เพื่อนๆในกลุ่มที่บริษัทครับ นิสัยน่ารักทุกคน
*บทสรุปครับ*
1.ประชาสัมพันธ์ข่าวสารต่างๆจากภาครัฐ หรือเอกชน ไม่ทั่วถึงคนพิการ
2.งบประมาณที่มีให้ ได้ใช้เฉพาะกลุ่มองค์กรที่สามารถเข้าถึงได้เท่านั้น
3.การใช้งบส่วนใหญ่หมดไปกับการประชุมเชิงวิชาการ และการดูงานต่างๆ
4.ทุกครั้งที่มีการประชุมจะมีการขอให้เสนอความเห็นและปัญหาของคนพิการ แต่ยังนำความเห็นและปัญหาไปแก้ไขไม่ได้
5.มีการใช้งบไม่ตรงวัตถุประสงค์ เงินงบประมาณไม่ถูกใช้เพื่อช่วยคนพิการที่ลำบากจริงๆ
6.องค์กรคนพิการทำงานในภาพรวมไม่สามารถลงรายละเอียดเชิงลึก ไม่มีองกรที่ลงไปดูแลคนพิการและครอบครัวโดยตรง
7.คำนึงถึงโครงการที่จะนำเสนอเพื่อของบสนันสนุน แต่ลืมคำนึงว่าคนพิการจำเป็นและต้องการอะไร? ได้ประโยชน์อะไรจากโครงการจริงๆไหม?
8.การจัดตั้งองค์กรคนพิการ (ติดเรื่องกรอบความคิดในเชิงบริหาร) ทำเพื่อคนพิการได้ในระดับภาพรวมเท่า ยังไม่สามารถแก้ปัญหารากหญ้าของคนพิการส่วนใหญ่ได้จริง
9.ส่วนงานชมรมที่ผมเคยทำ ร้านกาแฟจ้างงานคนพิการได้แค่ 1 อัตรา คนพิการที่ชมรมดูแลมี 118 คน ส่วนการจัดหางานให้คนพิการผมทำโดยใช้เงินส่วนตัวเป็นค่าใช้จ่ายทั้งสิ้น
10.ส่วนโครงการฝึกอาชีพต่างๆคนพิการบางกลุ่มเท่านั้นที่ได้โอกาส คนพิการรุณแรงและคนพิการด้อยโอกาสและครอบครัวเข้าไม่ถึง
ที่ผมสรุปแบบนี้ เป็นความคิดเห็นของผมคนเดียวนะครับ อาจเห็นต่างกับคนอื่นเป็นอย่างมาก มองจากปัญหาที่พบจริง
วันนี้ผมมองเห็นปัญหาเพราะผมต้องการเข้ามาช่วยแก้ปัญหาครับ ผมจึงต้องเห็นต่างกับสังคมมากพอสมควร ไม่งั้นปัญหาก็ยังไม่ถูกแก้ไขครับ
คนพิการที่เข้าถึงโอกาสก็โชคดีครับ จะได้รับโอกาสเสมอๆ ส่วนคนพิการที่ขาดโอกาสทางสังคมอยู่แล้ว ถ้าเข้าไม่ถึงก็จะยิ่งขาดโอกาสมากยิ่งขึ้น
ผมมีโครงการที่จะเพิ่มโอกาสให้กับคนพิการที่ขาดโอกาสทางสังคม เข้าไม่ถึงหน่วยงานที่ให้ความช่วยเหลือต่างๆ
*****ในครั้งต่อไปผมจะมาเรียนนำเสนอเรื่อง "ร้านมนุษย์ล้อ กิจการเพื่อสังคม(SE)" วิธีนีทำได้โดยไม่ต้องรองบประมาณจากราชการ
เพราะจะเป็นการเปิดร้ารค้าเพื่อรับบริจาคสิ่งของต่างๆจากผู้ใจบุญทั้งหลายเพื่อนำมาขาย คนพิการได้ฝึกค้าขายด้วย
รายได้นำมาจ้างงานคนพิการ และ จัดสวัสดิการให้สมาชิกคนพิการฝึกอาชีพ...ฟรี*****