มันเป็นเช้าวันที่อากาศเย็นยะเยือก สายหมองโรยตัวลงปกคลุมสรรพสิ่ง
ในเวลาที่คนส่วนใหญ่ นอนทอดกายอยู่บนฟูกหนานุ่มใต้ผ้าห่มผืนโตที่อบอุ่น
การเดินทางด้วยรถสิ้นสุดนะจุดหมายแรก
ผมเดินจากรถแบบงงๆ ง่วงๆ พร้อมเสื้อกันหนาวพะรุงพะรัง นั่งคุกเข่าบนสะพานไม้
วักน้ำขึ้นลูบใบหน้าเพื่อ ขับไล่ความง่วง ก่อนเรียกสติท้งหมดกลับคืนมา
แน่นอนไม่ใช่ครั้งแรกสำหรบที่นี่ แต่ก็เป็นอีกครั้งที่จะต้องบันทึกมันในความทรงจำ