ย้อนถอยหลังเข็มนาฬิกากลับไปเมื่อสัก 20 ปีที่ผ่านมา ผมยังคงใช้ชีวิตอย่างสมบุกสมบัน ประมาณเริงร่า น ไปบนถนนของความเป็นหนุ่ม
ทำงาน 8 ชั่วโมงทำล่วงเวลา 6 ชั่วโมง หลังทำล่วงเวลาที่โรงงานแล้วยังไปทำต่อที่ผับอีก ยันสว่าง ผมเดินทางท่องเที่ยวไปในทุกที่ที่อยากไป
และไปถึง ทำนองเดียวกับ ความคิดของ คุณอาว์ รงค์ วงษ์สวรรค์ ที่ว่า "การเดินทางเป็นสายตาของนักเขียน" สายตาของผมกว้างไกล
เรียนรู้หลายสิ่งหลายอย่าง ครับ- และ(ยัง)ไม่เหนื่อย.........
ทุกวันนี้รูปแบบของสังคมเปลี่ยนไป ...
คนใช้ปลายนิ้วพูดกัน แต่ไม่ได้พูดกับคนที่อยู่ใกล้ๆ แต่กลับพูดกับใครก็ไม่รู้ที่อยู่ในโลกเสมือนจริงที่อาจเพิ่งรู้จักกันเพียง 2 นาทีที่แล้ว
ยุคสมัยที่วิสัยทัศน์การมองเห็นกว้างเท่ากับความกว้างในแนวทะแยงของหน้าจอโทรศัพท์แต่โลกของเรากลับถูกตีแผ่ในทุกแง่มุม
เรายอมรับว่าโลกแคบลงแต่มีรายละเอียดเพิ่มขึ้นมากมาย....
เวลาที่ตัวเลขอายุเดินทางมาถึงปีที่ 42 ผมกลับพบว่า การใช้ชีวิตรีบร้อน รุนแรงหนักหน่วงในท่วงทำนอง Heavy Metal ของผมกลับแต้นแผ่วโผย
ราวกับคนที่เดินทางฝ่าเปลวแดดในเดือนเมษายน บนถนนชีวิตราดด้วยยางมะตอยร้อนระอุมายาวนาน...... ผมอยากพักซะที