ราวกลางเดือนพฤศจิกายนที่ผ่านมา ผมได้มีโอกาสเดินทางไกลอีกครั้ง
เป็นไฟท์ที่เช้ามากอีกไฟท์หนึ่ง ต้องมาเช็คอินราว "ตีสี่" เดินถึงที่นั่งก็หลับต่อได้เลยครับ
บนที่นั่งขนาด "พอดีตัว" ของไฟท์ กรุงเทพ - บาหลี ผมต้องใช่เวลาเดินทางอีก ราว 4 ชมครึ่ง
เครื่องบินทะยานขึ้นจากดอนเมือง ราวหกโมงเช้า เป็นเวลาที่ กรุงเทพฯ กำลังตื่นนอน รถราเริ่มทะยอยออกสู่ถนน
ผมนั่งมองผ่านกระจกเครื่องบินอย่างหดหู่..... ใครหลายคนในรถคงไม่ได้อยากตื่นมาตอนเช้าเพื่อทำสิ่งที่ตัวเองไม่อยากทำหรอก เพียงแต่ "ต้องทำ"
โลกก็น่าเศร้าเยี่ยงนี้ ทั้งๆ ที่หนึ่งชีวิตเดียว เรากลับไม่ได้ทำอะไรที่ "อยากทำ" แต่ต้องทำอะไรที่ "ต้องทำ" ต่างหาก.....แล้วเมื่อไหร่จะมีเวลาทำในสิ่งที่ "อยากทำ" ?
รอมีเงินเยอะๆ ..... ในวันที่แทบพยุงกายไม่ไหวหรือ?
รอให้เราพร้อม ...... ในวันที่ทุกอย่างไม่พร้อมสำหรับเราเสียแล้ว?
"โลกก็แบบนี้ ขาดแคลนคนกล้าหาญ เสมอๆ"
ผมพึมพัมกับตัวเอง ก่อนจะหลับตาลงหลับยาวววว
1
)
)
)
)