If I don’t know what I want, I can’t make my path of symbol, and my life is meaningless. [แปล: หากผมยังไม่รู้ว่าตัวเองต้องการอะไร ผมก็ไม่สามารถสร้างวิถีที่เป็นอัตลักษณ์ของตัวเองได้ และชีวิตของผมมันก็จะไร้ซึ่งความหมาย] การได้เคยเข้าไปสัมผัสบรรยากาศ (ตกปลา) ในกรอบเขตแดนแห่งเท็กซัสนครครั้งหนึ่ง ทำให้ผมได้เรียนรู้แล้วว่า อันตัวเราเองนี่แหละหนาควรโบกมืออำลาขอคืนวีซ่า แล้วเดินทางกลับเชียงรายไปนั่งปั้นข้าวเหนียวกินกับลาบคั่ว แกงฮังเล ใส้อั่ว แคบหมู ตบท้ายด้วยเบียร์เย็นๆ ดูมันถูกจริต(กู)มากกว่าเว้ยเฮ้ย!
ในที่สุดการเดินทางจากเชียงราย...ไปเท็กซัส ก็มาถึงบทสรุป ได้สัมผัสหลาก “อรรถรส” บนถนนระหว่างการเดินทางผ่าน “กำแพงแห่งความต้องการ” (ของใคร) ในดินแดนแห่งเท็กซัสนคร อีกทั้ง ยังรับรู้รสสัมผัสถึงวิธีคิดสร้างพรหมแดนแห่งเครื่องนุ่มห่ม กั้นมิตรภาพเขตแดนระหว่างเอ็งกับข้า (อเมริกากับเม็กซิโก)...และด้วยความเคารพที่มิอาจก้าวล่วง จึงต้องขอลากระทู้นี้ด้วยภาพ
“The Path of Symbol” (อัตลักษณ์แห่งสัญลักษณ์) ใบนี้เลยนะครับ
ขอขอบคุณพี่เล็ก-แปดริ้ว น้าเต่า-Trophy น้า Web และอีกหลายๆ น้าที่ได้ถ่ายทอดความรู้ในการถ่ายภาพให้กับผมที่ร้านอินโฮมเมื่อหลายขวบปีที่ผ่านมาครับ และขอขอบคุณน้า Web ที่สร้างบ้านหลังนี้ เพื่อให้ได้มีโอกาสเล็กๆ ที่เรียกว่า
วิถี (Path) แห่งอรรถรส มาร่วม Share & Learn ในหมู่พี่น้องผองเพื่อน สำหรับกระทู้นี้ ขอกล่าวคำว่า...
สวัสดี