ในระหว่างทางจากปากทางถนนสายใน เข้ามาในหมู่บ้านชาวประมง ที่เราขนานนามว่า แสมสาร เราพบความเปลี่ยนแปลงในสองข้างทาง...เกิดสถานที่พักตากอากาศจำนวนมากผุดขึ้น...ผมเองแอบสงสัย...ชายหาดขนาด100 เมตร เมื่อเลยหาดน้ำหนาวมา มันคงไม่สวยพอที่จะขายสถานที่ได้...แต่ความสงสัยก็ได้รับการเฉลย...จากกัปปิตันแก๊ว...”เดี๋ยวนี้ทหาร...เค้าเปิดหาดน้ำใสให้เข้าไปเที่ยวได้” นั่นจึงเป็นเฉลยที่ทำให้ความสงสัยหายไป
ผมลงเรือในเวลา บ่ายห้าโมงกว่าๆเกือบหกโมงเย็น เราสามชีวิต นำเรือออกทางซ้ายมือของเกาะแสมสาร...และเมื่อพ้นแนวเกาะ ลมตะวันออกก็ทำให้เรือเรากระดอนไปบนคลื่น...การทรงตัวยืนแทบเป็นไปไม่ได้...แต่ไม่เป็นไร...เรายังมี ”ความหวัง”...
1
)
)
)
)
)
)
)
