เมื่อวานนี้ตอนบ่ายๆได้รับโทรศัพท์ จากพี่บรร ว่าไต๋เหี่ยวเสียแล้วเมื่อเช้า! ความรู้สึกของผมตอนนั้นนิ่งเงียบ.......!
ความรู้สึกมันจุกในคอพูดอะไรไม่ถูกพอตั้งสติได้ ก็เดินไปบอกพี่ที่ทำงานที่เคยไปลงเรือกับไต๋........................!
ย้อนความเป็นมาเมื่อ15-16ปีก่อนผมได้มาอยู่ที่อู่ตะเภา ผมได้รู้จักกับไต๋เหี่ยวโดยการแนะนำจากพี่บรรตอนนั้น วินาทีเเรกที่ลงเรือ
ผมได้รู้สึกถึงการต้อนรับและอัธยาศัยที่เป็นกันเองมากๆตั้งแต่เริ่มพบหน้ากัน จนผ่านการลงเรือกับไต๋3-4ครั้ง ผมจะเรียกไต๋ว่า"ไต๋เหี่ยวเชิญยิ้ม"
ไม่ว่าปลาจะกินหรือไม่ไต๋ก็จะมีมุขหรือคำพูด ที่ชวนให้บรรยากาศในเรือไม่เคยขาดเสียงหัวเราะจากไต๋และพวกผมเลย
เทคนิคต่างๆที่ไต๋ สอนตั้งแต่เข้าสายหน้า จะตกปลาอะไร เกี่ยวเหยื่อแบบไหน และอ่านน้ำลมยังไง จนกระทั่งเหลี่ยมตกปลาในหมายต่างๆในแสมสาร
เพราะจากนิสัยไต๋เหี่ยวชอบดูฉากจับเหลี่ยมมากกว่าที่จะดู gps เคยถามไต๋ ไต๋จะบอกว่าเล็งฉากจะแม่นกว่า gps ?จนผมอดขำแกไม่ได้ทุกที
พอเริ่มมีการเริ่มออกตกหมายนอกซากเรือจม กนกเพชร เป็นหมายแรกๆที่ออกไปตกกันก็ไม่เคยพลาดและไต๋ก็ไม่เคยทำให้พวกผมผิดหวังเลย!
หลังจากนั้นทุกซากเรือที่รู้ก็จะไปลอง จนไต๋ชวนบอกมีเพื่อนอยู่เกาะพงันมีหมายเยอะไต๋จึงขับเรือไปจอด และพวกผมค่อยนั่งเครื่องตามไป
เมื่อ10กว่าปีก่อน ที่นั่นปลาชุมมากทุกซากทุกกองหินเราได้อัดปลากันอย่างสนุกสนาน จนไต๋บอกจะอยู่ต่ออีกเป็นเดือน ช่วงนั้นผมขึ้นลง
ทั้งนั่งเครื่องสลับกับขับรถไป(เกือบทุกอาทิตย์เลยก็ว่าได้) ไต๋พาไปลองกันทุกหมาย ทั้งซากแมคโคร,ซากตอปิโด ช่วงนั้นเป็นเวลาที่สนุกสุดๆ
จนเมื่อไม่กี่ปีมานี้ สุขภาพของไต๋เหี่ยวเริ่มมีโรครุมเร้า แต่ไต๋ก็ไม่เคยทิ้งสัญชาตญาณของความเป็นไต๋ทุกครั้งที่ปลาเข้าจะโทรมาบอก
ทั้งๆที่ในบางครั้งผมไม่คิดว่าไต๋จะออกไหวแต่ไต๋ก็จะบอกว่าไม่เป็นไรตลอด บางทีพอไต๋ออกไปได้ปลาดีก็จะโทรชวนให้ไปนั่งกินปลากันที่บ้านของไต๋
จนกระทั่งตอนเช้าของเมื่อวานนี้ ผมได้สูญเสียบุคคลผู้เป็นทั้งครูและที่สำคัญ...ผมนับถือไต๋เหมือนเป็นญาติผู้ใหญ่ของผมคนนึง...ได้จากไปอย่างไม่มีวันกลับ
16ปีที่ลงเรือกับไต๋ผมได้วิชาความรู้ในการตกปลาหรือบางครั้งก็เป็นแง่คิดในการใช้ชีวิต จากไต๋เหี่ยวมากมาย นับจากวันนี้  ไต๋ไม่ต้องเหนื่อยต่อสู้กับโรคภัย
และเรื่องต่างๆอีกแล้วครับ....."หลับให้สบายครับไต๋ผมขอให้ไต๋ไปอยู่ในภพภูมิที่ดี ใครจะพูดยังไงผมไม่รู้แต่ไต๋จะเป็นครูของผมตลอดไป"