาเธอจุดเทียนขาวที่เธอที่เธอกำมาตลอดทางสิบเล่ม ก่อนแยกทางกันผมถามเธอว่าลูกนี้ลูกอะไรเธอบอกAppleสำเนียงอังกฤษชัดแจ๋วผมเลยบอกเธอให้เอาเมล็ดชมพูไปลองปลูกดูเผื่อจะเป็นชมพู่ต้นแรกของหมู่บ้าน แล้วเราก็แบ่งชมพู่กันคนละครึ่งให้แอพเปิ้ลเธอไปหมดเลย ผมแอบเสียดายเล็กๆในใจเราน่าจะให้เธอไปหมดเพราะเมื่อขนลงจากรถเห็นมันช้ำซะจนเราไม่ได้กินอีกเลยทิ้งไปอย่างไร้ค่า ความอิ่มใจหาได้ง่ายๆเพียงแต่เราแบ่งปันขอบคุณโก๊ที่สอนให้เรารู้จักให้ "ต้องใจกว้างๆ เราถึงจะมีพวก เค้าจะง่ายกะเราเกรงใจเรา"  (ผมได้อัพโหลดวีดีโอต่างๆไว้ในเฟสบุคหางสนใจเข้าไปดูได้ในเฟสบุคชื่อ Varawut Varaguttananda ครับ)

จากนั้นเราขับผ่านด่านแล้วดานเล่าจนถึงทุ่งหญ้าที่ล้อมรอบไปด้วยโป่งที่สัตว์กิน พอผ่านโป่งไปได้เราก้เริ่มใช้วินส์ดึงกันข้ามห้วยแห้ง และมีจุดที่ต้องขับข้ามสะพานไม้ที่เราทำกันเองเมื่อปีที่แล้วหวาดเสียวมาก จนถึงที่ตั้งแคมป์ เราขนของลงช่วยกันกางผ้าใบกันฝนและผ้าพลาสติกขนาด 8x8เมตร เมื่อเก็บสัมถาระเสร็จช่วนกันตั้งโต๊ะที่ทำจากไม้ไผ่ผ่าซีกเอาไว้วางอุปกรณ์เครื่องครัวเพื่อประกอบอาหาร

ห้วยแห้ง ครับ

นอกจากวินส์ตัวเองแล้วปูยังต้องวินส์ให้ลุงด้วย พอดีวินส์หลังมันใช้ยาก

เจ้าของเส้นทางตัวจริงเฮือกกก

เกาะล้อตามเข้าป่าด้วยคันคราบ

ปู่กำลังข้างสะพานไม้ที่ทางทีมทำไว้เมื่อปีที่แล้ว

ลุงตามไปติดๆ