สมัยก่อนตอนอยู่ที่อำเภอแหลมงอบ จังหวัดตราดป่าแบบนี้มีเยอะแยะมากครับ ตอนนั้น(30กว่าปีที่แล้ว) ย้ายตามคุณพ่อมาจากเกาะขามใหญ่ จังหวัดชลบุรี มาอยู่ที่จังหว้ดตราดเป็นครั้งที่สอง เรียนป.6วันหยุดเสาร์อาทิตย์ ต้องไปสวนเงาะสวนทุเรียน พอรดน้ำเงาะทุเรียนเสร็จ ก็ออกเทียวป่าเป็นประจำครับ ได้เรียนรู้ภูมิปัญญาท้องถิ่นมากมายจาก พรานในหมู่บ้าน ที่เป็นเพื่อนๆกับพ่อ เริ่มจากยิงนก ตกปลา ใช้ชีวิตในป่า หาส่องกบ ธงเบ็ดดักสัตว์ ต่อนก ต่อไก่ป่า ดักกระต่าย ส่องสัตว์ในเวลากลางคืน ดำน้ำยิงปลา เป็นชีวิตตามแบบฉบับเด็กบ้านป่าทั่วๆไปครับ บางครั้งหาได้มากจนต้องขาย เป็นรายได้จากน้ำพักน้ำแรงของตนเองครับ ตอนนั้นภูมิใจมากที่สามารถหารายได้ จุนเจือครอบครัวครับน้าๆ(ความคิดเด็กๆที่ยังสนุกอยู่) ตอนนี้เลิกเกือบหมดแล้วครับ เหลือสองอย่างที่ยังปล่อยวางเลิกไม่ได้ คือตกปลา กับดำน้ำยิงปลา
เปรียบเทียบกับเด็กสมัยนี้ที่มีสิ่งอำนวยความสะดวกมากมายแล้ว ไม่รู้ว่าสิ่งที่เราพยายามสอนลูกๆไปนั้นว่ามันผิดหรือเปล่า เราสอนให้พวกเขาอยู่สบายจนเกินไป จนทำให้เขาทำอะไรไม่เป็นเลย เพราะพ่อแม่ทำให้ทุกอย่างเลย เด็กทุกวันนี้มีอ้อยให้หนึ่งลำ กับมีดอีกหนึ่งเล่ม เค้ายังไม่มีปัญญาที่จะกินมันเลยครับน้าๆ นับวันภูมิปัญญาท้องถิ่น มันก็จะละลายสูญหายไป เพราะไม่มีใครให้ถ่ายทอด
1
)
)
)
)
)