นาฬิกาบอกเวลา 4โมงเย็น ใกล้ได้เวลาเลิกตกปลา แต่จารย์พีทยังคงมุ่งมั่น
พาเราเข้าหมายต่อไป หวังให้ผมโดนปลาเบี้ยวสักตัว จนกระทั่งมาถึงหมายนึง
ผมกรอปลายางเลาะชายฝั่งมาเรื่อยๆ แล้วก็ปึ๊กก ผมวัดเบ็ดสวนโดยแรง
จนเหยื่อลอยพุ่งข้ามเรือไป ปลาตัวนั้นกัดไม่โดนเบ็ด ซะได้
"โห ทำไมวัดแรงจัง ไม่ได้นาาแบบนี้" จารย์พีทบอก
ผมตีเหยื่อซ้ำไปยังจุดเดิมอีกครั้ง แล้วกรอเหยื่อผ่านมาช้าๆ
ปึ๊กกก แว้ดดดดดดดด คราวนี้แทบไม่ต้องวัด ปลากัดแล้วกระชากสายดิ่งออกไปยาวๆ
พาตัวเข้าสู่ร่องน้ำที่ใกล้ที่สุด แล้วกดตัวอยู่แบบนี้ ผมเซ็ทเบรคแค่หนืดๆแล้วค่อยจูงปลา
เข้ามา ผมหมุนรอกเข้ามาได้สามสี่ครั้ง มันก็ลากสายออกไปอีก เป็นแบบนี้อยู่นาน
ทำให้เวลาในการอัดปลาของผมปาเข้าไปร่วม 3 นาที แล้ว จนกระทั่งเราเห็นตัวมันลอยขึ้น
มายังผิวน้ำ
"โห โคตรใหญ่!!!"
ทันทีที่เห็นตัวปลา จารย์พีทตัดสินใจแก้เชือกที่ผูกเรือ แล้วปล่อยเรือตามปลาออกไป
กระแสน้ำจูงผมและปลาออกไปยังพื้นที่โล่ง เปิดโอกาสให้ผมสู้กับมันได้อย่างง่ายดาย
และแล้วก็สำเร็จ ปลาเบี้ยวตัวแรกในชีวิตของผม กับพิกัดที่เรียกว่าเป็นระดับ บอสปลาเบี้ยว
ทันทีที่ได้ปลาตัวนี้ขึ้นมาความกดดันของผมก็ทลายลง แล้วแทนที่รอยยิ้มกว้างอย่างผู้มีความสุข
1
)
)
)
)