ชีวิตที่เหว่ว้า...ในมหานครที่เต็มไปด้วยผู้คน...แต่ในหมู่คนปราศจากการสนทนา...ยิ่งทำให้เรารู้สึกเหมือนอยู่เพียงลำพังในสังคมนี้...ทั้งที่ในขณะนั้นเราเดินเบียดเสียดกับกลุ่มคนบนถนน...ผมเองไม่ได้ปารถนาการมีชีวิตเช่นนี้...แต่จะทำอย่างไรได้...แม้เราไม่ได้เลือกที่เป็น...แต่ในเมื่อคนที่เรารัก...เลือกจะจากไปสู่อนาคตที่ดีกว่า...มากกว่าจะอยู่กับคนอย่างผม...ใช่... เราจะยังไม่ตาย...เพียงแต่หัวใจเท่านั้นที่สลาย...
รถญี่ปุ่นเก่าคร่ำคร่า...เครื่องยนต์ขนาด 1,800 ซีซี...วิ่งไปกระตุกไป...แต่มันก็พาผมไปจนถึง...ท่าเทียบเรือ...แสมสารฟิชชิ่งบริจ์ด โดยใช้เวลาไปเกือบๆจะสี่ชั่วโมง...ท่าเรือวันนี้ดูเงียบงัน...ปราศจากเรือ...คงมีแต่เรือ ส.อานนท์ ของกัปตันคิวทองของเรา “กัปปิตัน แก็ว”...จอดอยู่เพียงลำพัง...ส่วนเรือลำอื่นไปทอดสมอหลบลมที่ข้างเกาะแสมสาร...
หกโมงเย็น...เราก็นำ ส.อานนท์ ออกจากท่าเรือ ฟิชชิ่งบริจ์ด หันหัวไปทางซ้ายมือผ่านกระโจมไฟ...เพื่อไปไดน์หมึก...ทันทีที่เรือ ส.อานนท์ พ้นไปจากหัวเกาะแสมสาร...กระแสลมก็หอบเอาคลื่นลูกใหญ่เข้ากระแทกลำเรือจนน้ำกระเซ็นเปียกไปทั้งหัวเรือ...ไม่ต้องทำนาย...คืนนี้ผมคงจะต้องทรมาณด้วยอาการเมาเรืออย่างแน่นอน...
1
)
)
)
)
)
)
