หน้าแรก|กระดาน|รีวิว|ประมูล|ตลาด|เปิดท้าย

ขุนด่าน จะเป็นอย่างไร ถ้าไปตกกระสูบ แล้วไม่ขนกลับ ถ้าไม่เริ่มทำเสียแต่วันนี้

ตามนั้นครับ ไม่ขอแสดงความคิดเห็นนะครับ

แต่เห็นแล้วใจหายเหมือนกัน

เห็นด้วยเป็นอย่างยิ่ง และน่าจะมีการเก็บค่าธรรมเนียมตกกระสูบในช่วงน้ำแดง เช่นคันละ 100 บาท

และมีโควต้าให้เอาปลากลับได้คนละ 2 ตัว (สมมติ)  ถ้าไม่เอาปลากลับได้ส่วนลดค่าธรรมเนียมไป

แต่พอมีเงินเข้ามา.............ปัญหาก็ตามมาทุกที

ต่างคนต่างความคิดครับ เอาพอดีๆ ก็ ok ครับ 

มีใครรู้สาเหตุที่ปลามันสวนน้ำขึ้นไปบ้างครับ

รึว่ามันแค่มาเล่นน้ำ รึว่ามันจะขึ้นไปวางไข่

เห้นด้วยครับ อีกอย่างครับ  ตกกระสูบได้...เอาหมด...ตกชะโดได้...ปล่อยทุกตัว  ผมว่ามันไม่สมดุลกัน มีแต่กระสูบนะที่สามารถจะลดประชากรชะโดได้(ในที่นี้ยกเว้น..คน..)เพราะเคยเห็นกระสูบฝูงไล่กินลูกชะโดแต่ยังไม่เคยเห็นปลาอื่นกล้าเลย  คหสต. ครับ

ทวนน้ำขึ้นไปวางไข่ต้นน้ำครับ

สนับสนุนและเห็นด้วยครับ

เห็นด้วยครับ จริงๆแค่เอากลับในจำนวนแค่พอกินก็น่าจะเพียงพอแล้ว

+++++

                                                                          Catch-and-Release: ความเป็นมาและพัฒนาการ 

                                ไม่ใช่พวกโลกสวยนะครับแต่เป็นอีกทางเลือกหนึ่ง ซึ่งอ่านแล้วเป็นบทความที่ดี ปลาเนื้อไม่อร่อย ฤดูวางไข่ ลองอ่านดูนะครับ

                                                                (เรียบเรียงจาก Ken Schultz's fishing encyclopedia, 1st ed. 2000)

  ความเป็นมา

"Catch-and-Release" หมายถึงแนวทางการปฏิบัติในการจับปลาด้วยอุปกรณ์ตกปลาและปล่อยไปขณะยังมีชีวิต เป็นแนวทางที่มีรากฐานมาจากจริยธรรม และวัฒนธรรมของการตกปลา และยึดถือปฎิบัติโดยสมัครใจมาเป็นเวลายาวนานในหมู่นักตกปลาบางส่วน

ในแง่ที่เป็นเรื่องของความสมัครใจ catch-and-release จึงเป็นเรื่องของส่วนบุคคล หากไม่ใช่เป็นเพื่อจริยธรรม วัฒนธรรม ขนบธรรมเนียม ผู้ที่ยึดถือปฎิบัตบางท่านจึงเชื่อว่า สปิริตของ catch-and-release จะมีความหมายเป็นพิเศษก็ต่อเมื่อ ยึดถือปฎิบัติโดยสมัครใจ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อปลาตัวนั้นมีขนาดใหญ่ หรือหาพบได้ยาก

อย่างไรก็ตาม สิ่งที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นเรื่องของความสมัครใจ ได้เริ่มกลายเป็นข้อบังคับทางกฏหมาย (ของอเมริกา - ผู้เรียบเรียง) สำหรับปลาในบางขนาด บางจำนวน บางชนิด ดังนั้น catch-and-release จึงได้กลายเป็นทั้งเรื่องจริยธรรม และนโยบายของรัฐ

ถึงกระนั้นก็ตาม ไม่ว่าจะเป็นเรื่องความเชื่อส่วนตัว หรือแนวทางการจัดการของรัฐ  catch-and-release ก็ยังคงเป็นเรื่องที่ใช้เวลานานสำหรับที่จะทำให้คนจำนวนมากได้ยอมรับ เป็นเรื่องได้รับการถกเถียงกันในวงกว้างโดยนักตกปลาและกรมประมง และยังคงดำเนินต่อไป ตราบเท่าที่ยังมีเรื่องที่ต้องเรียนรู้ถึงสิ่งที่มีผลกระทบต่อการรอดชีวิตของปลาที่ตกได้และปล่อยไป และเคียงคู่ไปกับการที่นักตกปลาต้องเรียนรู้และปฎิบัติอย่างเหมาะสมต่อการนำปลาขึ้นจากน้ำ การถือ และการปล่อยกลับคืนไป

พัฒนาการของกฎหมาย

แนวความคิดในการปล่อยปลาที่ไม่ต้องการบริโภค ทั้งที่สามารถเก็บไว้ตามกฎหมาย ได้พัฒนามาจากนักตกปลาหลายกลุ่ม อาทิเช่น นักตกปลามากประสบการณ์ที่ตกปลาได้ตามจำนวน หรือได้ชนิดที่ต้องการแล้ว จึงไม่ต้องการเพิ่มอีก นักตกปลาที่ปรารถนาจะสนุกกับการตกต่อไป จึงไม่เก็บปลาไว้ตามจำนวนที่ถูกกำหนดไว้ และนักตกปลาที่ตระหนักว่าการยิ่งนำปลาบางขนาด หรือบางชนิดที่กำหนด จากบริเวณใดๆ อาจมีผลกระทบที่เลวร้ายต่ออนาคตต่อประชากรปลาในบริเวณนั้น

catch-and-release มีจุดเริ่มมาจากความยึดถือ และทางเลือกของบุคคล และพัฒนามาเป็นกระแสความเคลื่อนไหว เนื่องจากการเรียกร้องของกลุ่มนักตกปลาในช่วงครึ่งหลังของศตวรรษที่ 20 โดยเฉพาะอย่างยิ่งช่วงปี 1960 และปี 1970 ส่วนปัจจัยอื่นก็เนื่องมาจากการการพัฒนาการของอุปกรณ์ตกปลา ความรู้ความเข้าใจเกี่ยวกับปลาที่มากขึ้น และสภาวะคับขันของจำนวนปลา  แหล่งหาปลาขึ้นชื่อหลายแห่งในอเมริกา มีจำนวนปลาลดลงอย่างมาก หรือหมดไป หลังสงครามโลกครั้งที่ 2 ได้ไม่กี่สิบปี  ถึงแม้จะมีปัจจัยมากมาย และในหลากหลายระดับ ปัจจัยสำคัญอย่างหนึ่งก็คือมลภาวะทางน้ำและทางอากาศ แหล่งที่อยู่อาศัยถูกทำลายหรือเปลี่ยนแปลง การจับปลาในเชิงพาณิชย์ และการตกปลาเป็นเกมกีฬา

ความพยายามในการตกปลาทั้งน้ำจืดและทะเล มักพุ่งเป้าหมายเฉพาะกับปลาบางชนิดที่ให้ความรู้สึกพิเศษในการตก แบส เทร้าท์ แซลมอล คราปปี้ และวอไลย์ เป็นตัวอย่างปลาน้ำจืดที่ได้รับความนิยมในระดับต้นๆ สไตรด์แบส เรดฟิช ทาร์ปอน ทูน่า และปลากระโทง เป็นปลาทะเลชั้นนำ ก่อนที่ประชากรของปลาเหล่านี้ และปลาที่ได้รับความนิยมอื่นๆ จะลดลงอย่างมาก และก่อนที่กระแสการตระหนักถึงความจำเป็นที่จะต้องอนุรักษ์ นักตกปลามักจะเก็บปลาแทบทุกตัวที่ตกได้ จนกระทั้งข้อบังคับเกี่ยวกับฤดูกาล วิธีการจับ ความยาวขั้นต่ำ ได้ถูกกำหนดขึ้น

ในช่วงหนึ่ง นักตกปลารวมทั้งสาธารณะชนโดยทั่วไป เชื่อว่าการตกปลาเพื่อสันทนาการไม่ได้เป็นภัยคุกคามต่อระดับประชากรของปลา โดยเฉพาะในน้ำจืดที่การทำประมงเป็นปัจจัยรองกว่าในทะเล  ทุกวันนี้เป็นที่เข้าใจกันแล้วว่าไม่ได้เป็นเช่นนั้น  นักตกปลาที่มีความชำนาญจำนวนหนึ่งสามารถที่จะพลาญประชากรของปลาได้แทบทุกปลาชนิด ในช่วงเวลาหนึ่งหากไม่ได้รับการดูแล  ในบางสถานการณ์นักตกปลาที่ความชำนาญสามารถที่จะทำเช่นนั้นได้ในช่วงระยะเวลาอันสั้น ทั้งๆที่ปฎิบัติตามข้อกำหนดก็ตาม  แม้ว่าเขาจะไม่ได้จับปลาไปทั้งหมด แต่เขายังคงสามารถที่จะสร้างผลกระทบอย่างมากต่อสมดุลย์ของประชากรปลา โดยการเลือกที่จะตกปลาบางพันธุ์ หรือเลือกที่จะเก็บปลาบางขนาดโดยเฉพาะปลาที่มีขนาดใหญ่  ตัวอย่างเช่น ความพยายามอย่างยิ่งในการตกปลาเลคเทร้าท์ขนาดใหญ่ทางตอนเหนือของแคนนาดา ได้ทำให้ปลาเลคเทร้าท์ซึ่งเติบโตได้ช้า ในขนาดโทรฟี้แทบจะหมดไปในช่วงปลายปี 1950 จนถึงปี 1970

การตอบสนองต่อสถานการณ์ที่เปลี่ยนไป และในหลายกรณีเป็นการเรียกร้องจากองค์กรนักตกปลาต่างๆ ในที่สุดกรมประมงก็ได้กำหนดจำนวนปลาที่จะนำขึ้นได้จากเดิมไม่ได้กำหนดไว้เลย กำหนดฤดูกาล กำหนดชุดปลายสาย รวมทั้งการฟื้นฟูแหล่งที่อยู่อาศัย

กฎข้อบังคับของกรมประมงในเรื่อง ขนาด จำนวน และฤดูกาล ถูกกำหนดขึ้นเพื่อให้โอกาสปลาขนาดเล็กได้เติบโตเต็มที่ และแพร่ขยายพันธุ์  ซึ่งเป็นความจริงอย่างมากในน้ำจืด และลดระดับลงมาในน้ำทะเล  บางข้อถูกกำหนดขึ้นมาเพื่อจุดประสงค์บางอย่างโดยเฉพาะ เช่น เพื่อรักษาปลาในระดับโทรฟี่ในบางพันธุ์ ในบางทะเลสาบ การปล่อยปลาขนาดใหญ่นี้ถูกมองว่าเป็นแนวทางที่มุ่งหวังการแพร่พันธุ์ และการสงวนปลาขนาดใหญ่ไว้  ในบางข้อดูเหมือนจะมีเป้าหมายในทางตรงกันข้ามโดยกำหนดให้นำปลาบางขนาดขึ้นโดยเฉพาะ เพื่อรักษาสมดุลย์ประชากรของปลาในหลากหลายขนาด (หลากหลายช่วงอายุ) เนื่องจากปลาที่ถูกตกได้และเก็บไว้ มักจะเป็นขนาดใหญ่ และการทำเช่นนี้อย่างต่อเนื่อง ย่อมทำให้ประชากรปลาขาดความสมดุลย์

ดังนั้นภายใต้กฎหมาย นักตกปลาต้องปล่อยปลาที่ตกได้นอกฤดูกาลที่กำหนด หรือปลาที่ขนาดเล็กหรือใหญ่กว่ากำหนด หรือปลาที่มีจำนวนเกินกว่าที่กำหนดสำหรับพันธุ์นั้น  นอกจากนี้ในบางพื้นที่ยังกำหนดให้ ปล่อยปลาที่ถูกตกได้หากปลาติดเบ็ดอย่างไม่ถูกต้อง ข้อบังคับนี้เป็นเรื่องของการกีฬา มากกว่าที่จะเป็นเรื่องการจัดการทรัพยากรณ์
สำหรับคนที่ไม่ใช่นักตกปลาแล้ว การปล่อยปลาไปดูจะเป็นเรื่องที่ไร้เหตุผล เมื่อพิจารณาจากค่าใช้จ่ายที่เกี่ยวข้อง ความไม่แน่นอนว่าจะตกได้หรือไม่ และการปฏิเสธแหล่งอาหารที่สดและมีคุณค่าต่อร่างกาย นอกเสียจากว่ากระทำไปเพราะกฎหมายกำหนด  ในแง่ของการบริโภคแล้ว การปล่อยปลาที่จับมาได้ เมื่อไม่มองในแง่กีฬา ดูจะเป็นเรื่องขัดแย้งกับการแนวทางการหาเลี้ยงชีพของมนุษยชาติ  จะว่าไปแล้ว เกือบทุกที่ในโลกนี้ปลาที่ถูกจับขึ้นมาได้ด้วยคันและรอกล้วนแล้วแต่ถูกเก็บไว้เพื่อบริโภคกันทั้งนั้น

นักตกปลาที่ปล่อยปลาไปโดยสมัครใจนั้น ยังคงทำเช่นนี้ต่อไปด้วยเหตุผลหลายประการด้วยกัน บางคนก็ไม่ชอบที่จะกินปลาเอาเสียเลย และไม่เคยแม้กระทั้งคิดที่จะเก็บปลาเอาไว้ บางท่านชอบกินปลาแต่ก็ปล่อยไปเพราะคำแนะนำทางด้านสุขภาพ อย่างไรก็ตาม นักตกปลาส่วนใหญ่สมัครใจที่จะปล่อยปลาไปด้วยอุดมการณ์ส่วนบุคคล และเพราะเขาอยากที่จะได้เห็นปลาที่เคยตกได้ และการกลับไปแพร่ขยายเผ่าพันธุ์ของมัน

นักตกปลา และองค์กรนักตกปลาบางกลุ่ม ได้รณรงค์ catch-and-release เพื่อเป็นวิธีในการเพิ่ม หรือรักษาความหนาแน่นของปลาในบางย่านน้ำ หรือเพื่อความสมดุลของประชากรปลา ไม่ว่าจะมีกฎข้อบังคับของทางการหรือไม่    ถึงแม้ว่าการมีปลาหนาแน่น จะไม่ใช่หลักประกันของความสำเร็จในการตกปลา แต่บ่อยครั้งก็ตีความได้ว่าน่าจะเป็นผลในแง่ดี โดยเฉพาะกับนักตกปลาที่มีความชำนาญ และย่อมนำไปสู่ประสบการณ์ที่น่าประทับใจ  นักตกปลาจำนวนมากรู้สึกว่าการปล่อยปลาทั้งหมด หรือส่วนใหญ่ โดยสมัครใจ ในสถานที่ใดๆ ย่อมเป็นหลักประกันได้ว่าจะมีปลาเหลือไว้ให้ตกในภายหน้ามากขึ้น  งานศึกษาหลายชิ้นก็ให้ผลลัพธ์ที่สอดคล้องกับความเห็นข้อนี้ ถึงแม้ว่าอาจจะไม่ได้เป็นจริงในทุกกรณี  ในทั้งทะเลสาบและแม่น้ำบางแห่ง ประชากรของปลาส่วนใหญ่ หรือทั้งหมด ดำรงรักษาอยู่ได้ก็ด้วยอาศัยปลาที่เพาะพันธุ์ไว้  ปลาที่ถูกปล่อยกลับไปโดยสมัครใจในแหล่งน้ำดังกล่าว อาจจะไม่ได้มีผลต่อการขยายเผ่าพันธุ์ในอนาคต แต่อย่างน้อยปลาเหล่านี้ก็มีโอกาสที่จะเติบโตขึ้นเป็นปลาใหญ่ ให้นักตกปลาชื่นชมในภายหน้า  ถึงอย่างไรก็ตามนักตกปลาก็ยังคงเลือกที่จะปล่อยปลากลับคืนไป เพื่อเป็นหลักประกันได้ว่าจะมีปลาเหลือไว้ให้ตกในภายหน้า โดยหวังว่าหากมีนักตกปลาจำนวนมากพอที่ปฏิบัติเช่นนี้ สิ่งที่กระทำลงไป ย่อมต้องเห็นผลเป็นแน่

นักตกปลาส่วนใหญ่ที่ตกปลามานาน และเคยตกปลาพันธุ์นั้นๆ ได้มาก มักจะรู้สึกว่าไม่จำเป็นต้องเก็บปลาไว้อีก หรือเก็บไว้ก็เพียงแต่พอกิน ในยุคแรกๆ ของ catch-and-release แนวความคิดนี้กลายเป็นคำขวัญที่ว่า "Limit your kill; don't kill your limit."  ในปัจจุบัน การนำปลาขึ้นเท่าที่จำเป็น มากกว่านำปลาขึ้นเท่าที่กฎหมายกำหนด น่าจะเป็นแรงบันดาลใจหลักให้นักตกปลาที่มีความรู้และตกมานานยึดถือปฎิบัติ catch-and-release โดยสมัครใจ เมื่อแรงบันดาลใจดังกล่าวผสานกับตรรกะในการเลือกที่จะเก็บปลาโดยคำนึงถึงสภาพของปลา สภาพของประชากร หรือชนิดของปลา นักตกปลาท่านนั้นอาจได้ตัดสินใจทำในสิ่งที่เหมาะสมที่สุด  พูดอีกแบบก็คือ เมื่อนักตกปลาเลือกที่จะเก็บสักตัว นักตกปลาสามารถที่จะทำอย่างพิถีพิถัน เลือกเก็บปลาที่บาดเจ็บค่อนข้างมาก และมีโอกาสรอดได้ยาก แทนที่จะเลือกปลาที่ยังแข็งแรง หรืออาจเลือกปลาที่มีขนาดเล็ก หากบริเวณดังกล่าวมีปลาขนาดเล็กจำนวนมาก แต่มีปลาขนาดใหญ่น้อย หรือบางทีอาจเลือกปล่อยปลาเพศเมียวัยเจริญพันธุ์ หรือบางทีอาจเลือกเก็บปลาชนิดที่มีอยู่เป็นจำนวนมาก และเลือกที่จะปล่อยปลาชนิดที่เหลืออยู่น้อย

โชคไม่ดีที่ catch-and-release ได้ถูกนำไปเชิดชูโดยบางคนว่าเป็นทางสว่าง สำหรับการแก้ปัญหา  ความคิดดังกล่าวไม่เป็นจริงสำหรับปลาทุกชนิด และสำหรับทุกสถานการณ์ นอกจากนี้บางท่านยังแสดงความเห็นในเรื่องนี้อย่างขึงขังเสียจน ทำให้รู้สึกว่าการจะเก็บปลาไว้เป็นเรื่องไม่สมควร ทั้งๆที่กฎหมายอนุญาติก็ตาม นักตกปลาหน้าใหม่โดยเฉพาะ Fly Fishing ได้ยึดถือปฏิบัติ catch-and-release กับปลาทุกตัวโดยไม่ได้คำนึงถึงความเหมาะสม ความคิดในลักษณะนี้ทำให้เขาแปลกแยกจากนักตกปลาจำนวนมากที่เห็นว่า การได้ทานอาหารสดๆ จากปลาที่ตกได้เป็นเรื่องที่สมเหตุสมผลทั้งในแง่ของโภชนาการ และทั้งในแง่การได้รับประสบการณ์อันครบถ้วนของการตกปลา

นักตกปลาบางท่านเห็นว่าเก็บปลาขนาดใหญ่เป็นเรื่องน่าตำหนิ นักตกปลาบางท่านที่จะไม่ค่อยเก็บปลา แต่เลือกเก็บปลาขนาดใหญ่เพื่อนำไปหล่อจำลอง ไว้เป็นที่ระลึก นักตกปลาในกลุ่มแรกจำเป็นต้องตระนักว่าการเก็บหรือปล่อยปลา ควรเป็นเรื่องของการเลือก และในบางสถานการณ์ การเก็บปลาไว้ไม่ใช่เป็นเพียงสิ่งที่ยอมรับได้ แต่เป็นสิ่งที่พึงกระทำเสียด้วยซ้ำ (เช่นในกรณีปลาบาดเจ็บมาก) ส่วนนักตกปลาในกลุ่มหลังก็ควรทราบว่านักหล่อจำลองปลาสามารถที่จะสร้างแม่แบบได้จากไฟเบอร์กลาส ซึ่งทำได้ดีไม่แพ้จากแม่แบบที่ทำจากหนังปลา ดังนั้นในกรณีของปลาโทรฟี่ จึงเป็นไปได้สัมผัสความรู้สึกพิเศษจากการปล่อยปลาขนาดที่หาได้ยากกลับไป และยังคงมีที่ปลาให้รำลึกถึงแขวนไว้เหนือเตาผิง

เครคิต : น้า  webmaster

ความคิดผมนะ  ตกได้เอาไปเหอะ แต่อย่าลืมซื้อลูกมันมาปล่อยบ้าง ซื้อมาแค่คนละ100-200 บาทได้ลูกปลาตั้ง 300-400 ตัว เลี้ยงรอดสัก 50 % ผมว่าคุ้ม ทำแบบนี้ตกทั้งปีทั้งชาติก็ไม่หมด

    ถ้าเป็นไปได้...

                  ให้นักตกปลาซื้อลูกปลาคนละหนึ่งถุง....ไปปล่อย ก่อนที่จะออกไปตกปลา....

              ชอบตกปลาอะไร....ก็ซื้อปลาชนิดนั้นไปปล่อย.....รับรอง  "มีปลาให้ตกตลอดชาติ"

  เวลาไปตกปลาขัง....ยังจ่ายตังค์ได้....

  มาตกปลาธรรมชาติ...ซื้อมาปล่อย...ไม่ได้เชียวหรือ....พี่น้อง


             

ไม่ออกความเห็น เดียวก็ ไม่จบ คนเหมือนกัน(ไม่เหมือนกัน) 

ปลากระสูบ แข่งกันไปถึงต้นน้ำเพื่อผสมพันธุ์ ในทางตรง ปลากระสูบที่แข่งกันขึ้นไปต้นน้ำ ก็เพื่อให้น้ำเชื้อและไข่ ของตัวที่แข็งแกร่งที่สุด ก็จะไม่ไปปะปนกับตัวที่อยู่ข้างล่าง

ปลาตัวที่อ่อนแอกว่า เมื่อผสมพันธุ์กับตัวเมียที่อยู่ในระดับที่ต่ำลงมา โอกาศที่น้ำเชื้อของตัวผู้ต้นน้ำจะลงมาปะปนด้วยมีสูง

และผลทางตรงที่ตามมาหากปลามีการ คัดเลือกตามธรรมชาติ แบบนี้ในหลายๆรุ่นต่อมา ก็คือปลาจะพัฒนาสายพันธุ์ตัวเอง มีความแข็งแรง ตัวใหญ่ ว่ายน้ำดี ทนทานต่อโรค ปรับตัวเข้ากับสภาพแวดล้อมนั้นๆ ได้ดี

แต่ถ้าชาวประมง ไปจับปลาต้นน้ำ เป็นธรรมดาที่จะสูญเสียปลาตัวที่มีความแข็งแรง พ่อพันธุ์ ชั้นดีไป

แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น การจะรู้ได้ว่า สายพันธุ์มีการด้อยคุณภาพต่อการวิวัฒนาการน้อยลงหรือไม่ ต้องมาจากการติดตามในหลายรุ่นลูกหลานปลา

เนื่องจากปลาเป็นสัตว์ที่ออกลูกเร็ว หากสูญเสีย พันธุกรรมที่ดีไป ก็อาจฟื้นคืนได้ไม่ยากนัก หากมี ปัจจัยสิ่งแวดล้อมเหมาะสม เช่นอาหารสมบูรณ์

แต่อย่างไรก็ตาม หากไม่เป็นการรบกวนจะเอากลับมากกลับน้อยเป็นเรื่องส่วนบุคคล แต่ผู้แพ้ไม่จำเป็นต้องตายเสมอไป แต่จะดีมากถ้าพร้อมใจพัฒนาและสร้างจิตสำนึกให้นักตกปลารุ่นต่อไป

เห็นด้วยครับ CATCH & RELEASE
ถ้าจะเอากลับก็เลือกตัวใหญ่ที่ได้ขนาด ไม่มีไข่ในท้อง ไม่จำเป็นต้องเอากลับทั้งหมด
แล้วคุณก็ไม่ต้องไปซื้อลูกปลากระสูบมาปล่อย ไม่รู้มีใครเพาะขายหรือเปล่าครับ

ใช่แล้วครับ จริงๆแล้วเจ้าหน้าทีบ้านเมืองควรเป็นตัวหลักในการดูแล บางที่ปล่อยให้ชาวบ้านเอาข่ายไปวาง เสียดายภาษีที่จ่ายไปจริงๆ

มันจะขึ้นไปวางไข่ที่ต้นน้ำครับ  ซึ่งเป็นที่ที่มันเกิดมา  น้ำจะสะอาดที่สุด    ในหนึ่งปี จะมีช่วง ฤดูวางไข่ แค่ช่วงนี้เท่านั้น โดย ปลาจะว่ายทวนกระแสน้ำขึ้นไปที่ต้นน้ำ แต่ระหว่างทางจะ แวะพัก หลบกระแสน้ำตาม โขดหิน  นักตกปลาก็จะอาศัยจังหวะนี้ ตีเหยื่อปลอม  กัน เป็นแค่ช่วงเวลาสั้นๆ ของแต่ละปีครับ  ปลาที่ผ่านจาก นักตกปลาไปได้ มีมากเยอะมากครับ  แต่ผ่านนักตกปลาไปได้แล้ว ก็ยังไม่ใช่ที่สุดนะครับ เพราะต้องไป เจอกะตัวนาค ที่ จะออกมาคอยดักปลา กินเป็นอาหาร บริเวนต้นน้ำอีก  ส่วนเรื่องตกปล่อย หรือ ตกเอากลับ ผม ไม่ขอแสดงความคิดเห็นครับ ...