หน้าแรก|กระดาน|รีวิว|ประมูล|ตลาด|เปิดท้าย

ฉันหรือเธอที่เปลี่ยนไป

สังคมเมือง...แหล่งชุมชน...พาเอาคนยากไร้...ร่อนเร่มากรวมกัน...พี่น้องผู้อยู่ในทุกทิศ...ไม่ว่าจะมาจาก...เกาะร้างห่างไกล...หรือบนดอยเขาสูงเหน็บหนาว...มารวมกันอยู่...เดินเบียดเสียดยัดเยียดเต็มท้องถนน...และในดวงตาอันว่างเปล่า...ของผู้คนจากทุกทิศยังคงฉายแววแห่งความหวัง...เพื่อชีวิตที่ดีขึ้น...พร้อมๆกับความเอื้ออาทรในสำนึกของคนในถิ่นชนบท...ค่อยๆสลายหายไป...เราจึงพบอยู่เสมอว่า...การที่มีใครสักคนปลิดชีวิตคนอื่นได้ด้วยเหตุผลอันน้อยนิด...

บ่ายสองโมงครึ่ง...ของวันที่ 8 กันยายน กระผมพาตัวเองไปบนรถญี่ปุ่นบุโรทั่ง...คืบคลานไปตามถนน ที่เต็มไปด้วยยานพาหนะหลายหลาก...การขับรถที่ค่อยคืบคลานมันทำให้รู้สึกระยะทางมันยาวไกลเสียเหลือเกิน...ไอ้ทิดโบ้เจ้าของความคิด...มาบอกผมหน้าตาเฉยในวันเดินทางว่า...กรูไปไม่ได้ อียักษ์ไม่อนุมัติ เมิงไปคนเดียวเหอะ...อ้าว...ผมร้องได้คำเดียว...แต่ด้วยความรักเพื่อนพ้อง...โดยเฉพาะ...น้องเมียไอ้ทิดโบ้...สาวสวยหมวยครบสูตร...ผมจึงต้องเดินทางไปหาหมึก ให้ทิดโบ้โดยไม่มีข้อโต้แย้ง...

นายหลายปีแล้ว...ที่เธอจากไป...รอยแผลในใจยังเด่นชัดเสมอ...ใช่เรายังไมตายแต่หัวใจสลายไปนานแล้ว...ผมยังจำได้เสมอในวันที่เธอ...เดินมาบอกลา...ง่ายๆสั้นๆ...อย่างที่เข้าใจ...ในขณะที่ตัวเราเบาโหวงหูอื้อ...เดินกลับบ้านแบบไร้จุดหมาย...ครับ...ยอมรับว่ามันไม่เจ็บทางกาย...แต่”ใจ”มีแผลบาดลึก...ที่มองไม่เห็นอยู่เสมอ...เพื่อเอาไว้ลูบคลำ...และระลึกถึง...

วันนี้ทะเลแสมสาร...ดูเงียบเหงาด้วยเป็นวันธรรมดา...ผมเจอกับปิตันแก๊วยืนยิ้มเผล่ที่สะพานฟิชชิ่งบริดด์...ตะแกใส่เสื้อเชิ้ทสีฟ้าคุ้นตา แต่วันนี้ เดาะใส่แว่นกันแดด แบบนายแบบเมืองนอก...หันไปดูบนเรือก็พบกับ เดอะเบส...และชายร่างสูงใหญ่ ผมเองก็สงสัยอยู่ในที จน กับปิตันแก๊วเฉลย “ไม่ไหว พักนี้แขกเยอะ ต้องสลับกับเบสออก...นี่ก็ได้คนช่วยมาลงเรือ...เอาไว้ฉุดสมอ หุงข้าว แล้วก็ช่วยถือท้ายให้” และในภายหลังก็รู้ว่า ชายร่างสูงใหญ่ คนนี้ ชื่อพี่ชาติ...พี่ชาติ ผู้ร่อนเร่ มาจาก ภาคเหนือ ตั้งแต่ อายุ 17  จนเดี่ยวนี้ปาเข้าไป ห้าสิบฝ่าๆ แต่ยังกินเหล้าดุ...และตีหม้อร้านคาเฟ่ร้านริมหาด อยู่เสมอ...

ระหว่างทางที่ผมผ่านมา...แสมสาร...หมู่บ้านชาวประมงเล็กๆเลียบชายฝั่งทะเลด้านตะวันออก...และอาจกล่าวได้ว่า...เป็นแหล่งตกปลาที่ดีที่หนึ่งในประเทศ...ความเปลี่ยนแปลงบังเกิดขึ้นอย่างเงียบๆ...ถนนลาดยางเต็มไปด้วยรอยปะ...เปลี่ยนไปเป็นถนนคอนกรีต...ทุ่งมันสำประหลัง แปรเปลี่ยนเป็น...รีสอร์ท...ซึ่งมันเปลี่ยนไปพร้อมกับวิถีของชาวบ้าน...แสมสาร...

เมื่อลงเรือเราถึงพบว่า วันนี้ทำไม เดอะเบส ผู้ทำหน้าที่เป็นกับปิตัน ถึงได้อารมณ์ดีเป็นพิเศษ พูดเยอะกว่าที่เคยเป็น...สิ่งที่เฉลยก็คือ...วันนี้ เดอะเบส หิ้วปิ่นโตมาด้วย...ปิ่นโตสาวจาก ฉะเชิงเทรา เมืองคนจริง และผู้มีเลือดลูกน้ำกร่อย...นั่งหน้าแฉล้มในห้องกับปิตันนั่นเอง...และในวันนี้เราก็ได้รู้ว่า ปิ่นโตเถาตาย ของเดอะเบส มากฝีมือในการตกหมึก...ไม่ใช่ทำกับข้าว... และช่วยให้กับปิตันของเรา...มุ่งมั่นเป็นพิเศษ...

คนเร่ร่อนยากไร้...อย่างผม...เมื่อชีวิตไม่เป็นไปตามที่หวัง...สิ่งเดียวที่จะทำให้ลืมๆอะไรได้ก็คือน้ำเมา...ผมเปิดน้ำเมาสำเร็จรูป...กินมันอย่างกระหาย...กินมันแบบไม่กลัวตาย...เพื่อให้ความคิดไม่ทำร้ายตัวเอง...นักบวชผู้ทรงศีลในโบสถ์ราคาหลายสิบล้าน...นั่งเทศน์พร่ำบอกอยู่เสมอว่า...มันเป็นอบายมุข...ทั้งที่โบสถ์ของท่าน...เจ้าของบริษัทน้ำเมา...เป็นคนสร้างถวาย...ครับ...อย่างน้อยโบสถ์หลังนี้ก็สร้างมาจากเงินของท่าน และผม...เมื่อเราตายไป...เวลา พญายมพิพากษา...ท่านก็สามารถอ้างได้ว่า...เรากินเหล้าเพื่อสร้างโบสถ์

เรือขนาด 4 วา ของ กับปิตันเบส มาจอดทอดสมอทางด้านทิศตะวันออกของเกาะแสมสาร...เรามองเห็นไฟสว่างไสว ที่แถบระยอง แขนไดน์ถูกกางออก ปิ่นโตเถาตายของเดอะเบส เริ่มหย่อนโยทะกาลงน้ำ ไม่เกิน 5 นาที โฉมงามของเดอะเบส ก็ฟาดหมึกศอกขึ้นมา...เช่นเคยผมไม่เคยมีโชคกับการตกหมึก...และอีกไม่เกิน 3 นาที หมึกศอกตัวที่สองก็ติดโยทะกา ของปิ่นโตเถาตายก็ตามขึ้นมา...ผมแทบโยนคันทิ้ง...แล้วหันมาเอาจริงเอาจังกับ น้ำบาปสร้างชาติ...นั่งดูหนุ่มสาว...คุยกันกระหนุงกระหนิงอย่างอิจฉาที่หน้าเรือ...

มีใครเคยบอกว่า...ทะเล...เหมือนผู้หญิง...บ้างครั้งก็เงียบสงบ...และในบ้างครั้งโดยไม่มีอะไรเตือนล่วงหน้า...อยู่ๆก็ปั่นป่วนบ้าคลั่ง...ในระหว่างที่เรารอโชคชะตาในการหาเหยื่อ...ทะเลที่เคยเงียบสงบ...ก็มีเริ่มมีคลื่นที่สูงขึ้น...กระแทกลำเรือ...จนน้ำกระเซ็นมาเปียกตัวเรา...ทำให้ผมนึกถึงเธอคนนั้น...ในวันที่เธอมาบอกลา...โดยไม่มีการเตือนล่วงหน้า... ใช่ในเมื่อเธอมาอย่างง่ายๆ...เธอก็จางจากไปอย่างง่ายๆเหมือนที่เธอมา...เหมือนฝนในช่วงสั้นๆในฤดูแล้ง...ที่ตกมาเพื่อให้พื้นดินที่แห้งแล้ง...ได้ชุ่มชื่นก่อนที่จะทำให้ดินแห้งและแตกระแหงต่อไป...

กับปิตันเบสวันนี้อารมณ์ดีเป็นพิเศษ...แผ่นซีดีถูกเปิดราวกับเป็น ร้านเพลงเพื่อชีวิต...สองมือกุมพังงา สองตาสบกับปีนโตเถาตาย...ผมนี่...อยากลุกไปถีบสักที...หวานไม่เกรงใจใครเลย...คลื่นที่บ้าคลั่งไม่อาจหยุดกับปิตันของเราได้...หลักเบ็ด...คือเป้าหมายต่อไป... เรามาถึงหลักเบ็ดตั้งแต่ยังไม่ห้าทุ่ม...การเข้าจอดในเหลี่ยมที่ต้องการของเดอะเบสทำได้ยากกว่าทุกคืนที่ผ่านมา...ด้วยกระแสลมที่บ้าคลั่ง...ทำให้เรือปัดไปปัดมา...สมอไม่จิกพื้น...และในทันทีทึ่เรือจอดได้...เราก็ส่งสาย 20 ปอนด์ ในรอกจีนแดงราคาถูกลงหน้าพื้นดิน...สามสาย...และไม่ถึง ห้านาที...อังเกยในน้ำหนักราว 3-4 โล...ก็เข้าฉวยเหยื่อ...และในระหว่างนั้น เก๋าใหญ่พิกัดหายาก ก็เข้าฉวยหมึกตายของคันที่ท้ายเรือ...และไม่นาน ก่อนที่อังเกยและเก๋าจะถูกเกี่ยวขึ้นมา...โฉมงามหน้าหัก...ซึ่งหายากใน พศ.นี้ หนักราว 4 กิโลกรัมก็ฉวยคันหน้าเรือ...ปลากินชนิดที่เราไม่เคยเจอมาก่อน...กับปิตันเบส...ถึงกับออกปาก วันนี้มั้วเหลือเกิน...ทันทีที่เราเกี่ยวโฉมงามได้...คัน 20-50 ปอนด์ที่เพิ่งซื้อมาใหม่ ก็โค้งวูบลง...

เธอผู้เป็นคนที่ผมรัก...บอกเสมอว่า...มันจะไม่มีอะไรมาเปลี่ยนเธอ...คำพูดนั้นยังก้องอยู่ในหัวผมเสมอ...เราเชื่อเสมอมา...ในคืนที่เธอนอนซบไหล่...บนรถประจำทางสายนั้น...ยังติดอยู่ในความนึกคิดของผมเสมอมา...และในวันที่เธอจากไป...เธอก็ยังบอกว่า...ไม่มีอะไรเปลี่ยน...ความรู้สึกดีๆยังมีเสมอ...ใช่...งั้นก็คงเป็นฉันที่เปลี่ยนไป...แต่ยังสงสัย...ว่า...ฉันหรือเธอที่เปลี่ยนไป...

รอกที่ฝาข้างปั๊ม เมด อิน ยูเอสเอ เป็นรอกตัวแพงที่สุดที่คนอย่างผมจะได้มีวาสนามาใช้งาน ก็ส่งเสียงรอกระงม ผมคว้าคันขี้น วัดเข้าสองปึ๊ก...พร้อมกับโยกคันเพื่อเก็บสาย...เมื่อไอ้ตัวข้างล่างหยุดวิ่ง...พอเก็บสายได้สองสามรอบ...ไอ้ตัวใต้น้ำคงกระสาแล้วว่าติดเบ็ด...คราวนี้ไอ้ทิดเอ้ย...แม่มวิ่งยาวๆ ไปร้อยหลา...ก่อนหยุด ทำให้ผมเก็บสายได้อีกประมาณ 10 หลา และในทันทีมันก็ออกวิ่งราวกับรอกไม่มีแดรก...มันวิ่งยาวๆไม่มีทีท่าว่าจะหยุด...เดอะเบส...ผู้ยืนอยู่ท้ายเรือบอก...น้าๆมาท้ายเรือเหอะ...ผมจึงได้ย้ายก้นแฟบๆไปท้ายเรือ...เพื่อพบว่า สองร้อยหลาของสายในรอกไม่พอให้ได้ตัวใต้น้ำยังคงมีสายเหลืออีกราวๆ 100 กว่าหลา ...พอมันหยุด...ผมก็โยกคันเพื่อเก็บสาย...ได้อีกราว 20หลา และคราวนี้สาหัสกว่าทุกครั้ง มันดำกดลึกลง และวิ่งยาวๆอีกครั้ง สายที่เต็มสปูลเหลือราวไม่เกิน 50 หลา จนมองเห็นแกนสปูลร่ำไร ผมใช้นิ้วโป้งข้างขวากดบนแกนสปูลเพื่อหยุดความบ้าคลั่งของมัน...ผลปรากฏว่าแทบยกนิ้วออกไม่ทัน...นิ้วโป้งซึ่งหยายด้านพองน้ำในทันที...และในที่สุด สาย 20 ปอนด์ ยาว350 หลา ในรอกก็หมดลง พร้อมกับการจากไปของไอ้ตัวปริศนาใต้น้ำที่หลักเบ็ด...และหลังจากนั้น ปลาก็เข้าฉวยเหยื่ออีก ไม่ต่ำกว่า ห้าครั้ง ซึ่งไม่ขาดก็หลุดหมด...

เดี่ยวมาต่อครับ...อียักษ์...มันเรียกไปล้างชามที่มันกินเสร็จ...แม่มเอ้ย...เดี๋ยวเจอ...เดี๋ยวเจอ...”แม่จ๋าซันไลน์ยุไหนอ่ะ”

+++

ผลของการกดสปูลเพื่อเพิ่มแดรก...

หลังจากนั้น กระแสลมก็ยิ่งทวีความแรง...สมอเรือไม่สามารถยึดพื้นท้องทะเลไว้ได้มันเกาตลอด กับปิตันเบสต้องคอยดันเรือให้เข้าเหลี่ยมตลอดเวลา...และความอดทนก็สิ้นสุด...กับปิตันเบส...เดินเรือไปหลบลมที่เกาะยุ้งเกลือเพื่อรอน้ำเช้า...ผมเองล่อไอ้น้ำเมาไปกว่าครึ่งโหล...ก็สลบอยุ่เก้าอี้หน้าเรือนั่นเอง...และอีกไม่กี่ชั่วโมงต่อมา...พี่ชาติจุมโพ่...ก็มาปลุกให้ลุกกินข้าว...

ร่องน้ำลึกยุ้งเกลือหลังอาหารเช้า...โฉมงามหนักราว 3 กิโลกรัม จำนวน 2 ตัวก็เข้าฉวยเหยื่อพร้อมๆกัน เราเกี่ยวมันขึ้นมาได้ทั้งคู่ หลังจากนั้นอีกไม่นานโฉมงามเด็ก ก็เข้ามากินเหยือหมึกเป็นอีก สองตัว

ปลาโฉมงาม หกตัว อั้งเกย และเก๋า อีก 2 ตัว มากพอแล้วสำหรับนำไปกำนัลคนรู้จัก...โดยเฉพาะทิดป็อดคนน้องเมียสวย...แม้ไม่มีหมึก...ทิดโบ้...คงจะไม่ว่าอะไร...เพราะมีอั้งเกย ปลาเนื้อดีไปให้นึ่งแกล้มน้ำบาปแทน...เราถอนสมอกลับเข้าฝั่งตั้งแต่เวลาสี่โมงยังครึ่งในช่วงเช้า...เพื่อให้กับปิตันเบสไปหวานต่อบนฝั่ง...

จุมโพ่ชาติ...เชฟกระทะสนิม...(ฮา)

ในวันที่ 9 กันยายน เป็นวันเกิดของคนที่ผมรัก นานราว 25 ปี ที่ผ่านมาผมฉลองยู่เพียงลำพังให้เธอเสมอมา...แม้ว่าในวันนี้จะไม่มีเธอให้ผมได้กล่าวคำอวยพร...และยังสงสัยว่าเธอ...ยังคิดถึงผมบ้างหรือไม่...และยังสงสัยต่อไปว่า ฉันหรือเธอที่เปลี่ยนไป...ใครตอบที... 

ตามชมครับน้าาาา...

น้ำตาจะใหล

ตามชมครับน้า

บรรยายเรื่องราวได้น่าติดตามมากๆ ตามมาเชียร์ครับ